มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม ๔ - หน้าที่ 196

[๔๒๘] เรื่องเคยมีมาแล้ว สงครามระหว่างอสูรและเทพดาได้มีแล้ว พวกเทพดาชนะแล้ว จึงมัดจอมอสูรชื่อเวปจิตติ นำมาสู่สำนักของท้าวสักกะ ท้าวเวปจิตตินั้น ด่าท้าวสักกะผู้เป็นจอมของเทพดา ด้วยอักโกสวัตถุ ๑๐ เหล่านี้ว่า "ท่านเป็นโจร ท่านเป็นคนพาล ท่านเป็นคนหลง ท่านเป็นโค ท่านเป็นลา ท่านเป็นอูฐ ท่านเป็นสัตว์นรก ท่านเป็นสัตว์ดิรัจฉาน สุคติของท่านไม่มี ทุคติเท่านั้นเป็นที่หวังของท่าน" และบริภาษด้วยคำเป็นต้นว่า "แนะท้าวสักกะแก่ ท่านจักไม่ชนะตลอดกาลทั้งปวงดอก เมื่อใด ความชนะจักมีแก่พวกอสูร เมื่อนั้น เราจักมัดแม้ซึ่งท่านอย่างนี้ ให้นอนที่ประตูแห่งภพของพวกอสูรแล้ว จักโบย" ท้าวสักกะผู้มีชัยชนะแล้ว มิได้ทรงใส่ใจถึงคำนั้น เพราะความที่พระองค์เป็นผู้มีพระอัธยาศัยตั้งมั่นในขันติและโสรัจจะตลอดกาลนาน ลำดับนั้น มาตลิเทพบุตร คิดว่า "ท้าวสักกะนี่ ย่อมอดกลั้นคำหยาบเหล่านี้เพราะทรงกลัว หรือว่าเพราะความที่พระองค์ทรงประกอบด้วยอธิวาสนขันติ" จึงทูลถามเนื้อความนั้น

[๔๒๙] ทีนั้น ท้าวสักกะ ตรัสว่า "เราหาได้อดทน (ถ้อยคำ) ของท้าวเวปจิตติเพราะความกลัวไม่ เพราะความอ่อนกำลัง ก็หามิได้" แล้วตรัสว่า "ประโยชน์ทั้งหลาย มีประโยชน์ของตน เป็นอย่างยิ่ง (ประโยชน์อะไร) ยิ่งกว่าขันติไป ย่อมไม่มี ผู้ใดแล เป็นผู้มีกำลัง ย่อมอดกลั้น (ถ้อยคำ) ของผู้อ่อนกำลังได้ บัณฑิตทั้งหลาย กล่าวขันตินั้น ของบุคคลนั้นว่า ยิ่ง เพราะคนอ่อนกำลัง ย่อมรุกรานได้เป็นนิตย์"

สาธุ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น