ผมทราบมาว่าจิตเป็นสภาพรู้อามารณ์ แต่ทำไมจึงมีเรื่องการทำศีลให้บริสุทธิ์ กับจิตให้บริสุทธิ์มันน่าจะเป็น เจตสิกวิสุทธิ์ มากกว่า ผมได้รับแรงดลใจตั้งคำถามนี้จาก หนังสือชื่อ "โอกาสทรงค่าแห่งชีวิต" จากเว็บวัดท่ามะโอ

จิตตวิสุทธิ เป็นชื่อของจิตระดับฌานที่เป็นบาทของวิปัสสนา ความเป็นจริงของชีวิต ปุถุชนผู้ยังหนาด้วยกิเลส โดยปกติแล้วจิตเศร้าหมองด้วยกิเลสที่จรมา คือมีปกติจิตไม่บริสุทธิ์ เศร้าหมอง ผู้มีปัญญาเห็นโทษของกิเลสเครื่องเศร้าหมองนี้แล้ว จึงอบรมจิตให้ บริสุทธิ์จากกิเลส อนึ่งจิต และเจตสิกเกิดร่วมกัน อาศัยกันและกันเกิดขึ้นรู้อารมณ์เดียวกัน อาศัยที่เกิดเดียวกัน เกิดและดับพร้อมกัน ในฐานะเป็นที่เข้าใจกันสำหรับผู้ที่ได้ ศึกษาอย่างดีแล้ว ทุกครั้งที่กล่าวถึงจิต หมายรวมถึงเจตสิกด้วย ดังนั้นเมื่อกล่าวถึงจิตตวิสุทธิ หมายรวมถึงจิตและเจตสิก

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

จิตเป็นสภาวธรรมที่บริสุทธิ์ แต่เมื่อมีเจตสิกที่เป็นฝ่ายไม่ดี เกิดขึ้น ย่อมเศร้าหมอง แต่การอบรมปัญญาเพื่อให้จิตบริสุทธ์ หมายถึง อบรมปัญญาเพื่อดับกิเลสที่เป็นอนุสัยนอนเนื่อง และเมื่อดับกิเลสหมด จิตนั้นก็ไม่เกิดกับเจตสิกที่เป็นฝักฝ่ายอกุศล เป็นจิตที่บริสุทธิ์จากอกุศลนั่นเอง โดยไม่มีเชื้อของกิเลสหลงเหลืออยู่เลยแต่ก็ยังมีเจตสิกฝ่าย ดีเกิดร่วมด้วยได้

ขออนุโมทนา

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

จิตมี ๔ ชาติ

๑. ชาติกุศล

๒. ชาติอกุศล

๓. ชาติวิบาก

๔. ชาติกิริยา

จิตไม่บริสุทธิ์ เพราะมีอกุศลเจตสิกเกิดร่วมด้วย เมื่อมีอนุสัยอยู่ กิเลสที่ยังไม่ดับ ก็เป็นปัจจัยให้เกิดอกุศลค่ะ จิตจึงเศร้าหมองเพราะไม่บริสุทธิ์ค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ