[เล่มที่ 73] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย พุทธวงศ์ เล่ม ๙ ภาค ๒ - หน้าที่ 50

ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า อันพรหมทูลอาราธนาเพื่อทรงแสดงธรรม แล้ว ทรงยังพระมหากรุณาให้เกิดในสัตว์ทั้งหลาย มีพุทธประสงค์จะทรงแสดงธรรม จึงตรัสพระคาถาแก่พรหมทั้งหลายว่า

ดูก่อนพรหม ประตูทั้งหลายแห่งอมตนคร เราเปิดสำหรับท่านแล้วละ ขอเหล่าสัตว์ที่มีโสตประสาทจงปล่อยศรัทธาออกมาเถิด แต่ก่อนเราสำคัญว่าจะลำบากเปล่าจึงไม่กล่าวธรรมอันประณีตที่ชำนาญในหมู่มนุษย์.

การได้ยินกับการตั้งใจฟังนั้นต่างกัน ดังนั้นเมื่อเห็นคุณของพระธรรมอันเกิดจากปัญญา และที่ศรัทธาที่เกิดขึ้น จึงปล่อยศรัทธาคือเคารพตั้งใจฟังพระธรรมที่พระพุทธเจ้าทรง แสดงเป็นการเปิดรับของแล้วที่หน้าบ้าน และควรนำของไปใช้ ได้ยินฟังพระธรรมแล้วควรเป็นไปเพื่อน้อมประพฤติปฏิบัติตาม ไม่ประมาทในการเจริญกุศลทุกประการ เห็นโทษแม้มีประมาณน้อยในอกุศล และไม่ลืมจุดประสงค์คือเข้าใจสภาพธรรมที่มีในขณะนี้ นี่คือ ประโยชน์ของการเมื่อได้รับของแล้วจากการเปิดประตู

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น