[๘๖๖] พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้สุคตศาสดา ครั้นได้ตรัสไวยากรณภาษิต

นี้จบลงแล้ว จึงได้ตรัสคาถาประพันธ์ต่อไปอีกว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายอยู่

ในป่าก็ดี อยู่ที่โคนไม้ก็ดี อยู่ในเรือนว่างเปล่า ก็ดี

พึงระลึกถึงพระสัมพุทธเจ้าเถิด

ความกลัวไม่พึงมีแก่เธอทั้งหลาย ถ้าว่าเธอ

ทั้งหลายไม่พึงระลึกถึงพระพุทธเจ้า ผู้เจริญ

ที่สุดในโลก ผู้องอาจกว่านรชน ทีนั้นเธอ

ทั้งเปล่าก็หลาย พึงระลึกถึงพระธรรม อันนำ ออกจากทุกข์อันพระพุทธเจ้าทรงแสดงดีแล้ว

ถ้าเธอทั้งหลายไม่พึงระลึกถึงพระธรรม อัน

นำออกจากทุกข์ อันพระพุทธเจ้าทรงแสดง

ดีแล้ว ทีนั้น เธอทั้งหลายพึงระลึกถึงพระ-

สงฆ์ผู้เป็นบุญเขต ไม่มีบุญเขตอื่นยิ่งไปกว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อเธอทั้งหลายระลึก

ถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์

อย่างนี้ ความกลัวก็ดี ความหวาดสะดุ้งก็ดี

ความขนพองสยองเกล้าก็ดี จักไม่มีเลย.

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 467

ความกลัวเป็นธรรมะ แต่เมื่อยังติดข้องในกามคุณ ๕ ก็ยังกลัวครับ ...อนุโมทนาครับ

ดิฉันเคยนึกว่าตัวเองเลิกกลัวผี และ ฯลฯ แล้วพอเผลอๆ ดิฉันก็ยังกลัวผี และ ฯลฯ อยู่เหมือนเดิมเพราะยังเป็นผู้ไม่มั่นคงค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ