พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 498 ข้อความบางตอนจาก ทุติยปุตตกสูตร [๓๙๒] พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้พระสุคตศาสดา ครั้นตรัสไวยากรณ์คำร้อยแก้วนี้จบลงแล้ว จึงได้ตรัสพระคาถาคำร้อยกรองต่อไปอีกว่า ข้าวเปลือก ทรัพย์ เงินทอง หรือ ข้าวของ ที่หวงแหนอย่างใดอย่างหนึ่งมีอยู่, ทาส กรรมกร คนใช้ และผู้อาศัยของ เขา พึงพาเอาไปไม่ได้ทั้งหมด จะต้องละ ทิ้งไว้ทั้งหมด. ก็บุคคลทำกรรมใด ด้วยกาย ด้วย วาจา หรือ ด้วยใจ กรรมนั่นแหละ เป็น ของๆ เขา และเขาย่อมพาเอากรรมนั้นไป

อนึ่ง กรรมนั้นย่อมติดตามเขาไป เหมือน

เงาติดตามตน ฉะนั้น เพราะฉะนั้น บุคคล

ควรทำกรรมดี สั่งสมไว้สำหรับภายหน้า

บุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย

ในปรโลก.

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

สาธุ