พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 447

ชนะตนเป็นการชนะประเสริฐ

เมื่อพราหมณ์นั้นทูลว่า "ชนะบ้าง แพ้บ้าง" ดังนี้แล้ว พระ-

ศาสดาจึงตรัสว่า "พราหมณ์ นั่นยังมีประมาณน้อย. ขึ้นชื่อว่าความ

ชนะของบุคคลผู้ชนะผู้อื่นไม่ประเสริฐ; ส่วนผู้ใดชนะตนได้ ด้วยชนะ

กิเลส, ความชนะของผู้นั้นประเสริฐ; เพราะว่าใครๆ ไม่อาจทำความ

ชนะนั้นให้กลับพ่ายแพ้ได้" เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึงตรัส

พระคาถาเหล่านั้นว่า

"ตนนั่นแล บุคคลชนะแล้ว ประเสริฐ, ส่วน

หมู่สัตว์นอกนี้ บุคคลชนะแล้ว ไม่ประเสริฐเลย,

(เพราะ) เมื่อบุรุษฝึกตนแล้ว ประพฤติสำรวมเป็น

นิตย์, เทวดา คนธรรพ์ มาร พร้อมทั้งพรหม พึง

ทำความชนะของสัตว์เห็นปานนั้น ให้กลับแพ้ไม่ได้

เลย."