ท่านผู้ฟังบางท่านถามว่า การที่สติระลึกรู้ลักษณะของรูป สิ่งที่ปรากฏทางตา หรือเสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และการที่สติระลึกรู้ว่า ที่กำลังเห็นก็เป็นนามธรรมชนิดหนึ่ง ระลึกรู้ลักษณะของนามได้ยินในขณะที่ได้ยินเสียง หรือในขณะที่กำลังรู้กลิ่น รู้รส รู้โผฏฐัพพะ คิดนึก เป็นสุข เป็นทุกข์ โลภะ โทสะ โมหะ เป็นปกติธรรมดาจริงๆ อย่างนี้ จะมีอานิสงส์อย่างไร มีผลอย่างไร คือ ท่านผู้ถามท่านมีความรู้สึกว่า เป็นของธรรมดาเสียเหลือเกิน ไม่เห็นเป็นเรื่องที่จะต้องอัศจรรย์ หรือว่าทำให้เกิดอะไรขึ้นเลย ท่านผู้นั้นไม่เข้าใจเลยว่า การที่สติระลึกรู้ลักษณะของสิ่งที่กำลังปรากฏเป็นปกติธรรมดาอย่างนี้จะมีประโยชน์อะไร จะมีอานิสงส์อะไร บางท่านก็กล่าวว่า รู้แล้ว กำลังเห็นเป็นสภาพรู้ทางตา ผู้นั้นบอกว่ารู้แล้ว ได้ยินขณะนี้ ก็เป็นแต่เพียงนามธรรม เป็นสภาพรู้ทางหู ผู้นั้นก็บอกว่ารู้แล้ว ท่านเพียงแต่รู้ในขณะที่ฟังว่า สภาพที่เป็นสภาพรู้เป็นนามธรรม และสิ่งที่ไม่ใช่สภาพรู้เป็นรูปธรรม แต่สติไม่ได้ระลึกตามปกติแต่ละนามแต่ละรูปละเอียดขึ้น ชัดขึ้น ชินขึ้น เพื่อละคลายความไม่รู้

เพราะฉะนั้น อานิสงส์ของการที่สติเกิดขึ้นรู้ตรงลักษณะของสภาพธรรมที่ปรากฏจริงๆ คือ เพิ่มความรู้ในสภาพของนามธรรมและรูปธรรมที่เกิดปรากฏเป็นปกติมากขึ้น รู้ชัดขึ้น ชินขึ้น แล้วก็ละคลายได้

ที่มา และ อ่านเพิ่มเติม ...

แนวทางเจริญวิปัสสนา ตอนที่ 157