หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๔๘๖]

ความหวังดีต่อกัน เป็นประโยชน์

ถ้าจิตขณะนั้นมีเมตตาจริงๆ ไม่ต้องเปล่งคำว่าขอให้สัตว์ทั้งหลายมีความสุข เพียงขณะที่ไม่ทำร้ายกัน ไม่เบียดเบียนกัน หวังดีต่อกันทั้งกาย วาจา ใจ ขณะนั้นไม่ต้องพูดว่าขอให้สัตว์ทั้งหลายมีความสุข เพราะเขามีความสุขแล้ว จากการที่เราไม่เบียดเบียนเขา ขณะนั้นต่างหาก ไม่ใช่ว่าเขาจะมีความสุขได้โดยการที่เราพูดว่าขอให้สัตว์ทั้งหลายจงมีความสุข แปลกประหลาดมากคิดอะไรอย่างนั้น นี่เพราะไม่เข้าใจคำว่า ขอให้สัตว์ทั้งหลายจงมีความสุข ไม่ใช่ไปขอให้เขามี แต่ใจของเราจงไม่ประทุษร้ายเขา ไม่หวังร้ายต่อเขา มีความหวังดีมีความเป็นมิตรต่อเขาโดยไม่ต้องพูดเลย คนที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันไม่เห็นเขาต้องท่องว่าขอให้สัตว์ทั้งหลายมีความสุขแล้วเขาก็ไปช่วย ไม่ใช่เลย เขาเกิดความเป็นมิตรหวังดี หวังประโยชน์ เกื้อกูล ช่วยเหลือโดยเขาไม่ต้องพูดสักคำอย่างนี้ แต่ขณะนั้นเป็นเมตตาจริงๆ แต่ถ้าใครก็ตามที่ท่องว่า ขอให้สัตว์ทั้งหลายมีความสุข ไม่เข้าใจเมตตา เพราะฉะนั้นผิดทั้งหมดเลย ถ้าไม่มีความเข้าใจถูกก็คือความเข้าใจผิด

ด้วยเหตุนี้การศึกษาธรรมไม่ละเอียดพอที่จะรู้ว่าธรรมละเอียดลึกซึ้งอย่างยิ่ง ยิ่งฟังยิ่งละเอียดยิ่งลึกซึ้ง แค่นี้ยังไม่ลึกซึ้งพอ แต่ว่าธรรมจริงๆ ละเอียดและลึกซึ้งยิ่งกว่านี้มาก แม้แต่เรื่องแผ่เมตตาก็ไม่ใช่แผ่ แต่เป็นการอบรมเจริญเมตตา เพราะบางคนมักโกรธ ไม่อภัย ไม่เมตตา เพราะฉะนั้นให้รู้ว่าความโกรธมีโทษ ความเบียดเบียนทำร้ายกันมีโทษ ส่วนความหวังดีต่อกันเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ และความหวังดี ก็คือ ความไม่ประทุษร้าย เมื่อไม่ประทุษร้ายแล้วก็ยังช่วยเหลือเขาได้ หวังดีต่อเขาได้ เกื้อกูลเขาได้ ขณะนั้นไม่ต้องท่องสักคำ แต่เป็นแล้วในขณะนั้น

เพราะฉะนั้นเจริญเมตตา อบรมเมตตา ให้มีจากคนหนึ่งไปอีกคนหนึ่ง คนในบ้านมีโกรธใครบ้างไหม แล้วต้องไปถึงเทวโลกพรหมโลกไหม ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เลย นอกจากหลอกและลวงไม่ใช่ความจริง เพราะฉะนั้นสัจจธรรม เป็นสิ่งซึ่งจริงต้องจริงเปลี่ยนไม่ได้ ต้องเป็นผู้ที่เคารพต่อความจริง มิฉะนั้นจะไม่ได้สาระเลย แล้วก็ไม่ตรงแล้วก็ไม่เป็นผู้ที่จะจริงใจด้วย

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ