พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตก เล่ม ๑ ภาค ๔ - หน้าที่ 168

๖. ทานสูตร ว่าด้วยให้ทานที่ให้แล้วมีผลมาก [๒๐๔] จริงอยู่ พระสูตรนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแล้ว พระสูตรนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เป็นพระอรหันต์ตรัสแล้ว เพราะเหตุนั้น ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าว่าสัตว์ทั้งหลายพึงรู้ผลแห่งการจำแนกทานเหมือนอย่างเรารู้ไซร้ สัตว์ทั้งหลายยังไม่ให้แล้ว ก็จะไม่พึงบริโภค อนึ่งความตระหนี่อันเป็นมลทิน จะไม่พึงครอบงำจิตของสัตว์เหล่านั้น สัตว์เหล่านั้นไม่พึงแบ่งคำข้าวคำหลังจากคำข้าวนั้นแล้วก็จะไม่พึงบริโภค ถ้าปฏิคาหกของสัตว์เหล่านั้นพึงมี ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย แต่เพราะสัตว์ทั้งหลายไม่รู้ผลแห่งการ

จำแนกทานเหมือนอย่างเรารู้ ฉะนั้น สัตว์ทั้งหลายไม่ให้แล้วจึงบริโภค อนึ่งความตระหนี่อันเป็นมลทินจึงยังครอบงำจิตของสัตว์เหล่านั้น. พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสเนื้อความนี้แล้ว ในพระสูตรนั้น พระผู้มี-พระภาคเจ้าตรัสคาถาประพันธ์ดังนี้ว่า ถ้าว่าสัตว์ทั้งหลาย พึงรู้ผลแห่งการ จำแนกทาน เหมือนอย่างที่ พระผู้มีพระ- ภาคเจ้าผู้แสวงหาคุณอันใหญ่ตรัสแล้วโดย วิธีที่ผลนั้นเป็นผลใหญ่ไซร้ สัตว์ทั้งหลาย พึงกำจัดความตระหนี่ อันเป็นมลทินเสีย แล้ว มีใจผ่องไส พึงให้ทานทีให้แล้ว มี ผลมาก ในพระอริยบุคคลทั้งหลายตาม กาลอันควร อนึ่ง ทายกเป็นอันมาก ครั้น ให้ทักษิณาทาน คือ ข้าวในพระทักษิไณย- บุคคลทั้งหลายแล้ว จุติจากความเป็นมนุษย์ นี้แล้ว ย่อมไปสู่สวรรค์ และทายกเหล่านั้น ผู้ใคร่กาม ไม่มีความตระหนี่ ไปสู่สวรรค์ แล้วบันเทิงอยู่ในสวรรค์นั้น เสวยอยู่ซึ่ง ผลแห่งการจำแนกทาน.

สาธุ