ข้อความในขุททกนิกาย มหานิทเทส สารีปุตตสุตตนิทเทส ที่ ๑๖ ข้อ ๙๗๔ มีว่า ...

ภิกษุถูกตักเตือนด้วยวาจา พึงเป็นผู้มีสติชอบใจ พึงทำลายความเป็นผู้กระด้างในสพรหมจารีทั้งหลาย พึงกล่าววาจาอันเป็นกุศล ไม่พึงเปล่งวาจาเกินขอบเขต ไม่พึงคิดเพื่อธรรม คือการว่ากล่าวซึ่งชน

ชีวิตประจำวันไม่มีใครอยากจะติคนอื่นเลย เพราะรู้ว่าติแล้ว เขาก็โกรธหรือไม่พอใจ ฉะนั้น ผู้ที่ถูกติควรจะเห็นคุณของผู้ที่ติว่า ถ้าผู้ติไม่เห็นแก่ประโยชน์ของผู้ถูกติแล้ว จะเตือนหรือจะติไหม เพราะว่าการติหรือการเตือนนั้นไม่ใช่ง่ายอย่างการชมหรือการสรรเสริญ แต่ว่าจะต้องเป็นผู้ที่รู้จักบุคคลนั้นพอที่จะรู้ว่า จะสงเคราะห์ด้วยการติหรือการเตือนได้หรือไม่ ถ้าสงเคราะห์ไม่ได้ก็จะไม่ติหรือเตือนเลย เพราะว่าไม่มีประโยชน์ แต่สำหรับผู้ที่ถูกตินั้น ควรพิจารณาว่า เมื่อมีใครติหรือเตือนรู้สึกอย่างไร

ขอเชิญคลิกอ่านตอนต่อไป ...

แด่ผู้มีทุกข์

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ