[เล่มที่ 42] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๓ -หน้าที่ 444

นางสิริมารู้สึกตัวขอโทษนางอุตตรา

ขณะนั้น นางสิริมานั้นรู้สึกตัวว่าเป็นหญิงภายนอกแล้ว คิดว่า "เรารดเนยใสที่เดือดพล่านลงเบื้องบนนางอุตตรานี้ เพราะเหตุเพียงความหัวเราะของสามี ทำกรรมหนักแล้ว นางอุตตรานี้ไม่สั่งบังคับพวกทาสีว่า 'พวกเธอจงจับเขาไว้' กลับห้ามพวกทาสีทั้งหมด แม้ในเวลาที่ข่มเหงเรา ได้ทำกรรมที่ควรแก่เราทั้งนั้น ถ้าเราไม่ขอให้นางอุตตรานี้อดโทษให้ ศีรษะของเราจะพึงแตกออก ๗ เสี่ยง" ดังนี้แล้ว จึงหมอบลงแทบเท้าของนางอุตตรานั้นแล้วกล่าวว่า "คุณแม่ ขอคุณแม่จงอดโทษให้ดิฉันเถิด"

นางอุตตรา ดิฉันเป็นธิดาที่มีบิดา เมื่อบิดาอดโทษให้ ก็จักอดโทษให้

นางสิริมา คุณแม่ ข้อนั้นจงยกไว้เถิด ดิฉันจักให้ท่านปุณณเศรษฐีผู้บิดาของคุณแม่อดโทษให้ด้วย

นางอุตตรา ท่านปุณณะ เป็นบิดาบังเกิดเกล้าของคุณแม่ในวัฏฏะ แต่เมื่อบิดาผู้บังเกิดเกล้าในวิวัฏฏะอดโทษให้ ดิฉันจึงจักอดโทษ

นางสิริมา ก็ใครเล่า เป็นบิดาบังเกิดเกล้าของคุณแม่ในวิวัฎฎะ

นางอุตตรา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

นางสิริมา ดิฉันไม่มีความคุ้นเคยกับพระองค์

นางอุตตรา ฉันจักทำเอง พรุ่งนี้พระศาสดาจักทรงพาภิกษุสงฆ์เสด็จมาที่นี้ เธอจงถือสักการะตามแต่จะได้มาที่นี้แหละ แล้วขอให้พระองค์อดโทษเถิด

สาธุ

อนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ