[เล่มที่ 40] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 43

พราหมณ์คร่ำครวญถึงบุตร

ฝ่ายพราหมณ์ทำฌาปนกิจสรีระมาณพนั้นแล้ว ได้มีแต่การร้องให้ เป็นเบื้องหน้า, ไปที่ป่าช้า ทุกวันๆ ร้องให้พลางบ่นพลางว่า "เจ้าลูกคนเดียว ของพ่ออยู่ที่ไหน? เจ้าลูกคนเดียวของพ่ออยู่ที่ไหน" เทพบุตรจำแลงกายไปหาพราหมณ์ (แม้) เทพบุตรแลดูสมบัติของตนแล้ว คิดว่า "สมบัตินี้เราได้ด้วย กรรมอะไร" เมื่อพิจารณาไปก็รู้ว่า "ได้ด้วยใจที่เลื่อมใสในพระศาสดา" ดังนี้ แล้ว จึงคิดต่อไปว่า "พราหมณ์ผู้นี้ ในกาลเมื่อเรา ไม่สบาย หาได้ให้หมอประกอบยาไม่ เดี๋ยวนี้สิ ไปป่าช้าร้องให้อยู่ ควรที่เราจะทำแกให้ถึงประการอันแปลก" ดังนี้แล้วจึงจำแลงตัวเหมือนมัฏฐกุณฑลีมาณพ มาแล้ว ได้กอด แขนยืนร้องไห้อยู่ ในที่ไม่ไกลป่าช้า ฯลฯ

"ท่านเผาบุตรคนใด ในป่าช้าเองแล้ว ย่อมคร่ำครวญและร้องไห้ถึงบุตรคน ใด บุตรคนนั้น คือข้าพเจ้า ทำกุศลธรรมแล้ว ถึงความเป็นเพื่อนของเหล่าไตรทศ (เทพดา) "

พราหมณ์ได้กล่าวว่า "เมื่อท่านให้ทานน้อยหรือมาก ในเรือนของตน หรือรักษาอุโบสถกรรม เช่นนั้นอยู่ ข้าพเจ้าไม่เห็น ท่านไปเทวโลกได้เพราะกรรมอะไร"

มาณพได้กล่าวว่า "ข้าพเจ้ามีโรค เจ็บลำบาก มีการระส่ำระสายอยู่ในเรือนของตน, ได้เห็น พระพุทธเจ้าผู้ปราศจากกิเลสธุลี ข้ามความสงสัยเสียได้เสด็จไปดี มีพระปัญญาไม่ทราม, ข้าพเจ้านั้น มีใจเบิกบานแล้ว มีจิตเลื่อมใสแล้ว ได้ถวาย อัญชลีแด่พระตถาคตเจ้า. ข้าพเจ้าได้ทำกุศลกรรมนั้นแล้ว จึงได้ถึงความ เป็นเพื่อนของเหล่าไตรทศ (เทพดา) "

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ยินดีในกุศลจิตค่ะ