จากที่ผมเคยปรึกษาเกี่ยวการด่าพ่อด่าแม่ด้วยคำหยาบไปครั้งก่อน วันนี้ผมก็อยากปรึกษากับท่านอาจารย์อีกครับ แม่ผมเป็นคนที่ชอบด่าทำผิดนิดทำผิดหน่อยก็ด่า ชอบเอาเรื่องอดีตมาด่าอีก สิ่งสำคัญเขาชอบด่าแบบให้ชาวบ้านรู้อะครับ การด่าของเขาจะทำแบบนี้ทุกวันด่าด้วยคำหยาบคายทุกรอบและเขาก็พูดเรื่องเดิมๆวนไปวนมาเช่นทะเลาะ10ครั้งก็พูดเรื่องเดิม10ครั้ง จนทำให้คนในบ้านเกิดความรำคาญและเกิดการเถียงโดยใช้คำรุนแรงรวมถึงตัวผมด้วย ผมพยามจะไม่เถียงเขาตามคำแนะนำของท่านอาจารย์แล้วแต่เขาก็พูดทั้งวันทั้งคืนพูดเรื่องเดิม จนผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมรู้สึกตัวเองเหมือนกำลังตกนรกทั้งเป็นที่มีแม่แบบนี้ ผมรู้สึกกฏแห่งกรรมไม่ยุติธรรมกับมนุษย์เพราะเราไม่ผิดเราก็สามารถเถียงได้ แต่กฏแห่งกรรมบันทึกไว้การเถียงพ่อแม่นั้นไปนรกอย่างเดียว 

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

กรรม ยุติธรรมเสมอ การจะได้ยินเสียงด่าว่า ก็เพราะทำกรรม ที่เป็นอกุศลกรรมมา มีการพูดผรุสวาจา วาจาหยาบคาย เป็นต้น เศษของกรรมก็ทำให้ได้รับวิบากทางหู มีคำด่าว่า ไม่มีใครทำให้ คนอื่นมากมาย ไม่ได้ยิน ทำให้คนในบ้าน บ้านนี้ได้ยิน บ้านใกล้ๆ ได้ยิน บ้านไกล ทำไมไม่ได้ยิน ก็เพราะกรรมเป้นปัจจัย การเถียงทะเลาะก็เพราะกิเลสที่สะสมมาในใจ เมื่อได้ยินเสียงไม่ดี กิเลสที่สะสมมามาก ก็เป็นปัจจัยให้เกิดโทสะ และเมื่อมีกำลังก็ด่าว่ากลับ นี่คือความเป็นไปตามปัจจัย ธรรมที่อนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ จนกว่าจะเข้าใจหนทางดับกิเลสว่า สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เราเป็นธรรมทั้งหมด ก็จะค่อยๆ ละกิเลสที่ถูกต้อง คือ ละความยึดถือว่าเป็นเราก่อน ครับ ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ผู้มากไปด้วยกิเลส ความประพฤติเป็นไป ก็เป็นไปด้วยอำนาจของกิเลสเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งมีแต่โทษเท่านั้น สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป สามารถตั้งต้นใหม่ ด้วยความเข้าใจพระธรรม และไม่ประมาทในการเจริญกุศล สะสมความดีทุกประการ ขณะที่ปัญญาเกิด ขณะที่กุศลเกิด นั้น อกุศล หรือ ความชั่วใดๆ เกิดขึ้นไม่ได้เลย ก็ค่อยๆ สะสมสิ่งที่ดีต่อไป เพราะกำลังแห่งคุณความดีและปัญญาเท่านั้น ที่จะเป็นไปเพื่อขัดเกลาละคลายสิ่งที่ไม่ดีที่สะสมมาอย่างมากและยาวนานในสังสารวัฏฏ์ได้

คำบรรยายของท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ มีดังนี้ (เป็นประโยชน์เกื้อกูลอย่างยิ่ง) ครับ

ถึงใครจะโกรธ ก็ไม่โกรธตอบ รู้จักให้อภัย เห็นใครกำลังโกรธ ในขณะนั้นจะไม่มีความรู้สึกขุ่นเคืองใจหรือว่าไม่โกรธตอบ แต่ให้อภัยคนที่กำลังโกรธ ความโกรธไม่ว่าจะเป็นของใคร ก็มีอาการที่ไม่สงบ ประทุษร้าย เพราะฉะนั้น ถ้าเห็นคนที่กำลังโกรธจริงๆ เห็นอาการประทุษร้ายจิตใจที่กำลังเกิดขึ้นแก่บุคคลนั้น เห็นโทษทันที เวลาที่เห็นความโกรธของบุคคลอื่น แล้วตัวเองเมื่อเห็นโทษอย่างนั้น ยังอยากจะโกรธเหมือนอย่างนั้นหรือ ในเมื่อกำลังเห็นอาการของคนโกรธ ของความโกรธ เพราะฉะนั้น เมตตาเกิดได้ในขณะนั้น ซึ่งควรเจริญจนกว่าจะเป็นพื้นของจิตใจที่สามารถที่จะให้อภัยได้ ไม่ว่าบุคคลนั้นจะกระทำการกระทำที่ไม่เหมาะสมทางกาย หรือทางวาจาก็ตาม

…ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ