เวลาที่เราปล่อยสัตว์ชนิดใด เราต้องมีบทอธิฐานในการปล่อยสัตว์มั๊ย แล้วถ้าเราปล่อยไปเกิดมีคนมาจับไปกินเราได้บุญหรือบาป หรือตอนเราซื้อมาแล้วเราไม่รู้ว่าสัตว์ใกล้ตายแล้วปล่อย สัตว์ตายในมือเรา เราบาปมั๊ย และที่เค้าว่ากันว่าปล่อยสัตว์ชนิดใดห้ามกินสัตว์ชนิดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเล่า

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

เวลาที่เราปล่อยสัตว์ชนิดใด เราต้องมีบทอธิฐานในการปล่อยสัตว์มั๊ย

การปล่อยสัตว์ ก็เพื่อประโยชน์ของสัตว์เอง คือความเป็นอิสระ เพื่อชีวิตของเขา ไม่ใช่เพื่อตัวเรา ที่จะได้บุญหรือเพื่อเหตุใดๆ เลย ดังนั้น จึงไม่จำเป็น จะต้องมีบทอธิษฐาน

แล้วถ้าเราปล่อยไป เกิดมีคนมาจับไปกินเราได้บุญหรือบาป หรือตอนเราซื้อมาแล้วเราไม่รู้ว่าสัตว์ใกล้ตายแล้วปล่อย สัตว์ตายในมือเรา เราบาปมั๊ย

บุญ คือสภาพจิตที่ดี ไม่เป็นไปในการเบียดเบียนคนอื่น และตนเองในขณะนั้น บาป คือสภาพจิตที่ไม่ดี อันเป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนและผู้อื่น ดังนั้น การพิจารณาว่าเป็นบุญ หรือบาป ต้องพิจารณาสภาพจิตในขณะนั้นและเจตนา การกระทำของบุคคลนั้นว่าเป็นอย่างไร มีจุดประสงค์อย่างไร ขณะคิดจะปล่อยสัตว์ และขณะที่ปล่อยสัตว์ ขณะนั้นเพื่อหวังประโยชน์ให้เขาเป็นอิสระ ได้ชีวิตใหม่ ขณะนั้น จิตมีความหวังดี ไม่ได้มีความคิดเบียดเบียนสัตว์ ขณะนั้น เป็นบุญแพราะความหวังดีในขณะนั้น ส่วนเมื่อปล่อยแล้ว มีคนจับได้ นั่นเป็นส่วนของคนจับ ไม่ใช่เรา บาปจึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนอื่น แต่บาปหรือบุญอยู่ที่ใจเราในขณะนั้น คนที่จับมีเจตนาไม่ดี ก็เป็นบาปของเขา ส่วนสัตว์ ก็ต้องมีกรรมเป็นของๆ ตน ที่จะโดนจับหรือไม่โดนจับ เช่นเดียวกับเมื่อปล่อยแล้วปลาตาย ปลาตาย เพราะกรรมของปลา เรามีเจตนาปล่อยหวังดี ในขณะนั้นจะเป็นบาปไม่ได้ครับ

และทีเค้าว่ากันว่าปล่อยสัตว์ชนิดใด ห้ามกินสัตว์ชนิดนั้นเป็นเรื่องจริง หรือเรื่องเล่า

เมื่อเราปล่อยสัตว์ใดไป ขณะนั้นเป็นบุญกุศล แต่ขณะที่เราทานอาหารที่เป็นประเภทที่เราปล่อย สัตว์ที่เราทานมีชีวิตไหม ไม่มีแล้วครับ จึงไม่บาปเลย บาปคือเจตนาฆ่า ขณะที่ทานเนื้อสัตว์ประเภทนั้น ขณะนั้น ไม่ได้มีเจตนาฆ่า เจตนาบริโภคอาหารจึงไม่บาป ที่สำคัญ สัตว์นั้นไม่มีชีวิตด้วยครับ ดังนั้น จึงไม่เป็นความจริงตามที่กล่าวมา เพราะบาปไม่บาป ไมได้อยู่ที่การทานอาหารประเภทที่เราปล่อย แต่อยู่ที่เจตนาที่ทำบาป กับสัตว์ที่มีชีวิตครับ

ขออนุโมทนา อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ