[เล่มที่ 51] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๒ - หน้า 203

๔. โมฆราชเถรคาถา

ว่าด้วยคาถาของพระโมฆราชเถระ

[๓๐๑] ได้ยินว่า พระโมฆราชเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้ อย่างนี้ว่า ดูก่อนโมฆราชภิกษุ ผู้มีผิวพรรณเศร้าหมอง แต่มีจิตผ่องใส เธอเป็นผู้มีใจตั้งมั่น เป็นนิตย์ จักทำอย่างไร ตลอดราตรีแห่งเวลาอันหนาวเย็นเช่นนี้? ข้าพระองค์ได้ฟังมาว่า ประเทศมคธ ล้วนแต่สมบูรณ์ด้วยข้าวกล้า ข้าพระองค์พึง คลุมกายด้วยฟางแล้วนอนให้เป็นสุข เหมือนคนเหล่าอื่นที่มีการเป็นอยู่เป็นสุข ฉะนั้น.

ขออุโมทนาครับ แต่ช่วยอธิบายให้ละเอียดอีกหน่อยได้มั้ยครับ ว่า พระสูตรนี้บ่งบอกถึงอะไรมีความละเอียดอย่างไร

ถึงอากาศจะหนาวเย็น ท่านที่สิ้นกิเลสแล้ว ก็ไม่ทุกข์ใจครับ

พระเถระประกาศ ยถาลาภสันโดษ ของตนว่า ภิกษุทั้งหลาย ผู้อยู่สุขสบายเหล่าอื่น ได้เสนาสนะอันเป็นที่สบายแล้ว ย่อมนอนโดยมีความสุข เพราะเครื่องลาดและผ้าห่ม ที่ดีฉันใด แม้ข้าพระองค์ก็ฉันนั้น ชื่อว่า คลุมกายด้วยฟาง เพราะเบื้องล่างก็ปูลาดด้วย ฟางอย่างเดียว ข้างบนและด้านขวาง ก็คลุมร่างด้วยเครื่องปกคลุมคือฟางเท่านั้น นอนได้อย่างสบาย คือ นอนได้เป็นสุข.

ส่วนเหตุใดท่านพระโมฆราชเถระจึงไม่อาศัยอยู่ในเสนาสนะของสงฆ์นั้น ขอเชิญอ่านรายละเอียดในอรรถกถาครับ

[เล่มที่ 51] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๒ - หน้า 209