ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

สนทนาธรรมที่บ้านซอยปรีดีพนมยงค์ 26 บ่าย 6/12/67

ใกล้ที่พระธรรมจะอันตรธานถ้าเราไม่เข้าใจและดำรงรักษาไว้

แสงสว่างคือพระธรรม

ไม่ต้องทำอะไร ... ให้รู้สิ่งที่เกิด ... ปัญหาคือไม่รู้!!! ไม่ต้องทำ ... เพราะไม่มีเราจะทำ เขาทำของเขาเองตลอดตั้งแต่เกิด มั่นใจหรือยัง?! รู้ตอนที่เกิดว่านั่นแหละทำแล้วโดยที่ไม่ใช่เราทำ

ปฏิบัติโดยไม่รู้อะไร จะเอาให้ได้ จะประจักษ์ให้ได้ และก็ไม่รู้ด้วย เพราะฉะนั้น ถึงต้องฟังทุกคำ ... ฟังแล้วเข้าใจ แล้วก็เห็นใจคนที่ไม่รู้ ... ถ้ารู้แล้วจะไม่ทำผิด

ถ้าฟังแล้วตรงต่อความจริงว่าขณะนี้มีทุกอย่าง เห็นมี ได้ยินมี จำมี ชอบมี ... อะไรก็ตามแต่ ... แต่ให้รู้และมีผู้ที่ตรัสรู้ทรงแสดงความจริงที่เหลือเชื่อ ... แต่ค่อยๆ ฟัง ค่อยๆ พิจารณาว่าจริงหรือเปล่า?! เพราะถ้าเป็นจริง ... สัจจบารมี ไม่ใช่อยู่ดีๆ ไปทำไปปฏิบัติเราจะพยายามละ ... ไม่ใช่ ... ตรงต่อความเป็นจริงว่า มีจริง เกิดจริง เหตุปัจจัยทำให้เกิดแล้วก็ดับจริง คืออย่างไร เพราะฉะนั้น ฟังไป!!!

ต้องพูดให้ฟังบ่อยๆ เพราะฟังแล้วก็ลืม ฟังแล้วก็แค่จำ แล้วเมื่อไหร่จะรู้ตรงเห็น!! เพราะฉะนั้น พูดเท่าไหร่ก็เพื่อขณะนั้นจะได้ไม่ลืมว่าเราเคยฟังแล้วแต่ยังไม่รู้ความจริง ตรงต่อความจริงสักที แต่ถ้ารู้ตรงตามความเป็นจริงไม่ใช่เรา ... อะไรรู้!! อีกนานเท่าไหร่ที่จะต้องมีความเข้าใจมั่นคงขึ้นโดยความเป็นธรรมะ!!!

อยู่ดีๆ จะไปละความเป็นตัวตน ... จะสำเร็จไหม? เพราะเหตุว่าขณะนั้นเป็นอกุศลทั้งนั้นเลย ... ไม่มีทางที่จะรู้ความจริงเลย ต้องฟังจนกระทั่งละเอียด จนกระทั่งมันใจ เพราะฉะนั้นความเข้าใจทั้งหมดเห็นโทษแม้เล็กน้อยของสิ่งที่มีในชีวิตประจำวัน ขนาดมันแสดงออกมาแต่ไม่เห็นแล้วจะไปเห็นวันไหนเมื่อไหร่?! ว่ามันไม่ใช่เรา!! เห็นโทษแม้เพียงเล็กน้อยแค่หนึ่งขณะที่ไม่ตามโลภะไป เริ่มที่จะไม่เป็นทาสของโลภะ กิเลสที่เกิดบ่อยๆ ถ้าไม่เห็นโทษของเขา ... ก็สะสม ... เป็นเครื่องกั้นกว่าจะรู้ความจริงได้

สละความติดข้องได้ไหม เพราะเริ่มรู้ว่ามันเป็นโทษ เป็นโทษในการที่จะมีกิเลส อกุศลกั้นไม่ให้เกิดสติและไม่ให้ระลึกได้ แต่ถ้าเรารู้โทษแม้เพียงเล็กน้อย มีปัจจัยที่จะละ ชีวิตประจำวันก็เปลี่ยนจากคนไม่ดีเป็นคนดีขึ้น

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ ด้วยความเคารพยิ่ง

ยินดีในกุศลจิตครับ