ทำไมฟังธรรมะทุกวันแล้วจิตฟุ้งซ่านคือฟังธรรมะของบ้านธัมมะทุกวันตั้งแต่เช้าจนเย็นถ้าว่างจากฟังเมื่อไหร่แล้ว ในหัวก็มีแต่เสียงอาจารย์ ก่อนนอนก็มีแต่เสียงอาจารย์ เอาธรรมะของอาจารย์มาคิดจนนอนไม่หลับ ไม่ทราบผมเป็นอะไรครับ ขนาดไปไหนในหูก็แว่วแต่เสียงอาจารย์

เข้าใจว่าปุถุชนผู้หนาไปด้วยกิเลส ย่อมมีปกติจิตฟุ้งซ่านอยู่เสมอ เมื่อเห็นสิ่งใดใจก็คิดถึงสิ่งนั้น เมื่อฟังสิ่งใด ใจก็คิดถึงสิ่งนั้นเป็นธรรมดา ถ้าฟังธรรมะแล้วใจคิดถึงธรรมะก็น่าจะดีนะครับ เพราะดีกว่าคิดถึงสิ่งอื่น เรื่องอื่น

แรกเริ่มฟังใหม่ๆ ก็เป็นเช่นนี้แหล่ะ เรียกว่า ฟังได้ทั้งวันฟังๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จนกว่าจะเข้าใจ คำบางคำไม่เคยได้ยินหรือรู้จักก็เริ่มคุ้นเคยบ้าง แม้บางเรื่องเคยฟังมาหลายครั้งมาฟังอีกครั้งก็ได้รู้จักอีกลิมิตหนึ่ง จากปัญญาอันน้อยนิดก็เพิ่มขึ้นมาบ้าง ค่อยๆ สะสมทีละน้อย ดิฉันก็ตั้งใจไว้ว่าจะฟังจนกว่าชีวิตจะหาไม่ อุปมาเหมือนจับด้ามมีด ไม่ต้องกังวลใจ อาจเป็นช่วงที่มีการตื่นตัวบ้าง ไม่ได้เป็น เรื่องของจิตฟุ้งซ่าน ควรให้เวลากับจิตใ ได้ปรับตัวปรับใจบ้าง แล้วคุณรับรู้ว่ารสอันใดเหล่าจะซาบซึ้งเท่ารสพระธรรม

ขออนุโมทนาจิตที่เป็นกุศลกับเจ้าของกระทู้และท่านประเชิญด้วยค่ะ

..............ขออนุโมทนาครับ............

ดีแล้วครับ ขออนุโมทนาด้วย ...ทำให้ต่อเนื่องซัก 1ปี โดยไม่หวังในผลนะครับ เพราะ

ถ้าหวังในผลแล้วยังไม่ได้ผล จะทำให้ท้อแท้ เบื่อหน่ายการศึกษาพระธรรม

ขอขอบคุณอีกครั้งครับ

ตามคำถามของคุณ Chaiyakit ที่ว่า

ฟังธรรมะแล้วทำไมจิตฟุ้งซาน ทำให้ผมย้อนมาดูตัวเองว่าก็เกิดขึ้นบางครั้งเช่นกัน

ซึ่งคงมีสิ่งที่ไม่ถูกต้องจึงทำให้เกิดความฟุ้งซาน

เลยลองทบทวนกระทู้เดิมที่น่าสนใจที่ขออนุญาตลิ้งค์ไว้เผื่อจะเกิดประโยชน์บางครับ

การฟังธรรมต้องเป็นผู้ละเอียด

การฟังธรรม

................ขอขอบคุณ คุณจักรกฤษณ์ ที่เอาลิ้งค์ดีๆ มาให้ผมครับ................

ถ้าฟังธรรมแล้วเกิดความเข้าใจ จะฟุ้งซ่านมั้ยคะ?