การที่หลงยึดถือความโลภ ความโกรธ และสภาพธรรมอื่นๆ ที่เกิดขึ้นว่า เป็นตัวตนเป็นสัตว์ เป็นบุคคลนั้น เป็นความเห็นผิด เป็นความเข้าใจผิด เพราะธรรมเหล่านี้เกิดขึ้นแลัวก็ดับไป หมดไปเปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เกิดจนตาย
การหลงเข้าใจผิดว่าเป็นตัวเป็นตน เป็นสัตว์ เป็นบุคคลนั้น ก็เพราะไม่รู้ความจริงของธรรมทั้งปวง

เมื่อเห็นขณะใด ก็ยึดการเห็น ซึ่งเป็นสภาพธรรมชนิดหนึ่งว่า เป็นตัวตน เป็นเราเห็น

เมื่อได้ยิน ก็ยึดสภาพธรรมที่ได้ยินนั้น เป็นตัวตน เป็นเราได้ยิน

เมื่อได้กลิ่น ก็ยึดสภาพธรรมที่ได้กลิ่นนั้น เป็นตัวตน เป็นเราได้กลิ่น

เมื่อได้ลิ่มรส ก็ยึดสภาพธรรมที่ลิ่มรสนั้น เป็นตัวตน เป็นเราลิ้มรส

เมื่อคิดถึงนึกเรื่องใด ก็ยึดสภาพธรรมที่คิดนึก เป็นตัวตน เป็นเรานึกคิด เป็นต้น

ดาวน์โหลดหนังสือ --> ปรมัตถธรรมสังเขป

สาธุ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ