สวัสดีครับ

ผมอายุ 23 ปี คือผมบวชมาตอนเข้าพรรษาครับ ตอนแรกต้ั้งใจว่าจะบวชเข้าพรรษาให้พ่อแม่ ตามที่พ่อแม่ขอมา ตอนนี้ก็เดือนกว่าๆ แล้วครับที่บวชมา ผมรู้สึกว่าผมเบื่อ ผมเซ็ง ผมหงุดหงิด มันไม่สงบ รู้สึกว่าอยู่ไปก็บาปครับ
ที่เบื่ออาจจะเพราะว่า

1. ที่วัดไม่มีพระใหม่ๆ พระวัยเดียวกันเลย เลยทำให้เบื่อไม่มีเพื่อนคุย

2. ผมเป็นคนใจร้อนเอง หงุดหงิดง่าย มาตั้งแต่ก่อนบวชแล้ว ผมพยายามจะสงบแล้วนะครับแต่มันก็ๆ ได้เป็นบางครั้ง ยิ่งช่วง ตั้งแต่บ่ายๆ ถึงเย็นๆ ผมจะรู้สึกหงุดหงิดมาก

3.ที่วัดค่อนข้างไม่มีอะไรให้ทำ อาจจะมีเล็กๆ น้อยๆ กวาดพื้นกวาดขยะอะไรแบบนี้ (ถ้าเจ้าอาวาสใช้ให้ผมทำอะไร ผมก็ทำหมด อันนี้ผมไม่เกี่ยงครับ ผมทำด้วยความเต็มใจ)

4. ผมกลัวบาป ชีวิตฆราวาสปกติก็บาปมากพออยู่แล้ว ยิ่งมาบวชแล้วร้อนแบบนี้ผมกลัวว่าจะบาป มากกว่าเดิม

เวลาที่มีคนมาไหว้ผม เรียกผมว่าพระ ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ ผมว่าผมยังไม่ดีพอที่จะให้มีใครมาไหว้ ไม่ดีพอที่จะเป็นพระ

ผมคิดว่าอยากจะลาสิกขาแล้ว

ผมรู้ว่ามันไม่ดีที่เข้ามาบวชในพรรษาแล้วทนไม่ได้ คือผมก็อยากทนอยากอยู่ให้ครบนะครับ เพื่อพ่อแม่ แต่รู้ตัวว่าตอนนั้นมันไม่ไหวแล้ว ผมอยากถาม ว่า ถ้าจะไปขอลาสิกขาออกตอนนี้ ได้มั้ยครับ แล้วจะบาปมั้ยครับ ชีวิตหลังลาสิกขาออกมาจะไม่ดีแบบที่โบราณบอกป่าวครับ ผมคงเป็นบาปเยอะ ขนาดเข้ามาบวชในพระศาสนาจิตใจก็ยังไม่สงบ

ขอคำแนะนำด้วยครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

การเป็นเพศบรรพชิต ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องเป็นผู้มีอัธยาศัยในการสละขัดเกลาอย่างยิ่งซึ่งอกุศลเมื่อเกิดขึ้นกับบุคคลใด ย่อมเป็นอกุศล ไม่ว่าจะเป็นบรรพชิต หรือคฤหัสถ์ก็ตาม อกุศล เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ เป็นสิ่งที่น่ากลัว ทั้งนั้น

ผู้ที่จะเป็นบวชเป็นบรรพชิตได้นั้นต้องเป็นผู้มีอัธยาศัยน้อมไปที่จะขัดเกลากิเลสในเพศบรรพชิตด้วยใจจริง ซึ่งต้องสละอาคารบ้านเรือน สละวงศาคณาญาติ รวมถึงสละโภคสมบัติด้วย เมื่อบวชแล้ว ยังจะต้องศึกษาพระธรรมวินัย ศึกษาในสิกขาบทข้อต่างๆ ที่พระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติไว้ เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง ถ้าปราศจากการศึกษาหรือไม่มีความเข้าใจอย่างถูกต้อง พฤติกรรมที่ไม่ดี ไม่มีความละอาย ล่วงละเมิดพระวินัยบัญญัติ ก็ย่อมจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ ความเป็นบรรพชิตถ้ารักษาไม่ดี ไม่เอื้อเฟื้อในพระธรรมวินัย มีแต่จะทำให้เกิดโทษฝ่ายเดียว ดังข้อความที่ว่า

"หญ้าคาอันบุคคลจับไม่ดี ย่อมบาดมือนั่นเอง ฉันใด ความเป็นสมณะ อันบุคคลปฏิบัติไม่ดี ย่อมฉุดเข้าไป ในนรก ฉันนั้น"

ดังนั้น หากบวชด้วยการประพฤติผิด ย่อมไม่สมควร โดยประการทั้งปวง ทั้งไม่มีอัธยาศัยในการประพฤติตามพระวินัยและ ไม่มีอัธยาศัยในการบวช ย่อมเป็นโทษกับผู้บวชเอง หากแต่ว่าเมื่อสึกออกมาแล้ว ย่อมไม่มีอาบัติติดตัว และไม่มีโทษติดตามมา คฤหัสถ์ก็สามารถประพฤติปฏิบัติธรรม ตามสมควรแก่เพศได้ และเจริญกุศลประการต่างๆ เพื่อดับกิเลสได้แม้ในเพศคฤหัสถ์ ครับ

ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ลาสิกขาเป็นการบอกถึงความประสงค์ที่จะไม่เป็นพระภิกษุอีกต่อไป ไม่ประสงค์ที่จะประพฤติปฏิบัติตามพระวินัยบัญญัติหรือสิกขาบทต่างๆ ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้อีกต่อไป บอกถึงความประสงค์ที่จะไม่ศึกษาพระธรรม ในเพศบรรพชิตอีกต่อไป ก็กล่าวคำ ที่แสดงความเป็นผู้ที่จะไม่เป็นพระภิกษุอีกต่อไป โดยกล่าวกับบุคคลผู้ที่ฟังรู้เรื่อง ว่าตนเองจะเป็น คฤหัสถ์ ไม่เป็นพระภิกษุอีกต่อไป เป็นความประสงค์ของผู้นั้นจริงๆ ไม่ใช่ใครสั่งหรือบังคับให้ลาสิกขา และการลาสิกขา ไม่ได้เกี่ยวกับวันเวลา แต่ในฐานะที่ยังปฏิญญาว่าเป็นพระภิกษุอยู่ ก็จะต้องน้อมประพฤติตามพระธรรมวินัย อย่างไหนที่เคยผิด ก็แก้ไขกระทำให้ถูกต้องตามพระธรรมวินัย มีความจริงใจ ที่จะสำรวมระวัง ไม่ล่วงละเมิดสิกขาบท ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงบัญญัติไว้ ครับ

...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ถ้าเรารู้ตัวว่าเรารักษาพระธรรมวินัยไม่ได้ ไม่ได้เป็นอัธยาศัยจริงๆ เราสึกออกมาเป็นฆราวาสที่ดี ศึกษาธรรมะเพื่อความเห็นถูกอบรมปัญญา รักษาศีล 5 ตามกำลังดีกว่าค่ะ

การบวชเป็นเรื่องของการที่เคยสะสมมา ไม่ใช่แฟชั่น ต้องบวชเพราะเราเป็นชายไทย เกิดในดินแดนพระพุทธศาสนา พอมาบวชเข้าจริงๆ ไม่เห็นมีเพื่อนเลย ช่องว่างระหว่างวัยเยอะ อยากสึกแล้ว ไม่หนุกเลย นี่เป็นเรื่องของกิเลสตั้งแต่เริ่มคิดแล้ว บวชหน่อยน่าจะได้ถ่ายรูปไว้ว่าครั้งหนึ่งเคยโกนหัวเข้าวัด ความเห็นผิดมีทุกที่

คนที่ไม่เข้าใจธรรม ไม่เห็นกิเลสของตัวเองและไม่ได้สะสมอุปนิสัยในการสละเพศคฤหัสถ์ แล้วบวช นั้น ไม่ใช่ผู้ที่จริงใจและไม่ใช่ผู้ตรง เพราะถามว่าบวชทำไม ถ้าตอบว่าเพราะเหตุนั้นๆ แต่ไม่ใช่เพราะได้เข้าใจพระธรรมและรู้อัธยาศัยของตนเองว่าเพื่อศึกษาพระธรรมและขัดเกลากิเลสในเพศภิกษุตามพระธรรมวินัยแล้ว สมควรบวชไหม การบวชเป็นภิกษุไม่ใช่เป็นอยู่อย่างสบายให้ผู้คนกราบไหว้ แต่เพราะเป็นผู้ที่เห็นกิเลสและเห็นโทษของกิเลส และรู้ว่าหนทางเดียวที่จะขัดเกลากิเลสก็ด้วยความเข้าใจพระธรรมจึงบวชเพื่อศึกษาธรรมและขัดเกลากิเลสยิ่งกว่าคฤหัสถ์ ฉะนั้น การดำรงชีวิตของคฤหัสถ์และบรรพชิตจึงต่างกันอย่างสิ้นเชิง

อ่านเพิ่มเติม

ทำไมบวช