ต้องฟังขนาดไหน นานเท่าไหร่จึงจะหมดความเป็นเรา ...

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ความเป็นเรามี ๓ อย่าง คือ เป็นเราด้วยตัณหาหรือโลภะ เป็นเราด้วยมานะความสำคัญตน และเป็นเราด้วยความเห็นผิด
ขณะที่ยึดถือนามธรรมรูปธรรมด้วยความติดข้องยินดีพอใจ โดยที่ไม่มีความเห็นผิดเกิดร่วมด้วย นั่นคือ เป็นเราด้วยตัณหาหรือโลภะ ขณะใดที่มีความสำคัญตนเองว่าดีกว่าเขา ต่ำกว่าเขา หรือ เสมอกันกับเขา นั่นคือ เป็นเราด้วยมานะ และขณะใดที่ยึดถือด้วยความเห็นผิดว่านามธรรมรูปธรรมเป็นตันตน เป็นของเที่ยงยั่งยืน นั่นคือเป็นเราด้วยความเห็นผิด แต่ความเป็นเรา ย่อมไม่มีทุกขณะจิต เพราะเหตุว่าขณะใดที่กุศลเกิดขึ้น ขณะนั้นไม่มีการยึดถือว่าเป็นเรา
ระยะเวลาในการฟังพระธรรมนับไม่เป็นประมาณเลย สำหรับผู้เห็นประโยชน์ของการได้เข้าใจความจริง ก็ฟังพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง ด้วยความเคารพ ละเอียด รอบคอบ โดยไม่หวัง เพราะหนทางนี้เป็นหนทางละ เข้าใจเมื่อไหร่ ก็ค่อยๆ ขัดเกลาละคลายความไม่รู้และกิเลสทั้งหลายไปทีละเล็กทีละน้อย จึงไม่มีทางอื่นเลย นอกจากฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมต่อไป ครับ
... ยินดีในกุศลของคุณ Kuat639 และทุกท่านด้วยครับ ...

การเข้าใจธรรมะต้องลึกซึ้งถึงความจริง เพื่อจะได้รู้จริงๆ ว่า เราฟังธรรมะ เราเข้าใจธรรมะ เราเข้าใจเพียงชื่อ เข้าใจเรื่องราว หรือขณะนี้สภาพธรรมก็ปรากฏ ให้เริ่มที่จะให้เข้าใจลักษณะที่แท้จริงของสิ่งที่ปรากฏ เพื่อที่จะได้ถึงความเข้าใจว่า ทุกอย่างเป็น ธรรมะ (ไม่ใช่เรา) แม้แต่สิ่งที่กำลังปรากฏก็เป็นธรรมะ ไม่ใช่ขั้นฟัง ไม่ใช่ขั้นจำ แต่มีการเริ่มเข้าใจลักษณะจริงๆ ของสิ่งที่ปรากฏ

ไม่ต้องไปคิดอะไรเกินฐานะ คือ ขณะนี้หน้าที่ก็คือ ฟังธรรม แล้วก็เริ่มเข้าใจ เพื่อที่จะรู้ว่าเป็น ธรรมะ (ไม่ใช่เรา) ความเป็นเราลึกมาก อวิชชา ลิ่มสลัก มีกำลังมีแรงพอที่จะถอนลิ่มสลักนั้น ให้หลุดออกไปได้ไหม ไม่มีทางเลย เพราะเหตุว่าต้องมีปัญญาอีกระดับหนึ่งซึ่งอบรมที่จะรู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริง

ที่มา ...

ฟังและต้องการผล หรือ ฟังเพื่อเข้าใจให้ถูกต้อง

ความเป็นเราลึกมากกว่าที่คิด

กราบขอบพระคุณและยินดีในกุศลวิริยะของอาจารย์ฉัตรชัยด้วยครับ

แม้ขณะนี้ก็ยังเป็นเรา ที่ฟัง.ที่จำ.เห็น.ได้ยิน ได้กลิ่น รู้รส สัมผัส รู้สึก คิดนึก..แต่ก็ยังจะฟังต่อไปเรื่อยๆ .ครับอาจารย์.กราบขอบพระคุณครับ.แค่จำก็ยังดีครับ.