เรื่องสมาธิก็เช่นกัน เมื่อสมาธิที่เกิดร่วมกับกุศล ขณะนั้นสมาธิมีกำลังตั้งมั่น ถ้าเกิดกับอกุศลไม่ตั้งมั่น ไม่ควรห่วงเรื่องสมาธิ ควรห่วงเรื่องความเข้าใจดีกว่า เพราะมีสมาธิ แต่ไม่เข้าในพระธรรม ก็บรรลุธรรมไม่ได้

ที่เราทำสมาธิเพราะอะไร เพราะเราไม่ชอบความวุ่นวายในชีวิตประจำวัน เจอแต่คนโน้นคนนี้ เลยอยากจะสงบ โดยใช้วิธี สมาธิ ให้อารมณ์จดจ่ออยู่ที่หนึ่งที่ใด ซึ่งเรายังไม่ศึกษาพระธรรมเลย เมื่อไม่เข้าใจขั้นการฟัง การปฏิบัติก็ผิด ยังไม่เข้าใจเลยว่าสงบคืออะไร เข้าใจเอาเองว่าสงบคือ การจดจ่ออยู่ที่อารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง โดยที่ไม่คิดเรื่องอื่น แต่ที่ถูก สงบ หมายถึงสงบจากกิเลส คือเป็นกุศลนั่นเอง ดังนั้น จิตเป็นสภาพรู้ และต้องมีสิ่งที่ถูกรู้ จิตจึงต้องมีอารมณ์เสมอ และมีอารมณ์เดียวด้วย แต่จิตที่มีอารมณ์หนึ่งอารมณ์ใดนั้น จิตขณะนั้นเป็นกุศลหรืออกกุศล ตรงนี้แหละจึงเป็นเรื่องของปัญญา เพราะถ้าไม่มีปัญญาก็จะไม่รู้ว่า สิ่งที่กำลังทำนั้นกำลังอบรมกุศลหรืออกุศลครับ ฟังให้เข้าใจก่อนนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น และที่สำคัญที่สุดต้องเป็นปัญญาของเราเอง ไม่ใช่ใครบอกให้ทำก็ทำตามครับ

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ

สาธุ

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ