พระผู้มีพระภาคตรัสถามเกสี สารถีผู้ฝึกม้าว่า ท่านฝึกหัดม้าที่ควรฝึกอย่างไร? สารถีผู้ฝึกม้าชื่อเกสี กราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ฝึกหัดม้าที่ควรฝึกด้วย วิธีละม่อมบ้าง รุนแรงบ้าง ทั้งละม่อมและรุนแรงบ้าง

พระผู้มีพระภาคตรัสถามเกสี สารถีผู้ฝึกม้าอีกว่า ดูก่อนเกสี ถ้าม้าที่ควรฝึกของท่านไม่เข้าถึงการฝึกหัดด้วยวิธีละม่อมบ้าง รุนแรงบ้าง ทั้งละม่อมและรุนแรงบ้าง ท่านจะทำอย่างไรกะมัน?

เกสี กราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าม้าที่ควรฝึกของพระองค์ ไม่เข้าถึงการฝึกหัดด้วยวิธีละม่อมบ้าง ด้วยวิธีรุนแรงบ้าง ด้วยวิธีทั้งละม่อมและรุนแรง ก็ฆ่ามันเสียเลย...

แล้วเกสีก็กราบทูลถามกลับพระผู้มีพระภาคว่า..ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็พระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นสารถีฝึกบุรุษชั้นเยี่ยม ก็พระผู้มีพระภาคเจ้าฝึกบุรุษที่ควรฝึกอย่างไร?

พระฯ ดูก่อนเกสี เราแล ย่อมฝึกบุรุษด้วยวิธีละม่อมบ้าง รุนแรงบ้าง ทั้งละม่อม และรุนแรงบ้าง

คำถามคือ ท่านมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างในคำตอบของพระผู้มีพระภาคเจ้า?

ดิฉันคิดว่าพระสูตรนี้เป็นอีกพระสูตรหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ เป็นชีวิตประจำวันของพวกเราทุกๆ คน ที่ควรพิจารณาไตร่ตรองให้ดีๆ เพราะตราบใดที่เรายังไม่มีปัญญาที่สามารถจะเข้าใจในสภาพธรรมที่กำลังเกิดขึ้นปรากฏอยู่ตลอดเวลา แต่เราก็ยังไม่รู้ ไม่เข้าใจสักที เท่าที่ฟังๆ กันมา เหมือนกับจะรู้แล้ว เข้าใจแล้ว แต่จริงๆ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะอะไร? เพราะพระธรรมเป็นสิ่งที่ลึกซึ้ง ยากที่จะเข้าใจและประจักษ์ ยากเสียจนพระผู้มีพระภาคเกือบจะไม่ทรงแสดงให้แก่ชาวโลกได้ยินได้ฟัง

พระสูตรนี้หลังจากที่ได้ฟังแล้ว ทำให้ดิฉันต้องคิดหนักว่า เราได้ฝึกเพื่อให้มีความเห็นถูกพอแล้วหรือยัง หรือเรายังปล่อยปละละเลย...เหมือนในทุกๆ วัน?

ขออนุโมทนาท่านผู้ตั้งกระทู้ครับ

ท่านคงลืมไปแล้วว่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

ท่านส่งหนังสือปรมัตถธรรมสังเขป

ที่ผมกำลังอ่านอยู่ทุกวันนี้

มาให้ผมทางไปรษณีย์

ขออนุโมทนาย้อนหลังครับ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

พระพุทธองค์เป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึก ฝึกด้วยพระธรรม โดยนัยต่างๆ ตามการสะสม

และอัธยาศัยของสัตว์โลก ผู้ไม่มีอุปนิสัยพระพุทธเจ้าทรงเว้น ไม่กล่าวสอน เป็นการฆ่า

ในธรรมวินัยนี้

เมื่อเข้าใจพระธรรมจึง ไม่มีตัวตนที่ฝึก ไม่มีตัวตนที่ปล่อยปละละเลย แต่เป็นหน้าที่

ของธรรม ขณะที่เข้าใจพระธรรม ขณะนั้นก็ฝึกแล้ว ฝึกทีละเล็กละน้อย จนเป็นปัจจัยให้

สติและปัญญาเกิดรู้ความจริงของสภาพธรรมที่มีในขณะนี้ ขณะที่ไม่เข้าใจ ทำอย่าง

ไรได้เพราะเป็นหน้าที่ของธรรมทั้งนั้น การศึกษาธรรมจึงเป็นเรื่องเบา ไม่ได้หมายความ

ว่า เบาเพราะไม่ทำอะไร แต่รู้ว่าเป็นหน้าที่ของธรรม เพียงแต่อบรมเหตุไป โดยไม่หวัง เพราะธรรมทำหน้าที่เอง เบาเพราะไม่หวัง อยากได้ผล ขออนุโมทนาครับ

อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

การฝึกในพระวินัยของพระอริยเจ้า คือ การฝึกเพื่อให้เกิดปัญญาเข้าใจความจริงที่กำลังปรากฏในขณะนี้ ด้วยการเจริญสติปัฏฐาน และอบรมเจริญกุศลบารมีทุกประการครับเพราะก่อนหน้านี้ ก็มีความจริงปรากฏ แต่ไม่ฉลาดที่จะรู้ตามเป็นจริง ต่อเมื่อได้ศึกษาจนเริ่มเข้าใจ ปัญญาที่เกิดขึ้นจะไม่ปล่อยให้ไม่รู้ต่อไป และก็จะไม่ปล่อยให้กลับไปไม่รู้เหมือนเดิม ถ้ารู้แล้ว...ไม่มีใครจะอยากกลับไปมีอกุศลด้วยความไม่รู้อีก แต่เพราะยังรู้ไม่แล้ว..ยังมีกิเลสอยู่ ก็ต้องมีเหตุให้ไม่รู้เกิดได้อีกๆ ครับ ซึ่งก็เป็นธรรมดาของผู้ที่มีปกติประมาท แต่ก็ไม่ควรลืมว่าเป็นธรรมะครับ เพราะแม้จะรู้ว่ายาก และทนเหลือเกินต่อการพิสูจน์ แต่ก็ไม่เกินวิสัยของปัญญาที่กำลังสะสมความรู้ขึ้นอย่างช้าๆ จนกว่าเหตุจะสมควรแก่ผล และถึงที่สุดคือการดับกิเลสทั้งหมดเป็นสมุจเฉทครับ

...ขออนุโมทนาครับ...

บัณฑิตเป็นผู้ฝึกตน ฝึกชนะอกุศลด้วยกุศล

เป็นผู้หลงลืมสติก็ให้มีสติ เช่น ตั้งใจฟังธรรมค่ะ

พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดง เป็นเครื่องฝึกที่ดี เพราะทำให้ผู้ที่ได้รับการฝึก (ซึ่งต้องเป็นบุคคลผู้ควรแก่การฝึกเท่านั้น) มีความเข้าใจถูก เห็นถูกในสิ่งที่พระองค์ทรงแสดง ตามความเป็นจริง ...ขออนุโมทนาครับ... ..

ขออนุโมทนาค่ะ

พระธรรมวินัยเป็นเครื่องฝีกที่ดี เมื่อมีความเห็นถูกเข้าใจถูก ได้รับประโยชน์จากรส

พระธรรม ย่อมเห็นคุณค่าของการฝึก เป็นปัจจัยให้หมั่นเพียรฝึกอย่างสม่ำเสมอต่อไป

ขออนุโมทนาค่ะ....

ความเห็นถูกการเงี่ยโสตลงสดับเจริญกุศลทุกประการโดยเฉพาะสติปัฏฐานจิรกาลภาวนา

อนุโมทนาค่ะ.

ขออนุโมทนาค่ะ