ผมมีข้อสงสัยที่อยากเรียนถามดังนี้ครับ

๑. ปุถุชนจะยึดมั่นถือมั่นในมหากิริยาจิตและมหัคคตกิริยาจิตได้อย่างไร ครับ ในเมื่อจิตดังกล่าวไม่เคยเกิดกับตน ในขณะที่พระอรหันต์ก็ไม่มีอุปาทานแล้วจึงไม่ยึดมั่นถือมั่นในจิตดังกล่าว แต่จิตดังกล่าวจัดเป็นอุปาทานขันธ์

๒. มหากิริยาจิตและมหัคคตกิริยาจิตก็จัดเป็น ทุกขอริยสัจจ์ ในขณะที่สมุทยสัจจ์ คือ ตัณหา อยากทราบว่า ตัณหาเป็นเหตุให้เกิด จิตดังกล่าวได้อย่างไรครับ

ขอบคุณครับ

๑. จิตของปุถุชนที่ประกอบด้วยโลภะ ย่อมยึดถือทุกสิ่งทุกอย่างที่นับเนื่องในโลก (โลกียะ) ดังนั้น สภาพจิตของพระอรหันต์ที่เป็นมหากิริยา หรือมหัคคตกิริยา ย่อมเป็นอารมณ์ของโลภะปุถุชนได้ (อยากได้จิตอย่างนั้น)

๒. มหากิริยาจิตและมหัคคตกิริยาจิต ก็จัดเป็นทุกขอริยสัจจ์ เพราะมีตัณหาในกาลก่อนที่จะเป็นพระอรหันต์ จิตเหล่านี้จึงเกิดได้ ฉะนั้น ในชาติต่อไปของผู้ที่ดับตัณหาในชาตินี้ได้ ย่อมไม่มีจิตประเภทใดๆ เกิดขึ้นอีก สำหรับผู้ที่ยังไม่ดับตัณหา (สมุทัย) ในชาตินี้ นามและรูปทั้งหมดที่เกิดในภพต่อไปมีตัณหาเป็นปัจจัยสรุป คือ จิตของพระอรหันต์ในชาติสุดท้ายหรือโลกียจิตของทุกประเภทเกิดขึ้นได้ เพราะยังดับตัณหาไม่ได้ ถ้าชาติที่แล้วดับตัณหาได้แล้วจิตทุกประเภทในชาตินี้ย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ ฉะนั้นโลกียจิตทั้งหมด (ทุกขอริยสัจจ์) เกิดเพราะตัณหา

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนา

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ