ขอเรียนถามว่า

การขายอาหารที่ประกอบจากเนื้อสัตว์ที่ไม่ได้ฆ่าเอง และการรับประทานอาหารเนี้อสัตว์เพื่อยังชีวิต ถือเป็นการเลี้ยงชีวิตชอบและปฏิบัติชอบหรือไม่

การขายอาหารที่เว้นจาก กายทุจริต ๓ คือ

การฆ่าสัตว์ ๑

การลักทรัพย์ ๑

การประพฤติผิดในกาม ๑

เว้นจาก วจีทุจริต ๔ คือ

พูดมุสาวาท ๑

พูดหยาบ ๑

พูดส่อเสียด ๑

พูดพ้อเจ้อ ๑

ชื่อว่าเป็น การเลี้ยงชีพชอบ

ส่วนการรับประทานอาหารเนื้อสัตว์ไม่ผิดศีลธรรม พระพุทธองค์และพระสงฆ์สาวกฉันเนื้อสัตว์ ไม่ผิดพระวินัย (ยกเว้นเนื้อบางชนิด เช่น เนื้อสุนัข เนื้องู เป็นต้น) สามารถดูหลักฐานในพระวินัยปิฎกและพระสูตรต่างๆ เช่น อามคันธสูตร สีหสูตรและชีวกสูตร เป็นต้น

พระอภิธรรมได้แสดงไว้ชัดเจนว่า กรรม คือ เจตนา ถ้าไม่มีเจตนาฆ่า การรับประทานเนื้อสัตว์ ไม่เป็นกรรม (ปาณาติบาต)

กรุณายกตัวอย่างเกี่ยวกับเรื่องความเห็นผิดเรื่องการกินเนื้อสัตว์ที่มีปรากฏในพระไตรปิฏก

[เล่มที่ 12] พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ หน้าที่ 125

ไม่รับภิกษาของหญิงผู้คลอเคลียบุรุษ ไม่รับภิกษาที่นัดแนะกันทำไว้ ไม่รับภิกษาในที่ซึ่งสุนัขได้รับเลี้ยงดู ไม่รับภิกษาในที่มีแมลงวันไต่ตอมเป็นกลุ่ม ไม่กินปลา ไม่กินเนื้อ ไม่ดื่มสุรา ไม่ดื่มเมรัย ไม่ดื่มของหมักดอง เขารับภิกษาที่เรือนหลังเดียว เยียวยาอัตภาพด้วยข้าวคำเดียวบ้าง รับภิกษาที่เรือนสองหลังเยียวยาอัตภาพด้วยข้าวสองคำบ้าง รับภิกษาที่เรือนเจ็ดหลัง เยียวยาอัตภาพด้วยข้าวเจ็ดคำบ้าง เยียวยาอัตภาพด้วยภิกษาในถาด ใบเดียวบ้าง สองใบบ้างเจ็ดใบบ้าง กินอาหารที่เก็บค้างไว้วันหนึ่งบ้าง สองวันบ้าง เจ็ดวันบ้าง เป็นผู้ประกอบความขวนขวายในการบริโภคภัต ที่เวียนมาตั้งกึ่งเดือนเช่นนี้บ้างฯลฯ

ข้อความบางตอนจาก...

มหาสีหนาทสูตร

การไม่กินปลาไม่กินเนื้อ เป็นข้อวัตรของพวกอเจลกชีเปลีอย

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น