ไม่มีใครเอาธรรมะไปใช้ได้ แต่เป็นเรื่องของปัญญาที่เข้าใจสภาพธรรมตามความเป็นจริง คือ ต้องเข้าใจจริงๆ ว่า ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา ผู้ที่มีปัญญา คือเข้าใจธรรมะผู้นั้นไม่ได้หลบเลี่ยงปัญหา แต่มีความเข้าใจว่าทุกอย่างเกิดแต่เหตุ ถ้าไม่มีเหตุปัญหานั้นๆ ก็ไม่เกิด เมื่อเหตุนั้นดับ ปัญหานั้นก็หมดไป ผู้ที่เห็นประโยชน์ก็จะไม่ทอดทิ้งการฟังธรรมและการศึกษาธรรมะ ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ยากมาก

เห็นด้วยครับว่าพระธรรมของพระผู้มีพระภาค มิได้สอนให้หนีปัญหา มิได้สอนให้หนีกิเลส แต่ทรงสอนให้เข้าใจ และรู้จักลักษณะของ สี เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ฯลฯ (รูปธรรม) และ จิตเห็น จิตได้ยิน ฯลฯ (นามธรรม) หนทางอบรมเจริญปัญญา เบื้องต้นคือ ค่อยๆ รู้ลักษณะที่ต่างกันของนามธรรม และรูปธรรมก่อน ทีละเล็ก ทีละน้อย

กราบอนุโมทนาครับ