หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๑๗๔]

ที่พึ่งจริงๆ คือปัญญา

อยู่คนเดียวกับความคิดมาโดยตลอดหลังจากที่เห็นแล้ว ได้ยินแล้ว ด้วยการเป็นที่พึ่งได้ไหม ไม่ว่าจะคิดอะไรทั้งนั้น จะเจริญก้าวหน้าทางวิชาการ ทางการอาชีพมากมายสักเท่าไหร่ พึ่งได้ไหม? กับขณะที่กำลังเข้าใจธรรม ขณะนั้น เป็นที่พึ่ง คือ ไม่มีโลภะ ไม่มีโทสะ ไม่มีโมหะ ในขณะที่กำลังรู้ว่า ไม่มีอะไรเลย ทั้งหมดว่างเปล่า เพียงเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป พอดับก็ว่างแล้ว สิ่งนั้นไม่มีอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้น ถ้ามีความเข้าใจสภาพธรรมในขณะนั้น ไม่มีโลภะ ไม่มีโทสะ ไม่มีโมหะ เป็นที่พึ่งไหม แม้ในขณะนั้นเอง และในขณะต่อๆ ไป จนกระทั่งถึงชาติต่อๆ ไปด้วย ตรงกันข้ามมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดปรากฏ แล้วก็มีความติดข้อง พึ่งได้ไหม พึ่งไม่ให้มีความติดข้องได้ไหม สิ่งที่ปรากฏไม่น่าพอใจ พึ่งไม่ให้เกิดโกรธได้ไหม ก็ไม่ได้เลย ใช่ไหม? เพราะฉะนั้น ที่พึ่งจริงๆ ก็คือปัญญา ความเห็นถูก ซึ่งเมื่อขณะใดเกิดขึ้น ขณะนั้นไม่มีอกุศลใดๆ เกิดได้เลย และถ้ามีปัญญามาก อกุศลที่สะสมมาทั้งหมดก็สามารถที่ดับไม่เกิดอีกเลย ดีหรือเปล่า พึ่งได้หรือเปล่า หรือจะพึ่งอกุศล? เป็นไปไม่ได้เลย (เพราะ) อกุศลไม่ใช่ที่พึ่ง

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ