พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๔ - หน้าที่ 14

พระศาสดาทรงสดับคำของเขาแล้ว ตรัสว่า " พราหมณ์ ธรรมดา

บัณฑิตทั้งหลายทำกุศลอยู่คราวละน้อยๆ ทุกๆ ขณะ, ย่อมนำมลทิน

คืออกุศลของตน ออกโดยลำดับทีเดียว" ดังนี้แล้ว จึงตรัสพระคาถา

นี้ว่า :-

"ผู้มีปัญญา (ทำกุศลอยู่) คราวละน้อยๆ ทุกๆ

ขณะ โดยลำดับ พึงกำจัดมลทินของตนได้ เหมือน

ช่างทองปัดเป่าสนิมทองฉะนั้น."

เมื่อเป็นอย่างนั้น บัณฑิตย่อมเป็นผู้ชื่อว่ามีมลทินอันขจัดแล้ว คือไม่มีกิเลส

เหมือนช่างทองหลอมแล้วทุบทองครั้งเดียวเท่านั้น ย่อมไม่อาจไล่สนิมออก

แล้วทำเครื่องประดับต่างๆ ได้. แต่เมื่อหลอมทุบบ่อยๆ ย่อมไล่สนิม

ออกได้, ภายหลัง ย่อมทำให้เป็นเครื่องประดับต่างๆ หลายอย่างได้

ฉะนั้น.

ในกาลจบเทศนา พราหมณ์ดำรงอยู่ในโสดาปัตติผลแล้ว. เทศนา

ได้มีประโยชน์แม้แก่มหาชนแล้ว ดังนี้แล.

เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง จบ.