พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 538

๓. พรหมทัตตชาดก ว่าด้วยผู้ขอกับผู้ถูกขอ

[๕๙๐] ดูก่อนมหาบพิตร ผู้ขอย่อมได้ ๒ อย่าง

คือ ได้ทรัพย์หรือไม่ได้ทรัพย์ แท้จริงการขอ

มีอย่างนี้เป็นธรรมดา.

[๕๙๑] ดูก่อนมหาบพิตรผู้เป็นใหญ่ในปัญจาลรัฐ

บัณฑิตกล่าวถึงการขอว่า เป็นการร้องไห้ ผู้

ใดปฏิเสธคำขอ บัณฑิตกล่าวคำปฏิเสธของ

ผู้นั้นว่า เป็นการร้องไห้ตอบ.

[๕๙๒] ชาวปัญจาลรัฐผู้มาประชุมกันแล้ว อย่า

ได้เห็นอาตมภาพผู้กำลังร้องไห้อยู่ หรืออย่า

ได้เห็นพระองค์ผู้ทรงกรรแสงตอบอยู่ เพราะ

เหตุนั้น อาตมภาพจึงปรารถนาขอเฝ้าในที่ลับ.

[๕๙๓] ข้าแต่ท่านพราหมณ์ ข้าพเจ้าขอถวาย

วัวแดงหนึ่งพันพร้อมด้วยวัวจ่าฝูงแก่ท่าน

อันอารยชนได้ฟังคาถา อันประกอบด้วยเหตุ-

ผลของท่านแล้ว ทำไมจะไม่พึงให้แก่ท่าน

ผู้เป็นอารยชนเล่า.

จบ พรหมทัตตชาดกที่ ๓