พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 358

                                      กัสสปโคตตสูตร

                 ว่าด้วยพระกัสสปโคตรกล่าวสอนพรานเนื้อ

           [๗๖๖]  สมัยหนึ่ง ท่านพระกัสสปโคตร พำนักอยู่ในแนวป่าแห่งหนึ่ง

ในแคว้นโกศล   สมัยนั้นแล   ท่านอยู่ในที่พักกลางวัน กล่าวสอนนายพรานเนื้อ

คนหนึ่ง.

           [๗๖๗]  ครั้งนั้น   เทวดาผู้สิงอยู่ในป่านั้น  มีความเอ็นดูใคร่ประโยชน์

แก่ท่านพระกัสสปโคตร  หวังจะให้ท่านสลดใจจึงเข้าไปหา  แล้วได้กล่าวกะท่าน

ด้วยคาถาว่า

                             ภิกษุผู้กล่าวสอนนายพรานเนื้อซึ่ง

                   เที่ยวไปตามซอกเขาผู้ทรามปัญญาไม่รู้เท่า

                   ถึงการณ์  ในกาลอันไม่ควร ย่อมปรากฏแก่

                   เราประดุจคนเขลา  เขาเป็นคนพาลถึงฟัง

                   ธรรมอยู่ก็ไม่เข้าใจเนื้อความ  แสงประทีป

                   โพลงอยู่ก็ไม่เห็น    เมื่อท่านกล่าวธรรม

                   อยู่  ย่อมไม่รู้เนื้อความ  ข้าแต่ท่านกัสสป

                   ถึงแม้ท่านจักทรงประทีปอันโพลงตั้ง  ๑๐

                   ดวง  เขาก็จักไม่เห็นรูป  เพราะจักษุ (คือ

                   ญาณ)   ของเขาไม่มี.

           ลำดับนั้น   ท่านกัสสปโคตร  ผู้อันเทวดานั้นให้สังเวช  ถึงซึ่งความสลด

ใจแล้ว. 

                     ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย                         ขออุทิศให้สรรพสัตว์