หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๔๑๐]

ละเลยการศึกษาพระธรรมวินัยไม่ได้

ต้องศึกษาพระธรรมวินัย ถ้าคฤหัสถ์ไม่รู้จักสิกขาบท (สิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบัญญัติให้ภิกษุได้ศึกษาและประพฤติตาม) ของพระภิกษุ ก็ไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าใครเป็นภิกษุหรือเปล่า เพราะฉะนั้นละเลยการศึกษาทั้งพระธรรมและพระวินัยไม่ได้ ในฐานะที่เป็นชาวพุทธก็จะต้องเข้าใจ เพราะเหตุว่าสิกขาบทสำหรับพระภิกษุที่ล่วงละเมิดไม่ได้ แต่คฤหัสถ์ที่เข้าใจประพฤติตามได้ ขัดเกลากิเลสได้ เพราะฉะนั้นจึงสมควรอย่างยิ่งที่จะเข้าใจว่าที่ทรงบัญญัติสิกขาบทสำหรับบรรพชิต แม้คฤหัสถ์ที่เห็นโทษของกิเลสยังศึกษาและประพฤติตามพระธรรมวินัยได้เลย แล้วทำไมพระภิกษุไม่เห็นประโยชน์ไม่รู้คุณ

เพราะฉะนั้นภิกษุใดก็ตามที่ไม่ได้ศึกษาธรรมและไม่เข้าใจพระวินัย จะเป็นภิกษุได้หรือ? แล้วถ้าคฤหัสถ์ไม่รู้สิกขาบทของพระภิกษุและไม่เข้าใจพระธรรม ก็ไม่สามารถที่จะรู้ว่า ทำไมไม่อนุญาตให้ภิกษุทำอย่างนั้นอย่างนี้ นั่นตนเองอนุญาต แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาต เพราะฉะนั้นจะมีข้ออ้างใดๆ ไม่ได้เลย ในฐานะของเป็นพุทธบริษัทต้องรู้ประโยชน์จริงๆ ว่า แต่ละข้อของพระวินัยบัญญัติ ทรงอนุเคราะห์พระภิกษุ ไม่ใช่เป็นการที่จะไปทรมาน ไปขัดขวางหรืออะไรเลย แต่เป็นการอนุเคราะห์ให้รู้ว่าเมื่อเป็นภิกษุแล้วเป็นโทษที่ไม่ประพฤติขัดเกลากิเลสในเพศบรรพชิต ไม่รู้ตัวเลยคิดว่าไม่เป็นโทษ ทำได้แต่ความจริง เป็นโทษมากด้วยแม้จะเป็นเพียงอาบัติ (ล่วงละเมิดพระวินัย) เล็กน้อย แต่ไม่เคารพในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่เป็นผู้ที่จริงใจ ไม่เป็นผู้ที่ตรงต่อการบวชว่าบวชเพื่ออะไร เพราะฉะนั้นขณะนั้นแม้กระทำผิดเพียงเล็กน้อย ในฐานะเพศบรรพชิตก็เป็นโทษใหญ่

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขออนุโมทนาครับ