มีมาณพคนหนึ่งทำหน้าที่อุปัฏฐากพระปัจเจกมาแต่เยาว์วัย พอโตเป็นหนุ่มพ่อแม่ไปสู่ขอธิดานางหนึ่งให้เป็นภรรยา แต่ในวันวิวาห์นั้นเอง มาณพหนุ่มก็โชคร้ายโดนงูกัดตาย ในขณะจิตก่อนตายนั้น มาณพหนุ่มเศร้าอาลัยถึงกุลธิดาที่กำลังจะแต่งงาน ด้วยจิตที่เศร้าหมองนี้ทำให้ไปเกิดเป็น เวมานิกเปรต เสวยสุขและทุกข์สลับกันไป

ทำยังไงไม่ให้จิตเศร้าหมอง เพราะมีโอกาสตายได้ทุกขณะ?

ถ้าเราเป็นมาณพหนุ่ม เราต้องไม่เอาจิตไปคิดถึงกุลธิดา แต่ต้องเอาจิตไว้ที่กาย หรือลมหายใจใช่ไหม?

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ แม้จิต จะเกิดขณะต่อไป ก็ไม่รู้ว่าจิตอะไรเกิด เป็นอนัตตาทั้งสิ้น ถ้าบังคับจิตก่อนตายได้ ทุกคนก็คงไปสวรรค์ ไม่ไปนรก ไม่ไปอบายภูมิ และ ถ้าบังคับได้ ก็สามารถบังคับจิตต่อไปให้เกิดตามใจชอบเลย แต่นั่นไม่ใชความจริง เพราะสัจจะความจริง คือ ตามธรรม ตามเหตุปัจจัย ตามความเป็นอนัตตา สำคัญคือ เข้าใจธรรมในขณะนี้ว่าคืออะไร ว่า คือ ธรรมไม่ใช่เรา

ถ้าไม่รู้ความจริงก็จะถูกโลภะ ความต้องการ ตามไปเรื่อย อยากจะไม่ไปอบาย หาวิธีทำยังไง แต่ไม่เข้าใจความจริงในขณะนี้ ก็ไม่พ้นจากทุกข์ ไม่พ้นจากกิเลสได้เลย ครับ

เชิญคลิกฟังวีดีโอ บรรยายโดย ท่าน อ.สุจินต์ในเรื่องนี้ครับ

ขออนุโมทนา

ขออนุโมทนาครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ไม่มีใครทำอะไรได้ เพราะธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น ธรรม เกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุปัจจัย ไม่มีใครทราบได้ว่า ความตายจะมาถึงเมื่อใด ที่จะเป็นประโยชน์เกื้อกูล คือ ก่อนที่วันนั้นจะมาถึง ควรทำอะไร การสะสมความดี ไม่ประมาทในการฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมอบรมเจริญปัญญา นั่นคือสิ่งที่เป็นประโยชน์ที่สุด เป็นที่พึ่งที่แท้จริงสำหรับชีวิต ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

เป็นหัวข้อที่น่าสนใจ ขออนุโมทนา

เคยคิดว่าจะระลึกถึงพุทธคุณก่อนตาย แต่เวลาใกล้ตายจริงจะเป็นอย่างใจไหม

แม้แค่คิดจะให้ทานบางครั้งก็ยังเปลี่ยนใจเลยครับ