พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 300

๑๒. โขมทุสสสูตร ว่าด้วยธรรมของสภา

[๗๒๔] ข้าพเจ้าได้สดับแล้วอย่างนี้ :-

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ นิคมชื่อว่า โขมทุสสะ

ของเจ้าศากยะ ในแคว้นสักกะ. ครั้งในเวลาเช้า พระผู้มีพระเจ้าทรงนุ่งแล้วทรงถือบาตรและจีวร เสด็จเข้าไปบิณฑบาตยังโขมทุสสนิคม.

สมัยนั้น พราหมณ์และคฤหบดีชาวโชมทุสสนิคม ประชุมกันอยู่ใน

สภาด้วยกรณียกิจบางอย่าง และฝนกำลังตกอยู่ประปราย. ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จเข้าไปยังสภานั้น.

พราหมณ์และคฤหบดีชาวโชมทุสสนิคม ได้เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้า

เสด็จมาแต่ไกล ครั้นแล้วได้กล่าวคำนี้ว่า คนพวกไหนชื่อว่าสมณะโล้นและ

คนพวกไหนรู้จักธรรมของสภา.

[๗๒๕] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสกะพราหมณ์และคฤหบดีชาวโขมทุสสนิคม ด้วยพระคาถาว่า

ในที่ใดไม่มีคนสงบ ที่นั้นไม่ชื่อว่า

สภา คนเหล่าไดไม่กล่าวธรรม คนเหล่า

นั้นไม่ชื่อว่าคนสงบ คนละราคะโทสะ

และโมหะแล้วกล่าวธรรมอยู่ คนเหล่านั้น

ชื่อว่าคนสงบ.

[๗๒๖] เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างนี้แล้ว พราหมณ์และคฤหบดีชาวโขมทุสสนิคม ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ท่านพระโคดมภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ท่านพระโคดม ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ท่านพระโคดมทรงประกาศธรรมโดยอเนกปริยาย เหมือนหงายของที่คว่ำ เปิด ของที่ปิด บอกทางให้แก่คนหลงทาง หรือส่องประทีปในที่มืดด้วยหวังว่าคนมีจักษุจักเห็นรูป ฉะนั้น พวกข้าพระองค์เหล่านี้ขอถึงท่านพระโคดมผู้เจริญกับพระธรรมและพระภิกษุสงฆ์เป็นสรณะ ขอท่านพระโคดมทรงจำพวกข้าพระองค์ว่า เป็นอุบาสกถึงสรณะตลอดชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ดังนี้.

จบโขมทุสสสูตรที่ ๑ จบอุปาสกวรรคที่ ๒