[เล่มที่ 49] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ เล่ม ๒ ภาค ๒ - หน้าที่ 62
ข้อความบางตอนจาก ...

เปตวัตถุ

เมื่อก่อน หญิงร่วมสามีของดิฉันคนหนึ่ง มีครรภ์ ดิฉันคิดชั่วต่อเขา มีใจประทุษร้าย ได้ทำให้ครรภ์ตกไป เขามีครรภ์ ๒ เดือนเท่านั้น ไหลออกเป็นโลหิต ครั้งนั้น มารดาของเขาโกรธดิฉัน เชิญพวกญาติมาประชุมซักถาม ให้ดิฉันทำการสบถและขู่เข็ญให้กลัว ดิฉันได้กล่าวคำสบถและ มุสาวาทอย่างแรงว่า ถ้าดิฉันทำชั่วอย่างนี้ ขอให้ ดิฉันกินเนื้อบุตรเถิด ฉันมีกายอันเปื้อนด้วยหนอง และโลหิต กินเนื้อบุตรทั้งหลาย เพราะวิบากแห่งกรรมคือ การทำให้ครรภ์ตกและการพูดมุสา ทั้งสองนั้น.

จบ ปัญจปุตตขาทิกเปติวัตถุที่ ๖ ฯลฯ

มารดาให้ประชุมพวกญาติของตนแล้วแจ้งความนั้นให้ทราบ. ญาติเหล่านั้นได้กล่าวกะหญิงหมันดังนี้ว่า เจ้าทำครรภ์ของหญิงนี้ให้ตก หญิงหมันตอบว่า ฉันไม่ได้ทำให้ตก ก็จงสบถ. หญิงหมันกล่าวเท็จทำการสบถว่า ถ้าฉันทำครรภให้ตก ฉันก็จะพึงมีทุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้า ถูกความหิวกระหายครอบงำ ขอให้คลอดบุตรทั้งเวลาเย็นเวลาเช้า ครั้งละ ๕ คน แล้วกินเสีย ก็ยังไม่อิ่ม ขอให้ฉันมีกลิ่นเหม็นเป็นนิจ และถูกแมลงวันไต่ตอม.

ไม่นานนักนางก็ทำกาละบังเกิดเป็นนางเปรต มีรูปร่างขี้เหร่ อยู่ไม่ไกลบ้านนั้นนั่นเอง. ลำดับนั้น นางเปรตนั้นถูกพระมหาเถระถามอย่างนั้น ท่านผู้เจริญ ดิฉันเป็นเปรต ถึงทุคติเกิดใน ยมโลก เพราะกระทำกรรมชั่วไว้ จึงต้องจากโลก นี้ไปสู่เปตโลก.

เวลาเช้าดิฉันคลอดบุตร ๕ คน เวลาเย็นอีก ๕ คน แล้วกินลูกเหล่านั้นทั้งหมด ถึงลูก ๑๐ คนเหล่านั้น ก็ไม่อาจบันเทาความหิวของดิฉันได้ หัวใจของดิฉันเร่าร้อนหมกหมุ่น เพราะความหิว ดิฉันไม่ได้ดื่มน้ำที่ควรดื่ม ขอท่านจงดูดิฉันผู้ถึงความวอดวายเช่นนี้เถิด.

บทว่า สปถํ แปลว่า การสาปแช่ง.

บทว่า ปริภาสาปยิ ได้แก่ ขู่ให้กลัว.

บทว่า สปถํ มุสาวาทํ อภาสิสํ ความว่า เมื่อดิฉันแสดงถึงกรรมชั่วที่ตนทำนั้นแหละว่าไม่ได้ทำ กล่าวมุสาวาท คือ คำที่ไม่เป็นจริง ได้แก่ คำสบถว่า ถ้ากรรมชั่วนั้น ดิฉันได้ทำแล้ว ขอให้ดิฉันพึงเป็นเช่นนี้. ฯลฯ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ยินดีในกุศลจิตค่ะ