ผมมีคำถามเกี่ยวกับความเห็นผิดครับ ความเห็นผิดคืออะไรครับ

ขณะที่เรามีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ มีความสุข ความทุกข์ ความกังวลใจ ความทะเยอทะยาน ความกลัว ความโกรธและความรู้สึกอื่นๆ มันมีความซับซ้อนและลุ่มลึกมากกว่าสิ่งที่เราที่รับกระทบทางตา หู จมูก ลิ้น กาย

ในทางพระพุทธศาสนาได้มีคำอธิบายถึงความเกี่ยวพันระหว่างความสัมพันธ์ ระหว่างการรับกระทบทางกายกับความรู้สึกทางใจไว้บ้างหรือไม่ครับ และที่ว่าอวิชชา แปลว่า ความไม่รู้ ความไม่รู้นี้คือไม่รู้อะไรครับ และทำไมความไม่รู้นี้ถึงทำให้เกิดความทุกข์ต่างๆ ได้ครับ เพราะผมเคยอ่านพบว่า "อวิชชาทำให้เกิดสฬายตนะ สฬายตนะทำให้เกิดผัสสะ ผัสสะทำให้เกิดเวทนา เวทนาทำให้เกิดตัณหา ตัณหาทำให้เกิดอุปาทาน อุปาทานทำให้เกิดภพ ภพทำให้เกิดชาติ ชาติทำให้เกิดโสกะปริเทวะ ทุกขโทมนัสอุปายาส" คือตามข้อความนี้อวิชชานั้นทำให้เกิดความโศกใช่ไหมครับ ตามที่มีผู้ที่ตั้งคำถามถึง พระอรหันต์ซึ่งเป็นผู้ไม่หวั่นไหวในโลกธรรมทั้งปวง พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านมีคุณธรรมข้อใดหรือครับ จึงทำให้ท่านเมื่อกระทบสัมผัสแล้วพ้นไปได้จากทุกข์ทั้งปวงครับ

ความเห็นผิด คือ ความเห็นที่ไม่ตรงกับความจริง เช่น มีความเห็นว่าการทำความดีความชั่วไม่มีผล หรือเห็นว่าเบญจขันธ์เที่ยง เป็นสุข เป็นอัตตา เป็นต้น ในคำสอนของพระพุทธองค์มีคำอธิบายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างทวารทั้งห้าคือ ทางตา หู จมูก ลิ้น และกาย กับทางใจไว้ว่า เมื่อรับรู้อารมณ์ทางทวารทั้งห้าแล้วทางใจย่อมรับรู้ต่อเสมอ

"อวิชชา" คือ ความไม่รู้ในธรรมแปดอย่าง มีความไม่รู้ในอริยสัจจ์ ๔, ไม่รู้ในขันธ์ในอดีต เป็นต้น เพราะมีอวิชชาจึงเป็นปัจจัยทำให้เกิดทุกข์มากมายในวัฏฏะ โดยนัยของปฏิจจสมุปบาท เพราะมีอวิชชาเป็นปัจจัยจึงมีสังขาร ฯลฯ ทุกข์โทมนัสอุปายาส พระอรหันต์เป็นผู้ไกลจากกิเลสคือละกิเลสได้ทั้งหมดจึงไม่หวั่นไหวในอารมณ์ที่มากระทบ จึงเป็นผู้วางเฉยต่ออารมณ์ทั้ง ๖

ขออนุโมทนาครับ