พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต เล่ม ๔ - หน้าที่ 421

ข้าแต่ท่านผู้เจริญ กระผมมีจิตเลื่อมใสแล้ว ได้เข้าไปนั่งใกล้

พระผู้มีพระภาคเจ้า พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงแสดง อนุปุพพิกถา

โปรดกระผม คือ ทรงประกาศ ทานกถา สีลกถา สัคคกถา

โทษของกามอันต่ำทรามเศร้าหมอง และอานิสงส์ในเนกขัมมะในคราว

ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงทราบกระผมว่า มีจิตควร อ่อน ปราศจาก

นิวรณ์ บันเทิง ผ่องใสแล้ว จึงทรงประกาศสามุกังสิกาธรรมเทศนา

แห่งพระพุทธเจ้าทั้งหลาย คือ ทุกข์ สมุทัย. นิโรธ มรรค เปรียบ

เหมือนผ้าที่บริสุทธิ์ ไม่หมองดำ จะพึงรับน้ำย้อมได้ดี แม้ฉันใด

ธรรมจักษุอันปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน เกิดขึ้นแล้วแก่กระผม

ณ ที่นั่งนั้นแลว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้ง

มวลล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ข้าแต่ท่านผู้

เจริญ กระผมได้เห็นธรรมแล้ว บรรลุธรรมแล้ว