พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 493

ข้อความบางตอนจาก

มตโรทนชาดก

ว่าด้วยร้องไห้ถึงคนตาย

ท่านทั้งหลายย่อมร้องไห้ถึงแต่คนที่ตาย แล้วๆ ทำไมจึงไม่ร้องไห้ถึงคนที่จักตายบ้าง เล่า สัตว์ทุกจำพวกผู้ครองสรีระไว้ ย่อมละทิ้ง ชีวิตไปโดยลำดับ.

เทวดา มนุษย์ สัตว์จตุบาท หมู่ปักษีชาติ และพวกงู ไม่มีอิสระในสรีระร่างกายนี้ ถึงจะอภิรมย์อยู่ในร่างกายนั้น ก็ต้องละทิ้ง ชีวิตไปทั้งนั้น. สุขทุกข์ที่เพ่งเล็งกันอยู่ในหมู่มนุษย์ เป็นของผันแปรไม่มั่นคงอยู่อย่างนี้ ความ คร่ำครวญ ความร่ำไห้ ไม่เป็นประโยชน์เลย เพราะเหตุไร กองโศกจึงท่วมทับท่านได้.

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น