อยากทราบเรื่องของสุนัข ครับ

๑) เคยมีคนบอกว่าสุนัขเมื่อสิ้นอายุขัย ถ้าไม่เกิดเป็นสุนัขอีกก็จะไปเกิดเป็นมนุษย์จริงหรือไม่ประการใดครับ

๒) สัตว์เลี้ยง สุนัขที่ฟังสวดมนต์และฟังธรรมะตอนเปิดวิทยุ และไม่เคยมีการผ่านสุนัขตัวไหนมาก่อน (พรหมจรรย์) นั้น เมื่อสิ้นอายุขัยจะไปเกิดในภูมิใดบ้างครับ

๓) มีวิธีการทำบุญหรือการแผ่ส่วนกุศลแบบใดบ้างให้แก่ผู้ที่ล่วงลับครับ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

๑) เคยมีคนบอกว่าสุนัขเมื่อสิ้นอายุขัย ถ้าไม่เกิดเป็นสุนัขอีกก็จะไปเกิดเป็นมนุษย์จริงหรือไม่ประการใดครับ

- เมื่อตายจากโลกนี้ไป เมื่อยังไม่ใช่พระอริยบุคคล ก็ย่อมมีคติที่เกิดไม่แน่นอน ดังนั้น อาจจะไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานอีกก็ได้ จะไปเกิดในนรกก็ได้ หรือกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ก็ได้ จึงไม่จำเป็นครับว่าเมื่อตายจากการเป็นสุนัขแล้ว จะต้องกลับมาเกิดเป็นสุนัขอีก หรือมาเกิดเป็นมนุษย์ครับ เพราะอาจเกิดในภพภูมิอื่นก็ได้ครับ เช่น เกิดในนรก เกิดเป็นเปรต เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานประเภทอื่นที่ไม่ใช่สุนัขก็ได้ครับ หรืออาจเกิดในสุคติภูมิที่ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นเทวดาก็ได้ครับ แล้วแต่ว่ากุศลกรรม อกุศลกรรมใดให้ผลครับ

๒) สัตว์เลี้ยง สุนัขที่ฟังสวดมนต์และฟังธรรมะตอนเปิดวิทยุ และไม่เคยมีการผ่านสุนัขตัวไหนมาก่อน (พรหมจรรย์) นั้นเมื่อสิ้นอายุขัยจะไปเกิดในภูมิใดบ้างครับ

- สัตว์เลี้ยงฟังธรรม กุศลเกิดได้ แต่ไม่จำเป็นที่จะต้องอบรมปัญญาได้ ดังนั้น สัตว์เหล่านั้นเมื่อตายก็แล้วแต่ว่ากรรมดีหรือไม่ดีให้ผลครับ ก็ไม่แน่นอนอีกเช่นกันครับ อาจเกิดในทุคติภูมิ มี อบายภูมิ ๔ ก็ได้ มี นรก เป็นต้น และอาจเกิดในสุคติภูมิก็ได้ มีมนุษย์ เป็นต้น แต่การไม่ได้มีคู่ของสุนัขไม่ได้เป็นเครื่องตัดสินที่จะไปภพภูมิที่ดีครับ

๓) มีวิธีการทำบุญหรือการแผ่ส่วนกุศลแบบใดบ้างให้แก่ผู้ที่ล่วงลับครับ

- การทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ญาติ ก็คือ กุศลทุกๆ ประการ สามารถอุทิศให้ได้ครับ ไม่ว่าจะเป็นการให้ทาน รักษาศีล และการฟังธรรม ก็สามารถอุทิศให้ญาติได้ เพราะญาติของเรา มีทั้งที่เป็นเปรตและเทวดา ครับ

อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

มีวิธีใดที่จะปล่อยวางจากตรงนี้บ้างครับ เพราะจิตใจยังอาลัย อาวรณ์ และเป็นไปได้ว่า อาจมีจิตปรุงแต่งว่าเขายังอยู่ข้างๆ เสมอ

เรียนความเห็นที่ 2 ครับ

สัตว์เมื่อตายไปแล้วก็เกิดทันทีครับ ไม่มีมาวนเวียนอยู่ข้างๆ เลย ไม่มีวิญญาณล่องลอยเมื่อตายแล้ว เมื่อสุนัขหรือสัตว์ใดตาย เมื่อยังมีกิเลสก็ต้องเกิดทันที เป็นสัตว์ประเภทต่างๆ ครับ และเขาก็อาจไม่รู้เรื่องเลยที่เราเศร้าโศก คิดถึง ดังนั้น ความเศร้าจึงเปล่าประโยชน์สำหรับบุคคลที่เศร้าโศกถึง เพราะสัตว์ที่ตายแล้วเกิดทันทีเป็นอะไรก็ไม่รู้และไม่ไ่ด้รับรู้ในสิ่งที่เราเศร้าเลยครับ

ดังนั้น จึงเป็นความคิดเอาเองที่เข้าใจผิดว่ามีสัตว์ บุคคล ที่อยู่ข้างๆ ครับ ประโยชน์ที่สำคัญคือ ทำบุญอุทิศกุศลไปให้ครับ

ขออนุโมทนา

ขอบคุณมากๆ ครับ

ในพระไตรปิฎกก็มีแสดงไว้ คนที่ตายแล้วไปเกิดเป็นสุนัขก็มี ตายจากสุนัขไปเกิดเป็นคนก็มี หรือตายจากสุนัขไปเกิดในนรกก็มี ก็แล้วแต่กรรมดีหรือกรรมไม่ดีจะให้ผล และกุศลทุกอย่าง คือหลังจากทำความดี ไม่ว่าจะเป็นการให้ทาน การช่วยเหลือคนอื่น เช่น คนที่ไม่เข้าใจธรรม ช่วยให้เขาเข้าใจ การสนทนาธรรม ฯลฯ ทุกอย่างที่เป็นไปในกุศลก็สามารถอุทิศได้ค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

การเกิดในภพภูมิต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสุคติภูมิ หรือทุคติภูมิ ก็ตาม แสดงให้เห็นถึงการที่ยังมีกิเลสอยู่ ยังดับอวิชชาและตัณหาไม่ได้ จึงทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป การเกิดเป็นสัตว์ดิรัจฉานเป็นผลของอกุศลกรรม ในชาติที่เกิดเป็นสัตว์ดิรัจฉาน ไม่สามารถรู้แจ้งอริยสัจจธรรม แต่กุศลก็สามารถเกิดได้ตามสมควร แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นผู้ที่มากไปด้วยอกุศล มากไปด้วยความหลง เมื่อสิ้นสุดจากความเป็นสัตว์ดิรัจฉานแล้ว จะเกิดเป็นอะไรนั้นขึ้นอยู่กับกรรมเป็นสำคัญ ว่า กรรมใด ที่จะทำให้เกิด กล่าวคือ ถ้าถึงคราวที่กุศลกรรมให้ผล ก็ทำให้เกิดในสุคติภูมิ เกิดเป็นมนุษย์ หรือเกิดเป็นเทวดาก็ได้ แต่ถ้าเป็นผลของอกุศลกรรม ก็ยังต้องเกิดในอบายภูมิอีกอย่างแน่นอน จากอบายภูมิ สู่อบายภูมิ

ตามความเป็นจริงแล้ว ในชาตินี้ แต่ละคนก็ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สัตว์ดิรัจฉานในอบายภูมิ แต่ภพภูมิข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่สามารถบอกได้ ทางที่ดีที่สุด คือไม่ประมาทในชีวิต ไม่กระทำอกุศลกรรมอย่างเด็ดขาด พร้อมทั้งสะสมกุศลประการต่างๆ ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม สะสมความเข้าใจถูก เห็นถูก ต่อไป และกุศลทุกประการที่เราได้กระทำแล้วนี้ ก็สามารถอุทิศให้ผู้อื่นเกิดกุศลจิตอนุโมทนาได้ด้วย ในขณะที่อุทิศส่วนกุศล ก็เป็นกุศลของเรา เมื่อสะสมเหตุที่ดีไว้ ผลที่ดีก็ย่อมจะเกิดขึ้นตามสมควรแก่เหตุกุศล ให้ผลเป็นสุข และให้เกิดในสุคติภูมิเท่านั้น ไม่สามารถทำให้เกิดในอบายภูมิได้เลย เพราะเหตุที่จะทำให้เกิดในอบายภูมิ มีเพียงอกุศลกรรม เท่านั้นครับ

..ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

เรียน ความเห็นที่ 8 ครับ

การที่สัตว์นั้นจะได้รับบุญที่อุทิศไปให้ ก็คือ สัตว์นั้นล่วงรู้และต้องอนุโมทนาบุญที่ญาติอุทิศให้ครับ ถ้าไม่อนุโมทนา กุศลจิตไม่เกิด ก็ไม่มีทางที่สัตว์นั้นจะได้รับบุญที่ญาติอุทิศให้ครับ

ดังนั้น ต้องเป็นจิตของสัตว์นั้นเองจริงๆ ครับที่อนุโมทนา ซึ่งก็แล้วแต่การสะสมมาของสัตว์นั้น ว่าจะอนุโมทนาหรือไม่อนุโมทนา ทำอะไรไม่ไ่ด้จริงๆ ครับ อย่างในโลกนี้ มีคนทำบุญ บอกบุญกัน บางคนอนุโมทนาก็มี ไม่อนุโมทนาก็มี ก็ขึ้นอยู่กับการสะสมของแต่ละคน จะไปจัดการ บังคับให้เขาอนุโมทนาไม่ได้เลยครับ การอุทิศส่วนกุศลก็โดยนัยเดียวกันครับว่าจะอนุโมทนาหรือไม่ ตามการสะสมของแต่ละสัตว์ครับ

ขออนุโมทนาครับ

ขอบคุณครับ และขอรบกวนอีกหนึ่งคำถามและขอโทษที่รบกวนนะครับ

อยากทราบว่า สัตว์โลกทุกผู้ทุกคน ที่ก่อนตายนอนตาไม่หลับนี่เพราะมีห่วงจริงหรือไม่ประการใดครับ เคยได้ยินพระอาจารย์องค์หนึ่งท่านบอกมาว่า การที่นอนตาไม่หลับไม่เกี่ยวกับการมีห่วงหรือไม่มีห่วงเพราะผู้ที่ตายตาหลับแล้วไปอบายภูมิก็มีเยอะแยะ

ส่วนผู้ที่ตายตาไม่หลับไปสุคติภูมิก็มีเยอะแยะเช่นกัน จริงแท้ประการใด ขอทราบด้วยครับ

ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับคำตอบ

เรียน ความเห็นที่ 10 ครับ

การนอนตายตาหลับ หรือไม่หลับ ไม่เกี่ยวกับการมีกังวลหรือไม่มีกังวลก่อนตายครับ จึงเป็นเพียงความเชื่อ เพราะความมีกังวลเกิดขึ้นที่ใจ การไม่หลับตาไม่จำเป็นเลยว่าจะมีกังวล หลับตามีกังวลก็ได้ครับ แม้ในขณะนี้ไม่หลับตา มีกังวลก็ได้ ไม่มีความกังวลก็ได้ แม้หลับตาก็นึกคิดเรื่องต่างๆ ด้วยอกุศลก็ได้ครับ

ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขอบคุณ และขออนุโมทนาครับ

น้องหมาเพิ่งเสียเมื่อวาน พยายามเข้ามาอ่านข้อความในนี้บ่อยๆ ทำให้ทำใจได้บ้าง

ขอบคุณค่ะ

บางทีการที่ทุกข์ คือการที่เรายังยึดติดเขาอยู่ ทั้งที่เขาไม่รับรู้แล้ว แต่บางครั้ง การปล่อยมันก็ไม่ง่ายเลยนะคะ โดยเฉพาะเรื่องความรู้สึกและจิตใจ จะพยายาม

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

น้องหมาถูกรถชนตายวันนี้ ตอนบ่าย อายุยังน้อยอยู่เลย ได้ประมาณ ๓ เดือน ยังทำใจไม่ได้ ยังโทษตัวเองอยู่ทั้งๆ ที่เห็นเขาวิ่งออกไปเล่นข้างถนน ทุกทีไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ คิดถึงเขาเหลือเกิน วิญญาณสุนัขมีจริงไหมคะ อยากทำบุณให้เขา เขาจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงเขาไหมคะ

ลูกชายหมาที่อยู่กันมา ๑๐ ปี เพิ่งเสียเมื่อวันที่ ๓ เมษา เขาจะได้บุญที่ทำยังไง คิดถึงและคิดว่าเป็นความผิดเราที่ช่วยเขาไม่ทัน ป่วยและแก่ตามกาลเวลา แต่ก็รู้สึกผิดจนต้องย้ายที่อยู่ เพราะมองไปทางไหน กิน ทำอะไร จะเห็นเขาตลอดเวลาเลย ทำบังสกุล เผา เก็บกระดูกไว้ว่าจะไปลอยช่วงสงกรานต์นี้และทำบุญให้ค่ะ ทำไมจิตถึงวางไม่ได้เลย อยากเจออีกซักครั้งยังไม่ได้ร่ำลาเลย เจ็บปวดใจที่สุดค่ะ

ตอนนี้ ๖ วันมานี้ ยังหาอาหาร ขนมไว้ให้เหมือนเดิม พอตอนเช้าก็เอามาให้หมาจรจัดค่ะ อยากผ่านตรงนี้ไปให้ได้ มันทรมาน อยากกอด อยากหอม ตอนนี้ยังเอาผ้าห่มมากอด มาดมอยู่เลย เขารู้เรื่อง น่ารัก พาไปวัดบ่อย พาไปตักบาตรตอนเช้า และจะบอกว่าวันเกิดลูก แม่พามาทำบุญ วันไหนที่ตั้งใจใส่บาตรก็จะบอกว่าพระกำลังเดินมา ตั้งใจนะ ห้ามเห่า เขาจะนิ่งและยกขาหน้าทั้ง ๒ เกาะกระจกดู เราก็ใส่บาตรและบอกว่าแม่ทำบุญเผื่อนะ ตั้งใจจะพาไปทำบุญที่หมาจรจัดอยู่ แต่ก็ไม่ทันค่ะ คงไปเป็นตัวแทนเพราะตั้งใจไว้ก่อนหน้าที่เขาจะตายจากเราไป คิดถึง แต่อยากผ่านจุดนี้ค่ะ มีวิธีคิดดีๆ ไหมคะ

อ่านแล้วสบายใจขึ้นมากเลยคะ เพราะใจยังคิดถึงน้องหมาที่ตายไป เขาตายในวันเกิดเขาครบ ๑ ปีเต็ม เลยคะ คิดถึงเขามากแต่คงหมดอายุขัยของเขาแล้ว

ขอบคุณทุกคำถามและคำตอบทุกคำตอบมากเลยค่ะ

น้องหมาเราอายุ ๑๑.๕ ปี เสียชีวิต ๑๓/๓/๖๒ วันพระพอดี เขาป่วยหนักมาหลายเดือน เราหาหมอตลอด แม้รู้ว่าเขาไม่รอด เราร้องไห้ วันที่เขาเสีย เราใส่บาตร ก็นิมนต์พระท่านสวดให้ และชักบังสกุลให้ด้วย ตั้งแต่เขาเสียชีวิตเราร้องไห้ทุกวัน คิดถึงเขามากเหลือเกิน เขาช่วยชีวิตเราหลายหนแล้ว คิดถึงมากค่ะ จะทำอย่างไรดีคะ

เรียน ความเห็นที่ 24 ครับ

สัตว์จะตาย หรือไม่ตายนั้นก็ตามกรรมของสัตว์ ตราบใดที่ยังมีกิเลส ก็ยังจะต้องมีทุกข์เป็นธรรมดา ไม่ว่าใคร หรือบุคคลใด ผู้ที่ไม่ทุกข์อีกเลย คือผู้ที่ดับกิเลสจนหมดสิ้น เพราะฉะนั้น หนทางที่ถูกที่จะแก้ทุกข์ คือเข้าใจทุกข์ที่เกิดขึ้นเป็นธรรมดา อยู่กับความทุกข์ด้วยความเข้าใจ เข้าใจว่าจะต้องทุกข์ วิธีแก้ทุกข์ จะต้องมีปัญญาความเข้าใจถูก ซึ่งปัญญาจะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม จากพระธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง

ซึ่งควรพิจารณาความจริงว่า สัตว์แต่ละชีวิตก็มีกรรมเป็นของๆ ตน สัตว์ตายหรือใครจะตายก็เพราะกรรมของตนเอง ไม่มีใครจะสามารถทำให้ใครตายได้ เมื่อสัตว์เกิด สุนัขเกิด ก็มาด้วยกรรมของสัตว์นั้นเอง และเมื่อตายก็ตายด้วยกรรมของสัตว์ ต่างคนต่างมา ต่างคนก็ต่างไป ที่สำคัญที่สุด เมื่อสัตว์ตายแล้วก็ต้องเกิดทันที เพราะฉะนั้น สุนัขที่ตายไปแล้ว ก็เกิดแล้ว เขาก็อาจเกิดในสถานที่ดีๆ ควรจะเศร้าโศกถึงสัตว์ สุนัข ที่ไปในสถานที่หรือเกิดในที่ดีแล้วหรือไม่

หากจะเศร้าโศกถึงสัตว์ที่จากไป ก็ควรคิดถึงตนเองที่จะต้องจากไปดังเช่นสัตว์นั้น ควรที่จะไม่ประมาทในชีวิต ที่จะศึกษาธรรม อบรมปัญญา ในช่วงเวลาที่มีชีวิตที่เหลือน้อย ความตายก็ใกล้มาทุกขณะ ความตายของผู้อื่น ย่อมเป็นเครื่องเตือนให้น้อมเข้ามาในตนว่า ควรใช้ชีวิตที่ไม่ประมาท สิ่งที่ติดตัวไปได้ คือความดี และความไม่ดี แต่สิ่งที่เป็นที่พึ่ง คือ กุศล บุญที่กระทำ และสัตว์หรือญาติที่เสียชีวิตไป สิ่งที่เป็นประโยชน์กับเขา คือ ไม่ใช่ความเศร้าโศกของเรา แต่คือ การทำบุญ อุทิศส่วนกุศลไปให้ ซึ่งจะเป็นประโยชน์กับผู้รับคือผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ครับ

ขออนุโมทนา

สุนัขที่เลี้ยงไว้ ๑๕ ปี กว่าๆ แก่มากแล้วและมีหลายโรครุมเร้า ไตเสื่อม ตาเสื่อม เป็นต้อ หยอดตาให้ประจำ และสุดท้ายก็บอดหมดทั้งสองข้าง ลุกเดินเองก็ไม่ได้ เพราะกระดูกสันหลังเสื่อม ต้องจูงเดิน แบบประคองเพราะมองไม่เห็นทาง โลหิตก็จางมากๆ ไปนอน รพ. เอกชน ๒ เดือนกว่า หมอและอุปกรณ์ก็พร้อม แต่ก็หนีไม่พ้นความตาย ตายแล้ว ข้าวของที่ซื้อเตรียมให้ใช้ ก็ยังใช้ไม่หมด ทั้งอาหารผู้ป่วยโรคไตเป็นลังๆ น้ำเกลือ อีกหลายกล่อง ผ้าอ้อมรองเวลานอน แพมเพิส เข็ม ไซริงค์ ที่นอนสำหรับผู้ป่วยที่ติดเตียง เตรียมพร้อมสำหรับตอนกลับมาอยู่บ้าน แต่เขาก็ไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้กลับมาใช้

ถ้าไม่ได้ศึกษาพระธรรมก็คงจะเศร้าโศกมาก และจะไม่ได้ประโยชน์จากการสูญเสียครั้งนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เตือนใจนะคะว่า วันหนึ่งเราก็ไม่ต่างกัน ต้องจากทุกอย่างในบ้านนี้ทั้งหมด ข้าวของ เงินทอง เตียงนอน และบ้านที่อยู่มาแสนนาน เอาไปไม่ได้เลย จะรู้หรือไม่คะว่า อาหารในตู้เย็นที่ซื้อไว้ อาจจะไม่ทันได้รับประทานหมด เสื้อผ้าที่แขวนไว้ รีดไว้พร้อมจะใส่ จะไม่ทันได้ใส่ครบทุกชุด ก่อนที่จะจากโลกนี้ ภพนี้ โดยย้อนกลับมาไม่ได้อีกเลย

น้องสี่ขาเขาจากไปแล้ว ร่างของเขาก็ยังมีประโยชน์สำหรับนักศึกษาคณะสัตว์แพทย์ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาตร์ค่ะ วันที่ขับรถพาร่างน้องจาก รพ. ที่น้องเสียชีวิต ไปบริจาคที่มหาวิทยาลัย อาจารย์ที่นั่นบอกว่า ช่วงนี้ ขาดร่างสัตว์ที่จะให้นักศึกษาเรียน และมหาวิทยาลัยก็เปิดแล้ว ... แม้ร่างกายของเรานี้ ก็เช่นกันนะคะ เมื่อจิตสุดท้ายดับลง สามารถที่ จะเป็นประโยชน์กับนักศึกษาแพทย์ได้เช่นกัน มหาวิทยาลัยแพทย์ต่างๆ ของรัฐรอรับบริจาคอยู่ค่ะ

ที่สำคัญ เวลาที่ยังเหลืออยู่ เป็นเวลาที่ต้องศึกษาพระธรรม สะสมความเข้าใจความจริง เพราะชาติต่อไป ไม่ทราบว่าจะได้ฟังหรือไม่ สุนัขที่เขาเกิดมามีคนดูแลดี เพราะเคยทำกุศลไว้ แต่เหตุที่เกิดเป็นสุนัข ก็เพราะอกุศลกรรมหนึ่งเท่านั้นที่นำเกิด (ตอนน้องไปอยู่ รพ. ก็เอาวิทยุไปเปิดให้น้องฟัง เขาคุ้นเสียง แต่จะเข้าใจหรือไม่ ไม่อาจทราบได้) เราเองจึงไม่ควรประมาท ถ้าไม่ฟังพระธรรม ก็เป็นช่วงเวลาของอกุศลมากมาย แม้ฟังพระธรรม ก็ไม่ควรประมาท เพราะพระธรรมลึกซึ้ง ยากที่จะเข้าใจ เวลานี้ที่ไม่ต้องมีภาระกับเรื่องการดูแลน้องสี่ขาแล้ว จึงมีเวลามากขึ้น กับการฟังพระธรรม และศึกษาพระธรรม เป็นกุศลที่ประกอบด้วยปัญญา อุทิศให้น้องเขาได้ค่ะ

ขออนุโมทนาในกุศลทุกประการ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบคุณมากนะคะ

ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป จริงๆ ค่ะ

น้องหมาอายุ ๑๓ ปี ป่วยเรื้อรังมานานเป็นเดือน ล่าสุดเดินไม่ได้ อาการหนัก ร้องทั้งคืน ตอนนี้น้องเสียแล้ว วันที่ ๑๗/๖/๖๒ ตรงกับวันพระพอดี สงสารและคิดถึงเขามาก เขานอนตายไม่หลับด้วยภาพเก่ายังคงติดตาอยู่

ฉันมาไล่อ่านกระทู้เกี่ยวกับการตายแล้วไปไหนของสัตว์ สุนัขเพิ่งเสียชีวิตด้วยไวรัสพาโวค่ะ วันนี้ใส่บาตรไปให้ ไม่รู้ว่าน้องได้รับรึเปล่า แต่ก็พอเข้าใจแล้วว่าขึ้นอยู่กับการอนุโมทนา ซึ่งน้องคงไปเกิดแล้ว ขอให้น้องได้ไปเกิดในภพภูมิที่สูงขึ้นไม่ต้องเป็นสุนัขและไม่ต้องมีโรคภัยไข้เจ็บอีก คิดถึงน้องมากๆ ค่ะ แม้จะมาอยู่ไม่กี่วัน เนื่องจากติดไวรัสทำให้ลำไส้อักเสบแต่เราก็ได้ดูแลน้องอย่างดีจนถึงวาระสุดท้ายค่ะ

ขอสอบถามหน่อยค่ะ

๑. สุนัขที่เลี้ยงพึ่งถูกรถทับเสียชีวิตเมื่อเช้า อยากรู้ว่าถ้าเราเอาเขาไปฝังที่ไกลๆ จากที่เขาเคยอยู่เขาจะกลับได้ไหม

๒. อยากรู้ว่าที่เขาถูกรถทับเสียชีวิตนั่นเกิดจากกรรมของเขาหรือความประมาทของเราที่ปล่อยเขาออกมาวิ่งเล่น

๓. ถ้าเราอยากให้เขาไปสู่ภพภูมิที่ดีเราควรหมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ใช่ไหม

๔. เวลาอุทิศให้เขาเราต้องเอ่ยยังไงเขาจึงจะได้รับผลบุญที่เราอุทิศให้

อยากรู้ สุนัขที่เสียชีวิตด้วยการถูกรถชน เกิดจากกรรม หรือหมดอายุขัย น้องหมาเพิ่งเสีย ผูกพันกันมาก คิดถึงเขาตลอดเวลาเพราะตัวแทบจะติดกันตลอด เจ็บปวดเหมือนอกหักเลยค่ะ

ชิวาวาที่เลี้ยงมาเกือบสิบหกปีเพิ่งตายเมื่อคืนวาน ใจจะขาดเลยค่ะ เป็นโรคหัวใจมาหลายปีแต่ก็กินยาประจำอยู่ พอมาวันสุดท้ายที่เขาเป็นลมล้มไป อาการหนัก เสียใจมากที่สามวันสุดท้ายของชีวิตเขาเราเอาไปฝากเขาเลี้ยง เพราะพาครอบครัวไปเที่ยวและที่พักไม่อนุญาตสุนัข เจ็บใจมาก จนกลับมาบ้านรอให้เขาเอาน้องมาส่ง เขาโทรมาให้ไปรับเพราะอาการน้องร่อแร่มาก เป็นลมขาหมดแรง เราก็เอามาอุ้มระหว่างทางไปหาหมออุ้มไว้ตลอด เขาอาการดีขึ้นเฉย เดินได้นิดหน่อย หมอเลยบอกว่าเขาอ่อนแอ อาจนอนหลับแล้วไม่ตื่นเลย เราก็เตรียมใจ เขากลับมาบ้านกินขนม เดินไปกินน้ำ นอนเล่น แต่ไม่กินข้าว พอคืนนั้นเองก็นอนฟุบ เห็นแล้วตกใจ คอพับตาเหลือก พาไปหาหมอฉุกเฉินถึงรู้ว่าเป็นมะเร็งสมอง เป็นมาสักพักแล้วเราไม่รู้เรื่องเลย ใจจะขาดเลยค่ะ เลือกฉีดยาให้น้องหลับค่ะ เพราะหมอบอกมันกินสมองไปหมดแล้ว เค้าทำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้เรื่องแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกว่าเราทำถูกหรือผิดที่ตัดสินใจฉีดยาให้เค้าหลับ นอนไม่หลับ เฝ้าคิดว่าหรือเราฆ่าเขาหรือเปล่า แต่ทุกคนก็บอกว่าสภาพเขาคือไม่ไหวแล้ว พยายามสวดมนต์ให้ ไม่รู้ว่าเขาจะได้รับไหม อยากจะสัมผัสได้ว่าเขาเป็นอย่างไร โทรไปเมืองไทยให้คุณแม่ไปทำบุญให้ ก็สบายใจขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกแย่จนมาเจอเว็บนี้ บอกว่าเขาจะไปเกิดเลย ก็สบายใจขึ้นบ้าง เขาเป็นที่รักของทุกคน ดิฉันเดินทางมาหลายประเทศ ได้เขามาตอนเรียนอยู่ ตปท. กลับไทย แต่งงาน และย้ายอีกสองสามประเทศในยุโรป ตัวติดกันตลอดจนดิฉันแต่งงาน ลูกสอง เขาคงอดทนแบบสุดๆ แล้วแก่มากแล้ว ตอนนี้ถึงจะไม่ได้เห็นแล้วแต่ก็อยากสัมผัสถึงเขาได้บ้าง

รอคำตอบ จากคำถาม ของ ความคิดเห็นที่ 31 กับ 32 ค่ะ

ช่วยตอบด้วยนะคะ ... อยากรู้มากกก

การได้ศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง เป็นหนทางให้ได้รู้ความจริงๆ ค่อยๆ ฟัง ค่อยๆ ศึกษา ค่อยๆ สะสมความเข้าใจ จึงได้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน แล้วจะรู้ว่าอยู่กับความไม่รู้มากมายก่ายกอง หลงผิด เข้าใจผิด คิดผิด พูดผิด ตามๆ กันไป ทั้งชีวิตตั้งแต่เกิด แม้ถึงวันตายก็ตายไปกับความไม่รู้ น่ากล้วมากค่ะ

ในทางพระพุทธศาสนา ความไม่รู้คืออวิชชา ความรู้คือปัญญา เพราะความไม่รู้นี่แหละทำให้ไม่พ้นจากความทุกข์มากมายทุกประการที่ได้รับ ไม่รู้แม้ว่าขณะที่มีความสุขกับน้องหมาที่น่ารัก ก็คือความทุกข์ ไม่ต้องรอให้น้องหมาตายจากไป ก็มีความทุกข์ทุกขณะ แต่เพราะความไม่รู้ จึงไม่เห็นความทุกข์ที่แสนละเอียด เหตุนี้ จึงยังมีคำถามมากมาย ที่คิดเองไม่ได้เลย เช่น

๑. สุนัขที่เลี้ยงพึ่งถูกรถทับเสียชีวิตเมื่อเช้า อยากรู้ว่าถ้าเราเอาเขาไปฝังที่ไกลๆ จากที่เขาเคยอยู่เขาจะกลับได้ไหม

- ขอสนทนาว่า รูปร่างกายที่เห็นว่า เป็นคนที่พูดได้ คุยได้ แม้แต่น้องหมาที่น่ารัก เห่าได้ กระโดดได้นั้น ความจริงนั้น ไม่ใช่สัตว์ บุคคล แต่คือสภาพธรรมแต่ละหนึ่งมากมายหลากหลายที่เกิดขึ้นเป็นไป ชั่วขณะหนึ่งที่แสนสั้นเท่านั้น แต่เพราะความรวดเร็ว และอวิชชาปกปิดไว้ จึงไม่เห็นความจริงนั้น

ถ้าได้ศึกษาพระธรรม สะสมอบรมปัญญา จะทราบว่าร่างน้องหมาที่จะถูกฝังนั้น ก็เพียงรูปที่ไม่รู้อะไร ไม่มีจิตหรือวิญญาณในร่างนั้นแล้ว และที่สำคัญ จิตหรือวิญญาณที่ดับไปทันทีที่น้องหมาตาย ก็เกิดเป็นจิตขณะใหม่ ตามผลของกรรมในทันที จะไม่มีวันย้อนกลับมาเกิดในร่างนั้นอีกเลย

ศึกษาเพิ่มเติมได้ที่ ...

ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน

เหตุใดจึงกล่าวว่าไม่มีสัตว์ บุคคล ตัวตน

จุติจิต และ ปฏิสนธิจิต
ขออนุโมทนาค่ะ

ตอบความเห็นที่ 31 (ต่อจากความเห็นที่ 35)

คำถามที่ ๒. อยากรู้ว่าที่เขาถูกรถทับเสียชีวิตนั่นเกิดจากกรรมของเขาหรือความประมาทของเราที่ปล่อยเขาออกมาวิ่งเล่น

- ขอสนทนา ว่า การได้ศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง จะทำให้ได้รู้ความจริงของสภาพธรรมที่เป็นกรรม และผลของกรรม ความเป็นเหตุเป็นผลของสภาพธรรม มีประโยชน์มากมายมหาศาลอย่างที่มีค่ากว่าความรู้อื่นใดที่ศึกษาทางโลก เกินกว่าที่จะเปรียบเทียบได้ ความไม่รู้ทำให้คิดไปเองต่างๆ นานา ทั้งเรื่องอดีต อนาคต โดยไม่รู้ความจริงที่เป็นปัจจุบันที่จะเป็นเครื่องอบรมเจริญปัญญา เมื่อไม่มีความรู้ ก็คิดผิด พูดผิด ทำผิด โดยไม่รู้ว่า เป็นกรรม และจะเกิดเป็นผลของกรรมตามมา

พระพุทธองค์ทรงเป็นผู้รู้แจ้งโลก ทรงแสดงความจริงของภพชาติ สังสารวัฎฎ์ที่เป็นไปด้วยการเกิดดับสืบต่อของสภาพธรรม การได้ฟังคำของพระพุทธองค์จึงเป็นความรู้ในเรื่องเหตุและผลที่จะนำไปสู่การค่อยๆ คลายความสงสัย แต่หากไม่ได้ฟังพระธรรม ก็ยังมีความสงสัยไม่จบสิ้น แล้วก็จะคิดไปเองต่างๆ นานา ด้วยความไ่ม่รู้ แม้กระทั่งการคิดลงโทษตัวเองในสิ่งที่ผ่านไปแล้วว่าเป็นเหตุให้เกิดอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆ ที่อาจไม่เป็นความจริงก็ได้ เพราะเหตุปัจจัยมีมากมายหลายประการ ซึ่งการคิดเรื่องอดีตที่แก้ไขไม่ได้ เพราะสภาพธรรมดับไปหมดแล้ว ไม่ย้อนกลับมาอีกเลย แล้วทำให้จิตเศร้าหมอง ไม่ผ่องใส เป็นโทษ เสียเวลา แต่ควรจะคิดว่า เวลาในชาตินี้ ผ่านไป หมดไป ทุกขณะ สิ่งที่ควรรู้คือความจริงที่จะนำไปสู่การหมดความทุกข์จากการพลัดพราก การสูญเสีย พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ครบถ้วนแล้วทั้งหมด ไม่เหลือให้คิดเอง ควรศึกษาอย่างยิ่งค่ะ

ศึกษาพระธรรมเพิ่มเติมที่ ...

กรรมและผลของกรรม

กรรมมีจริงและเป็นเรื่องปกปิด

เข้าใจเรื่องกรรมและผลของกรรม
ขออนุโมทนาค่ะ

ตอบความเห็นที่ 31 (ต่อจากความเห็นที่ 35)

๓. ถ้าเราอยากให้เขาไปสู่ภพภูมิที่ดี เราควรหมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ใช่ไหม

๔. เวลาอุทิศให้เขา เราต้องเอ่ยยังไงเขาจึงจะได้รับผลบุญที่เราอุทิศให้

- ขอสนทนาว่า "คำว่าเราควรหมั่นทำบุญอุทิศกุศล" ที่ผู้ถามกล่าวนั้น ต้องทราบนะคะว่า บุญคืออะไร ขณะใดเป็นบุญ ขณะใดไม่ใช่บุญ การศึกษาพระธรรมทำให้ไม่เข้าใจผิดว่า ความอยากเป็นบุญและถ้าทำในสิ่งที่ไม่ใช่บุญ ก็จะอุทิศไม่ได้ เช่น การถวายเงินหรือปัจจัยที่ไม่สมควรกับพระภิกษุนั้น ความจริงคือไม่ใช่บุญ แต่เป็นบาป เพราะทำให้พระภิกษุผิดพระธรรมวินัย มีโทษอย่างยิ่ง อย่างนั้นแล้วจะอุทิศกุศลไม่ได้ค่ะ เพราะสิ่งที่ทำไม่ใช่กุศล และขณะที่หมั่นทำบุญนั้น ความจริงแล้วก็ไม่ใช่เราที่หมั่นทำ แต่ความจริงเป็นความเข้าใจความจริง คือปัญญา ทำกิจหน้าที่เพราะเห็นประโยชน์ของกุศล จึงเจริญกุศล

การศึกษาพระธรรมส่วนละเอียด คือพระอภิธรรม มีประโยชน์ในการเจริญกุศลที่สามารถอุทิศได้ค่ะ แต่ถ้าไม่เข้าใจและทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แม้ทำไปมากแค่ไหนก็ไม่เกิดประโยชน์ อุทิศก็ไ่ม่ได้ แต่กลับเป็นการทำร้ายทั้งต่อตนเอง ผู้อื่น และไม่ได้เป็นการรักษาพระพุทธศาสนาด้วยค่ะ

ศึกษาเพิ่มเติมได้ที่

บุญ

สอบถามเรื่องการทำบุญครับ

การอุทิศส่วนกุศล

ขอตัวอย่างคำพูดการอุทิศบุญกุศล

ภิกษุในธรรมวินัยไม่รับและไม่ยินดีในเงินและทอง

ยินดีในกุศลอย่างยิ่ง ที่คุณผู้ถามได้มีโอกาสศึกษาพระธรรมกับมูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนา ที่ถ่ายทอดคำสอนได้ตรง ถูกต้องตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง ขณะที่ประเสริฐอย่าได้ล่วงไปเลยค่ะ

น้องหมาจากไปแล้ว ขณะนี้ ไม่มีน้องหมาแล้ว ทุกชีวิตก็เช่นกัน ก้าวสู่ความตายทั้งหมด และก็ต้องเศร้าโศกเสียใจไม่รู้จบถ้ายังไม่รู้ความจริง ความจริงจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ควรรู้ ความจริงที่สุด คือทุกขณะ ไม่มีสัตว์ บุคคลเลย ความเข้าใจความจริงนี้จะมั่นคงได้ ก็ต้องด้วยการศึกษาพระธรรม ฟังพระธรรม สนทนาธรรมต่อไป ด้วยความเคารพและอดทนค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

อบรมปัญญาให้เข้าใจความจริง จะเป็นประโยชน์ทั้งชาตินี้ และชาติต่อๆ ไป กุศลที่ทำได้เสมอๆ คือ การฟังพระธรรมที่พระอรหันตสัมมาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง มีคุณค่ามหาศาลสำหรับชีวิตที่ต้องเดินทางต่อไป อีกแสนไกล และกันดาร

ขอเชิญศึกษาพระธรรม ...

รวมลิงก์เมนูต่างๆ ในเว็บไซต์

พระไตรปิฎก

ฟังธรรม

วีดีโอ

ซีดี

หนังสือ

กระดานสนทนา

การบังสกุลให้น้องหมา (น้องหมาตายมาได้ ๒ วันแล้วค่ะ) เป็นวิธีที่ถูกต้องและสามารถทำได้มั้ยคะ แล้วเขาจะได้รับบุญนั้นมั้ยคะ เพราะตอนที่เขาอยู่ จะเปิดบทสวดมนต์ให้ฟังประจำ เขาก็จะนอนฟังอย่างสงบ พาไปใส่บาตร พาไปทำบุญ แบบนี้เขาจะได้กุศลมั้ยคะ

ขอบพระคุณมากค่ะ

และการถวายสังฆทานให้เขา กรวดน้ำให้เขา เขาจะได้รับบุญนั้นมั้ยคะ เจ้าของน้องหมาสามารถทำกุศลใดได้บ้างที่เกิดผลที่สุด เพื่อส่งผลให้เค้าไปเกิดในภพภูมิที่ดี หรือถ้ามีจริงอยากให้มาเกิดในครอบครัวนี้

เรียนความเห็นที่ 39-40

ผู้ที่จากไปแล้วด้วยความตาย เมื่อมีเหตุ ต้องเกิดอีก เพราะยังมีกิเลส ก็ต้องเกิดทันที ตามผลของกรรม ที่บังคับบัญชาไม่ได้ จึงเลือกไม่ได้ที่จะให้ใครเกิดที่ไหน เพราะการเกิดการตายก็เป็นสภาพธรรมที่เกิดเพราะเหตุปัจจัย เมื่อตายแล้ว ไม่ใช่บุคคลนั้นอีกต่อไป ไม่ใช่สุนัขที่เราเคยรู้จัก การอุทิศกุศลให้ผู้ที่ล่วงลับ ผู้อุทิศต้องมีกุศลที่เกิดแล้วจึงอุทิศได้ การศึกษาพระธรรม ฟังพระธรรมแล้วเข้าใจก็เป็นกุศลที่อุทิศได้ แต่จิตที่เศร้าหมอง คิดถึง กังวล ห่วงใย เป็นอกุศลจิต อุทิศไม่ได้

ขอให้ศึกษาเพิ่มเติมที่

การอุทิศส่วนบุญ

การอุทิศส่วนกุศล

สังฆทานที่ถูกต้อง

ขออนุโมทนาครับ

ขอบคุณมากค่ะ และขออนุโมทนาด้วยค่ะ

สวัสดีครับ ผมเป็นเจ้าของกระทู้ที่เขียนคำถามนี้เมื่อ ๑๐ ปีก่อน

เวลา ๑๐ ปีที่ผ่านมาก็ยังคงคิดถึงน้องหมาที่เคยจากไปเมื่อตอนปี ๒๕๕๔ ปัจจุบัน ๒๕๖๔ แล้ว ก็ยังคิดถึงเสมอ แต่เวลาก็จะช่วยให้เราดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ ยังดีที่มีรูปถ่ายเก็บไว้บ้าง ได้นั่งดูตอนคิดถึง เมื่อสองเดือนก่อนผมก็พึ่งเสียน้องหมาตัวที่สองไป ความเสียใจครั้งแรกที่เคยเจอกับครั้งล่าสุดก็ไม่ต่างกันเลย แต่ผมเชื่อว่าเวลาจะทำให้เราดีขึ้นเรื่อยๆ เวลาคิดถึงมากๆ ก็จะคอยทำบุญ ถือศีล ๕ แล้วก็คอยอุทิศบุญไปให้เค้า

ผมเข้ามาอ่าน เชื่อว่ามีเจ้าของน้องหมาและน้องแมวต่างเคยเจอเรื่องความสูญเสียกันทั้งสิ้น อยากจะขอเป็นให้กำลังใจนะครับ สำหรับคน อายุเฉลี่ยจะเยอะกว่าหมาและแมว เป็นธรรมดาที่เราต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ ซึ่งเราต่างรู้ตั้งแต่ตัดสินใจที่จะเลี้ยงเค้าแล้วว่าวันหนึ่งก็ต้องถึงเวลาของเขา ความตายเป็นเรื่องที่เราต้องเจอทุกคน หนีไม่ได้ ไม่เว้นแม้แต่พระศาสดา

เวลาคิดถึงก็ขอให้นึกถึงสิ่งดีๆ ที่เคยมีช่วงเวลาดีๆ ให้กันนะครับ หากสะดวกก็ทำบุญ ถือศีล เจริญภาวนาและอุทิศบุญไปให้ เราจะสบายใจขึ้นเยอะ อย่างน้อยเราเลี้ยงเค้ามาเป็นอย่างดี บุญกุศลที่เราดูแลเค้านั้นจะได้ไปถึงเขาเวลาเราแผ่เมตตาอุทิศบุญไปให้

เขาจะได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีกว่าตอนที่เป็นหมาแมวครับ

อ่านฟังธรรมมะเยอะๆ ปล่อยวางให้ได้จะช่วยให้ก้าวต่อไปได้ครับ

ขออนุโมทนา

รักและคิดถึงเสมอ #sunday #sunshine

เข้ามาอ่านหลายๆ ความคิดเห็น เพราะเศร้าเสียใจมากๆ กับการจากไปของสุนัขที่รัก น้องเพื่งเสียเมื่อวาน ๒๑/๙/๖๔ จากไตวาย อยู่ด้วยกันมา ๑๓ ปี รักและผูกพันมากๆ เราเก็บอัฐิน้องไว้ แต่จะพยายามทำใจยอมรับความจริง ว่ามันคือสัจจธรรม และแม้แต่ตัวเราซี่งก็หนีความตายไม่พ้นเช่นเดียวกัน

ขอบพระคุณมากค่ะ

ขออนุโมทนา

หมาเราตายไปเมื่อวันที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๔ เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด อายุ ๑๘ ปี ป่วยเพราะโรคชรามานาน รักเค้ามาก เสียใจที่สุด ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน อยากผ่านไปให้ได้ แต่ก็ยังคิดถึงอยู่ อยากให้เค้ารู้ว่าเรารักเค้ามาก ขอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดี ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่เข้ามาอ่านแล้วช่วยให้ทำใจได้บ้าง เราไม่ได้เจอกันอีก ไม่ได้กอด หอมกันอีก เราเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน จากนี้จะพยายามทำใจให้ได้ คิดถึงก็ดูรูป รักที่สุด

อบรมปัญญาให้เข้าใจความจริง จะเป็นประโยชน์ทั้งชาตินี้ และชาติต่อๆ ไป กุศลที่ทำได้เสมอๆ คือ การฟังพระธรรมที่พระอรหันตสัมมาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง มีคุณค่ามหาศาลสำหรับชีวิตที่ต้องเดินทางต่อไป อีกแสนไกล และกันดาร

ขอเชิญศึกษาพระธรรม ...

รวมลิงก์เมนูต่างๆ ในเว็บไซต์

พระไตรปิฎก

ฟังธรรม

วีดีโอ

ซีดี

หนังสือ

กระดานสนทนา

การที่ได้มีโอกาสศึกษาพระธรรม ฟังพระธรรม ทำให้มีความเข้าใจตามความเป็นจริงว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏแล้วก็หมดไป ไม่ว่าจะเป็นทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ จิตทุกขณะเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป หมดไป ไม่มีอะไรเหลือเลยจริงๆ จากภพหนึ่งไปอีกภพหนึ่ง ดังนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ สิ่งที่ควรสั่งสมไปทุกภพทุกชาติ นั่นก็คือ กุศล (รวมถึงการอบรมเจริญปัญญา ในชีวิตประจำวันด้วย)

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลเลยค่ะ

หมาเราเพิ่งตายเมื่อวันเสาร์ที่ ๒๐ พ.ย. ๒๕๖๔

พันธุ์ชิสุ ผสมปอม อยู่ด้วยกันมาประมาณ ๘ ปีกว่า ตายด้วยอาการโรคไตวายเรือรัง กว่าจะรู้ว่าน้องเป็น น้องก็เป็นเยอะมากแล้ว รักษาน้องได้อยู่ ประมาณเกือบเดือน พาหาหมอให้น้ำเกลือทุกวัน ฉีดยา ได้ประมาณ ๒ อาทิตย์ หมอก็ให้กลับมารักษาตัวเองที่บ้าน เราฉีดยาให้น้ำเกลือน้องได้อยู่สองอาทิตย์ ข้าวก็ไม่กิน น้ำก็ไม่กิน พยายามสรรหาอะไรที่พอจะกินแล้วทำให้มีแรงแต่ก็ไม่เป็นผล

ก่อนใกล้จะตายประมาณ ๓ วัน น้องเดินไม่หยุด เรียกก็เหมือนคนไม่รู้สึกตัว ถ่ายเอง ฉี่เอง อ้วกเอง ควบคุมตัวเองไม่ได้ ขาไม่มีแรงเพราะน้องไม่กินข้าว

เสียใจมาก รู้สึกผิดที่เหมือนเราเองดูแลไม่ดี ร้องไห้เป็นวันเสียใจ จนถึงวันนี้ยังรู้สึกผิด

ฝังน้องใกล้บ้าน ขับรถไปดูที่ๆ เราฝังน้องทุกวัน ไปเท่าที่ๆ จะแวะไปดูได้ เปิดดูรูปทุกครั้งก็ยังรู้สึกเสียใจไม่หาย คิดถึง ถึงกับอยากรู้ว่าน้องตายแล้ว ไปอยู่ไหนพยายามหาข้อมูลใน google แต่เราไม่สามารถรับรู้ได้เลย

ความเสียใจเกิดขึ้นแล้ว เพราะพบกับความพลัดพราก ไม่มีสัตว์โลกใดๆ ที่เกิดมาแล้วไม่สูญเสีย หากได้ศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงจะได้ทราบความเป็นจริงของเหตุและผลที่ชีวิตต้องเป็นไป และผู้ที่ท่านเข้าใจความจริงถึงที่สุด ผู้นั้นจะไม่ต้องพบกับความสูญเสียอีกเลย การเกิดเป็นสุนัขแม้จะแข็งแรงมีอายุยืนเพียงไร แต่ก็ไม่สามารถเข้าใจพระธรรมในชาติที่เกิดเป็นสุนัขได้ แต่ผู้ที่เกิดเป็นมนุษย์มีโอกาสที่ดีอย่างยิ่งที่จะได้ศึกษาพระธรรมสะสมความเข้าใจความจริงจากพระธรรม และเมื่อศึกษาจะทราบว่า เมื่อสิ้นชีวิตแล้วต้องเกิดทันทีสำหรับผู้ที่ยังมีเหตุให้เกิด และการเกิดเป็นมนุษย์ในแต่ละชาติก็ยากแสนยาก ต่างกับการเกิดในภพภูมิของสัตว์นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน มีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า

โดยที่เหตุที่สำคัญของการต้องเกิดแล้วเกิดอีกในทุกภพชาติคือความไม่รู้ ขณะนี้ ยังไม่รู้มากมาย แม้แต่การลงโทษตัวเองว่าทำให้สุนัขตาย ก็ด้วยความไม่รู้ รวมทั้งไม่รู้ว่า เวลาที่เหลืออยู่ของการเป็นบุคคลนี้ในชาตินี้จะสิ้นสุดเมื่อไร และไม่รู้ว่า อะไรที่เรียกว่าเกิด อะไรที่เรียกว่าตาย ไม่มีผู้ใดห้ามความตายได้เลย ไม่ว่ามนุษย์หรือสัตว์ และแท้จริง ตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง ความตายกำลังมีตลอดเวลา จึงไม่ควรประมาทเลย

การสิ้นสุดชีวิตของน้องสุนัขในครั้งนี้ น่าจะเป็นประโยชน์ที่จะเป็นเครื่องเตือนใจ แทนที่จะหมดเวลาที่มีค่าไปกับความเสียใจ นะคะ ขอเป็นกำลังใจในการศึกษาพระธรรม เพื่อรู้ความจริงค่ะ ขออนุโมทนา
ศึกษาพระธรรมเพิ่มเติม โดยคลิกที่
ความตายมีกี่อย่าง

สัตว์โลกตายแล้วไปไหน และอะไรตาย

เวลาสัตว์เดรัจฉานตายไป จะไปที่เดียวกับมนุษย์รึเปล่า

ว่าด้วยมัณฑูกเทวปุตตวิมาน [มัณฑูกเทวปุตตวิมาน]

ขออนุโมทนาครับ

อบรมปัญญาให้เข้าใจความจริง จะเป็นประโยชน์ทั้งชาตินี้ และชาติต่อๆ ไป กุศลที่ทำได้เสมอๆ คือ การฟังพระธรรมที่พระอรหันตสัมมาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง มีคุณค่ามหาศาลสำหรับชีวิตที่ต้องเดินทางต่อไป อีกแสนไกล และกันดาร

ขอเชิญศึกษาพระธรรม ...

รวมลิงก์เมนูต่างๆ ในเว็บไซต์

พระไตรปิฎก

ฟังธรรม

วีดีโอ

ซีดี

หนังสือ

กระดานสนทนา

การที่ได้มีโอกาสศึกษาพระธรรม ฟังพระธรรม ทำให้มีความเข้าใจตามความเป็นจริงว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏแล้วก็หมดไป ไม่ว่าจะเป็นทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ จิตทุกขณะเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป หมดไป ไม่มีอะไรเหลือเลยจริงๆ จากภพหนึ่งไปอีกภพหนึ่ง ดังนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ สิ่งที่ควรสั่งสมไปทุกภพทุกชาติ นั่นก็คือ กุศล (รวมถึงการอบรมเจริญปัญญา ในชีวิตประจำวันด้วย)

เวลาดูแลน้องหมาป่วยหนัก จะวางใจไว้ยังไงดีคะ เพราะ ทุกข์ ที่เห็นเค้าเจ็บปวดทรมาน

สวัสดีค่ะ

น้องหมาเพิ่งได้ ๑ ขวบ ๑ เดือน ถูกรถชนเมื่อวานค่ะ ตอนนี้เรายังคิดถึงน้องอยู่เลย อยากจะถามว่าน้องตายแล้วน้องจะรู้ตัวมั้ยคะ ตอนนี้คิดถึงน้องมากๆ ค่ะ

ขออนุญาตสอบถามนะคะ

คือเมื่อวานนี้วันที่ ๑ ธันวาคม เราได้ถอยรถไปทับสุนัขของตัวเองแล้วมันตาย เราไม่เห็นจริงๆ ค่ะ ปกติทุกวันเราจะขับรถไปรับลูกที่โรงเรียน เวลาออกไปก็จะบอกว่ามืดเฝ้าบ้านนะแม่ไปรับน้อง เขาก็จะเดินนำรถไป เราก็จะถอยรถไปช้าๆ ก็จะมองกระจก ระวังไม่ให้ชนเขา เพราะสุนัขเราอ้วนและขาไม่ดี แต่เมื่อวานเราก็ถอยรถปกติ แต่เราไม่เห็นเขา เราไม่รู้ว่าเขาล้มแล้วกำลังลุกหรือเปล่า เราจึงไม่เห็นในกระจก เราพยายามช่วยเขา แต่มันไม่สำเร็จ ฟ้ามืดขาดใจก่อน แบบนี้กรรมจะเกิดกับเราไหม และสุนัขเราเขาจะอาฆาตเราหรือเปล่าคะ เราไม่มีเจตนาจะตัดชีวิตเขาเลย หรือเขาหมดกรรมของชาตินี้ จึงทำให้เรามองไม่เห็นเขา จนทำให้เขาถึงแก่ความตาย สุนัขเราจะอโหสิกรรมให้เราไหมคะ

ตอบความคิดเห็นที่ 53-55

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงของเหตุและผล การได้ศึกษาพระธรรมทำให้เข้าใจความเป็นเหตุและผล ผู้ที่มีโอกาสได้ฟังคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะค่อยๆ คลายความสงสัย ต่างๆ ตามที่ถามมา

๑. ความเจ็บป่วย ทุกข์ทางกายไม่ว่าจะเกิดกับชีวิตใด ต้องมีเหตุที่ทำให้เป็นไปทั้งสิ้น ความทุกข์ทางกายเกิดจากผลของอกุศลกรรมในอดีต แต่ความทุกข์ใจเกิดจากกิเลสที่ไม่รู้ความจริง เมื่อต้องดูแลน้องสุนัขหรือใครก็ตามที่เจ็บปวด เห็นความทุกข์ของผู้นั้น แล้วมีความเมตตาช่วยเหลืออย่างหนึ่งอย่างใดก็ตามขณะนั้นด้วยจิตที่เป็นกุศล แต่ความทุกข์ใจกับผู้ป่วยไปด้วยนั้นต้องเป็นอกุศล คือกิเลส จากความไม่รู้ในเหตุและในผล ความไม่รู้จึงเป็นต้นเหตุของกิเลสทั้งปวง
๒. ความตาย คือสภาพธรรมที่เป็นไปทำให้สิ้นสุดความเป็นบุคคลในชาตินี้ ด้วยผลของกรรม น้องสุนัขตายแล้ว เกิดใหม่แล้วด้วยผลของกรรม ซึ่งจะไปเกิดในภพภูมิไหนก็ไม่ทราบได้ แต่ที่แน่ๆ คือไม่ได้เป็นน้องสุนัขตัวเดิม ดังนั้น แม้ว่าเจ้าของจะคิดถึงเท่าไร น้องก็ลืมเราไปหมดแล้วค่ะ ซึ่งควรได้คิดถึงตัวเองว่า วันหนึ่งก็ต้องจากการเป็นบุคคลนี้ด้วยความตายเช่นกัน
๓. การกระทำใดๆ ก็ตาม ถ้ามีความตั้งใจ คือเจตนา ที่จะทำสิ่งนั้น และทำสำเร็จแล้ว ไม่ว่าจะเป็นไปในกุศลหรืออกุศล จึงเป็นกรรม แต่จากที่เล่ามา เมื่อเจ้าของไม่ได้เจตนาที่จะทำให้น้องสุนัขเสียชีวิต และไม่ได้ประมาท ก็ไม่ได้เป็นกรรม แต่เป็นเหตุของน้องเองค่ะ คือกรรมที่จะสิ้นสุดความเป็นน้องสุนัขตัวนี้ในชาตินี้
ความทุกข์จากการเจ็บป่วย พลัดพรากสูญเสีย ความคิดถึงด้วยความผูกพัน เป็นความทุกข์ที่เกิดกับทุกชีวิตโดยทั่วที่เห็นๆ กันอยู่ไม่สิ้นสุด ความเสียใจ ก็มีจริง เป็นสภาพที่เกิดจากปัจจัย เมื่อยังไม่รู้ความจริง ก็ต้องเสียใจ ดังนั้น เมื่อได้ประสบความทุกข์ของผู้อื่น หรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ล่วงหน้า หรือไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น หากได้หันกลับมาศึกษาความจริงของชีวิตที่พระพุทธองค์ทรงแสดงจะเป็นประโยชน์กับตนเองที่ต้องเดินทางต่อไปอีกยาวนานในภพภูมิใดก็รู้ไม่ได้เช่นกัน ที่สำคัญ เวลาในชาตินี้ก็เหลือน้อยลงทุกวัน จะมากหรือน้อยเท่าไรก็ไม่ทราบได้ และทุกชีวิตก็ไม่มีใครรู้ว่า ตนเองจะเจ็บป่วยทรมานก่อนตายถึงขนาดไหน แต่นั่น ก็ยังเป็นความทุกข์ที่ไม่ละเอียด

ปัญญาที่เข้าใจความจริง เข้าใจความทุกข์ที่ละเอียดลึกซึ้งเห็นได้ยากต้องอาศัยคำที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงเท่านั้น ถ้าไม่ศึกษาพระธรรม จะไม่มีทางรู้เลยว่า ความทุกข์ที่ละเอียดลึกซึ้ง ที่มีอยู่ตลอดเวลา โดยไม่ต้องรอเวลาเจ็บป่วย หรือสูญเสียคืออะไร?
การศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงจึงเป็นความรู้ที่มีค่าที่สุด มีสาระต่อชีวิตที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ เพราะเป็นหนทางเริ่มต้นรู้จักทุกข์ตามความเป็นจริง ซึ่งจะเป็นโอกาสค่อยๆ คลายทุกข์ได้เมื่อความเข้าใจเพิ่มขึ้นๆ ๆ ๆ ซึ่งชาตินี้ จะเป็นหนทางเริ่มต้นของการสะสมความเข้าใจ จนถึงเวลาหนึ่งที่ความเข้าใจมีกำลังที่จะออกจากความทุกข์ได้จริงๆ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

ปกติเป็นคนไม่ชอบเลี้ยงสัตว์เลยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้อายุ ๓๕ ปีไม่เคยเลี้ยงสัตว์ใดๆ เลย แต่พอเจอเค้าเหมือนถูกชะตา (เค้าโดนทิ้ง) พอลูกชายขอเก็บมาเลี้ยง เราก็อนุญาตทันที (อายุน่าจะประมาณ ๒ เดือน) เลี้ยงเค้าได้ ๑๓ วัน เราก็ถอยรถไปทับเค้าตาย ตอนนี้รู้สึกผิดมาก เสียใจที่เป็นคนทำให้เค้าต้องตาย เสียใจกับการจากไปของเขา เสียใจที่ลูกชายร้องไห้จนป่วย จริงๆ ก่อนที่จะถอยรถทับเค้า ก็มีเหตุที่ทำให้เราต้องขับรถ และรีบจนไม่มีสติ ซึ่งปกติจะไม่เคยลืมดูเขาก่อนสตาร์ตรถเลย แต่ครั้งนี้ลืมจริงๆ พอถอยได้แค่นิดเดียวเท่านั้นก็ทับเค้าตายเลย เราและคนในครอบครัวร้องไห้เสียใจ ตอนนี้คนอื่นอาการดีขึ้นแล้ว แต่เรายังรู้สึกผิดอยู่ คิดถึงเค้าทุกวัน และไม่มีความสุขอีกเลย อยากทราบว่าเรากับเค้าเคยมีบุญหรือกรรมกันมาก่อนรึเปล่า เราจึงได้ถูกชะตาจนได้นำมาเลี้ยง เราจึงได้รักเค้า เราจึงต้องมาทำให้เค้าตาย และเค้าก็ทำให้เราคิดถึง รู้สึกผิด จนความสุขในชีวิตหายไปเลย เราเลี้ยงเค้าได้แค่ ๑๓ วัน แต่ความทุกข์จากเหตุการณ์นั้นมันยังอยู่ในใจเราตลอดเลย ตอนนำมาเลี้ยงมีคนทักว่านำมาเลี้ยงวันพุธจะอายุสั้น เกี่ยวกันด้วยมั้ยคะ ช่วยตอบคำถามด้วยนะคะ อยากหายจากความรู้สึกนี้มากเลยค่ะ

ตอบความคิดเห็น 58
คำว่าถูกชะตา ที่กล่าวโดยทั่วไปคืออะไร?

แท้จริงต้องมีสภาพธรรมะที่เป็นไป ซึ่งก็ต้องเป็นความรู้สึกชอบ ความพอใจในอารมณ์นั้นที่เกิดขึ้นทันทีได้พบเห็น แต่ละชีวิตที่ท่องเที่ยวในสังสารวัฎฎ์ภพชาติที่ยาวนาน ต่างก็สะสมมาที่จะพอใจ ในสี เสียง กลิ่น รส สัมผัสต่างๆ จึงมีการเลือก ดอกไม้ อาหาร เสื้อผ้า ที่ต่างกันไปทั้งรูปแบบและสีสัน เมื่อพบสุนัขที่ชอบ ตามที่เคยสะสมความชอบ ใกล้ชิดแล้วก็ยิ่งชอบมากขึ้น ผูกพันมากขึ้น เมื่อวันหนึ่งเขาต้องจากไปก็ต้องเสียใจและเกิดความรู้สึกที่เป็นทุกข์ ความทุกข์ไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ แต่ต้องมีเหตุให้เกิดขึ้นแน่นอน คิดถึงในสิ่งที่ไม่มีให้เห็นแล้ว ลงโทษตัวเองว่าเป็นผู้ทำให้เขาเสียชีวิต ก็อย่างที่ตอบคำถาม ในความเห็นที่ 56 ว่า ถ้าไม่ได้มีเจตนา ที่จะทำให้เขาเสียชีวิต ควรเสียเวลาหรือไม่ที่รู้สึกผิดจนเป็นทุกข์ ทุกข์เพราะติดข้อง ทุกข์เพราะไม่รู้ความจริง ด้วยตัณหา และอวิชชา ทำให้ติดอยู่กับความคิดในเรื่องที่ไม่เป็นประโยชน์กับเวลาในชีวิตที่ลดน้อยลงทุกขณะจิต แม้แต่การสมมติบัญญัติที่กำหนดว่าเป็นวันพุธหรือวันศุกร์ ไม่เกี่ยวอะไรเลยกับสภาพธรรมะที่ต้องเป็นไปตามเหตุตามปัจจัย

การได้ศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงของสภาพธรรมที่เป็นเหตุและผลเป็นประโยชน์มากในชีวิตที่เกิดมาเป็นมนุษย์ค่ะ เพราะมีโอกาสที่จะเข้าใจได้ แม้แต่การอบรมเจริญปัญญาในความมั่นคงในความเป็นกรรมและผลของกรรม ไม่ผูกติดในเรื่องที่พูดตามๆ กันมา ที่ทำให้เห็นผิด เช่น โชคชะตาตามวันเดือนปีเกิด หรือฤกษ์ยามดวงดาว ดวงจันทร์ เพราะเวลาที่ดีที่สุดคือเวลาที่เป็นกุศล ซึ่งกุศลจะเกิดก็ต้องด้วยความเข้าใจเหตุและผล ซึ่งก็อาศัยการฟังพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงนั่นเอง ขอให้ค่อยๆ อ่านย้อนทุกข้อความข้างบนที่มีผู้ตอบคำถามทุกประเด็น จะเข้าใจขึ้นๆ และ เห็นคุณค่าของเวลาในขณะนี้ ความเดือดร้อนใจในสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็จะลดน้อยลงเพราะเข้าใจกับสิ่งที่ต้องเกิดและเป็นไป ชีวิตที่ไม่รีบร้อนด้วยความเข้าใจในเหตุการณ์ต่างๆ ก็จะคุ้มครองในความไม่ประมาทค่ะ

ศึกษาเพิ่มเติมที่

เวลาที่เป็นฤกษ์ดี [สุปุพพัณหสูตร]

สุปุพพัณหสูตร.. เวลาที่เป็นฤกษ์ดี

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม จำแนกบุคคลให้ต่างกัน

กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีต [จูฬกัมมวิภังคสูตร]
ขออนุโมทนาที่จะได้ศึกษาพระธรรมต่อไป นะคะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

อบรมปัญญาให้เข้าใจความจริง จะเป็นประโยชน์ทั้งชาตินี้ และชาติต่อๆ ไป กุศลที่ทำได้เสมอๆ คือ การฟังพระธรรมที่พระอรหันตสัมมาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง มีคุณค่ามหาศาลสำหรับชีวิตที่ต้องเดินทางต่อไป อีกแสนไกล และกันดาร

ขอเชิญศึกษาพระธรรม...

รวมลิงก์เมนูต่างๆ ในเว็บไซต์

พระไตรปิฎก

ฟังธรรม

วีดีโอ

ซีดี

หนังสือ

กระดานสนทนา

การที่ได้มีโอกาสศึกษาพระธรรม ฟังพระธรรม ทำให้มีความเข้าใจตามความเป็นจริงว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏแล้วก็หมดไป ไม่ว่าจะเป็นทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ จิตทุกขณะเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป หมดไป ไม่มีอะไรเหลือเลยจริงๆ จากภพหนึ่งไปอีกภพหนึ่ง ดังนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ สิ่งที่ควรสั่งสมไปทุกภพทุกชาติ นั่นก็คือ กุศล (รวมถึงการอบรมเจริญปัญญา ในชีวิตประจำวันด้วย)

ได้อ่านเรื่องราวในวันนี้เพิ่งเข้ามาครั้งแรก เพราะค้นในกูเกิ้ล หมาของครอบครัวจากไปเมื่อวาน ๑๘ เม.ย. ๖๕ เขาป่วยบ่อยมากตั้งแต่ยังเล็กๆ เพศเมีย พาไปหาหมอบ่อยมากๆ จนมาเมื่อวานน้องจากไปโดยที่เราไม่สามารถพาไปหาหมอได้ เพราะตัวเองติดโควิด ต้องกักตัวที่บ้าน บอกกับเขาว่า ถ้าเราหายจะพาไปหาหมอ ถ้าพาเขาไปในขณะที่ต้องติดโควิด ก็เกรงว่า หมอจะติดเชื้อกับเราไปด้วย จึงบอกกับเขาว่า จะพาเขาไป รอก่อนนะ ทีแรกนึกว่าอาการไม่หนัก แม่กับพ่อ ไม่ได้ติดโควิด จึงแยกกันอยู่ พ่อกับแม่ไปอยู่บ้านที่ทุ่งนา จึงพาน้องไปด้วย แต่แม่ก็ดูแลอย่างดี บอกให้แพทย์ประจำตำบลมาฉีดยาให้ น้องอยู่ได้ ๓ วัน ตายไป เขาอายุได้ ๕ ปี รักเขามาก น่ารัก แสนรู้ ตื่นเช้ามาทุกวันมาทักทายเรา จับมือเราตลอด เราใกล้เขาไม่ได้ กลัวน้องติดโควิดไปด้วย สงสารเขามาก คิดถึงตลอด ภาพอยู่ในหัวตลอด ร้องไห้หนัก จะทำบุญสวดมนต์ และแผ่อุทิศส่วนกุศลให้น้อง ค่ะ เขาจะได้รับรู้ เราก็สบายใจ

หมาของเราชื่อปีกุน เพราะเราได้เค้ามาเลี้ยงตอนปีกุน เลยให้ชื่อว่าปีกุน วันนี้ วันพุธ ที่ ๒๗/๔/๖๕ ปีขาล เวลา ๐๑:๑๕ น. เค้าได้จากเราไปด้วยอายุ ๑๕ ปี ด้วยโรคชรา เค้าเริ่มเดินไม่ได้ตั้งแต่วันที่ ๒๑ เราใช้เวลาดูแลและอยู่กับเค้าตลอดจนลมหายใจสุดท้ายของเค้า ทำใจอยู่ตลอดเวลาว่าวันหนึ่งเค้าก็ต้องจากเราไป ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน ๑๕ ปี ตั้งแต่เรายังลำบาก ตลอดจนตอนนี้สุขสบายมาด้วยกัน ความทรงจำมันมากมายเหลือเกิน เราร้องไห้ตลอดที่ดูแลเค้า มันยากที่จะทำใจให้ยอมรับว่าไม่มีเค้าข้างกายแล้ว ตอนนี้มีธรรมะที่ช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจเอาไว้ ให้เรายอมรับความจริง ว่ามันต้องเป็นเช่นนั้นเป็นธรรมดา มีพบก็ต้องมีจากเป็นเรื่องธรรมดา

เป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่สูญเสียน้องหมาน้องแมวด้วยนะคะ

หากใครมีน้องหมาน้องแมวที่นอนเจ็บป่วยลองสวดมนต์นึกถึงบุญกุศลที่เราได้สร้างและแผ่เมตตาให้เค้าทุกๆ วันนะคะ เค้าจะจากเราไปอย่างสงบอย่างเช่นปีกุน

ขอบคุณ ๑๕ ปี ที่ได้อยู่เคียงข้างกันนะ ปีกุน

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

......เพิ่งเสียน้องหมาไปค่ะวันที่ 12 มิ.ย.2565 ตอนตี 2 ที่ รพส. ปักกิ่ง ชื่อกะทิ สีขาว นางอายุ 10 ขวบเดือนนี้พอดี รับนางมาเลี้ยงได้ 3 ปี 5 เดือน รักมากที่สุด นางชาญฉลาด นิสัยประหลาดจนไม่รู้จะบรรยายยังไง

ด้วยเพราะไม่มีเหตุอันใดให้รับรู้ว่าเค้าจะจากเราไปเคย กิน นอน เที่ยว ด้วยกัน ตื่นนอนปลุกกัน ออกไปรดน้ำต้นไม้ นางจะนั่งเฝ้ารอ ฉลาดจนเราหลง กอดกัน จับมือน้อยๆ กันหอมกันทุกๆ วัน เช้าวันพฤ ที่ 9 มิ.ย. ยังคุยกันดีๆ ตอนสายก่อนไปทำงาน ยังกินขนม มาขอขนมกินตามเวลา เราออกไปทำงาน กลับมาบ้าน 20:30 น. เอ๊ะ นางทำไมไปแอบที่ครัว มีขับถ่ายไว้หลายกอง และไปแอบที่ครัวหมอบรอ เราใจไม่ดีรีบทำความสะอาดนางพร้อมอุ้มไป รพส. หมอบอกมีไข้ต่ำๆ และปอดหายใจมีเสียง เลยให้รมยาในตู้ 20 นาที ฉีดยาลดไข้ และนำกลับ บอกให้พามาทำแบบนี้อีก 3-5 วัน เราก็ ทำตาม ให้ยามากิน แต่เรารู้นางไม่สบายแบบนี้นางไม่กินยาแน่นอน กลับไปนางก็นอน และ มีเปลี่ยนย้ายที่บ้าง หายใจดัง และกินแต่น้ำ เอาอุ้มไปถาดฉี่นางก็ฉี่ เช้ามาพาไป รพส อีก รมยา ตรวจเลือด ค่าเลือดปกติ แต่เสียงปอดประหลาด หมอขอ X-ray และขออุลตร้าซาวด์ เราเริ่มใจไม่ดี หมอบอกว่า ภาพออกมามีสีขาวคลุมเนื้อปอดเยอะจนมองไม่เห็นปอด เสียงเหมือนมีน้ำ ในปอด เรางุน งง เพราะ น้องแค่ไอ เล็กๆ 2-3 หน และ ไม่กินข้าว 1 วันคือเย็นวัน พฤ ทำไมถึงภาพ X-ray ออกมาเหมือนป่วยเยอะแยะ หมอขอให้ แอดมิด เราไม่ยอมเพราะ น้องติดบ้าน ติดเจ้าของมาก ไม่อยากให้เค้าเครียด นำกลับมาบ้าน นางอาการไม่ดีนอนจมฉี่ไม่เดิน ขาหลังไม่ยืน และมานอนใกล้ๆ หายใจเสียงแปลกๆ พรุ่งนี้จะไปใหม่รมยาขยายการหายใจ 20 นาที เช้าวันเสาร์ไปอีก คราวนี้ยอมให้แอดมิท เพราะเริ่มเป็นห่วง กลับมาเก็บข้าวของไปให้เค้าที่ รพส มองผ่านตู้อ๊อกฯ หมอบอกจะให้ อ๊อกฯ24 ชม ช่วยการหายใจ กลับไป รสพ เยี่ยม 2 ทุ่มน้องนอนในตู้ไม่เงยหน้ามองเราเลย ตั้งแต่ไป รพส เราเลยขอหมอเปิดตู้จับหน่อย พอจับ คุณพระช่วยทำไมตัวเย็นเจี๊ยบ ช้อนหน้าขึ้น ตาฝ้าฟาง ไม่สบตา ไม่มีแววตา เลยเรียกหมอให้ดูให้หน่อย จะ 3 ทุ่มแล้ว หมอให้เรากลับ เราจอดรถหน้า รสพ มองผ่านกระจก เห็น หมออุ้มนางออกมา หางขาวๆ ยาวๆ เข้าไปตรวจ ใจเราไม่ดีเลย พอกลับถึงบ้าน 2 ชม หมอโทรมาบอก น้องหัวใจหยุดเต้น ไม่หายใจ เรานี่เข่าอ่อนเลย หมอปั้มหัวใจ เอาออกมาดูอาการนอกตู้ บอกว่ากลับมาหายใจ แต่หายใจกระแทก และถี่ๆ เราใจไม่ดี พอตี2 หมอโทรมาบอก น้องไม่หายใจอีกแล้ว และ ไม่สามารถช่วยได้แล้ว.......เราร้องออกมาเหมือนโลกจะถล่ม ทะลาย ลงไป ความรู้สึกเราคือ เค้าไปดีๆ ทำไม 3 วัน เราได้รับกลับเป็น หมดลมหายใจ เราไม่ได้ลา ไม่ได้ทำใจ ไม่ได้รู้ว่า มันมีเหตุควรที่จะเสียเค้าไป รีบขับรถไปรับนางกลับบ้านทันที อุ้มลูกที่ รพส. ก้มลงจูบลา ครั้งสุดท้าย ทำใจไม่ได้เลย นำกลับมานอนด้วยข้างๆ เรานั้นนอนไม่หลับเลย เช้ามา ติดต่อวัดฯ เขต นนทบุรี ขอทำพิธีฯ แล้ว ก้มทั้งกอดทั้งจับมือลูกตลอด ใจมันรับไม่ได้ มองในบ้านเห็นเค้า เดินมารับที่หน้าประตู เงาเค้าเต็มพื้นที่บ้าน เช้าวัน อาทิตย์ ทำภาระกิจ ทั้งหมด ทางสงฆ์ นั่งรอเก็บกระดูก ติดต่อเรือลอยอังคาร ให้จบในวันเดียว ไม่อยากนำกลับมาบ้าน กลัวทำใจยาก และอยากให้เค้าไปในภพ ที่ดีกว่านี้ ชีวิตเค้าก่อนเจอเรา เค้าเจอะอะไรที่แย่ๆ มาเยอะ เราเป็นแม่ที่เติมเต็มให้เค้ามีความสุข เค้าเป็นลูกที่เติมเต็มรอยยิ้มให้เราทุกวันใน 3 ปี 5 เดือน เราเจ็บปวด ในหัวใจ คิดแล้วเหมือนตกที่สูงตลอด นอนไม่ได้เลย คิดถึงตลอด มันไวเกินไป.....วันนี้เรามาทำงาน สลัดจิต พราะอยู่บ้านมีแต่เจ็บปวด เลยนึกขึ้นได้ว่า ค้นหากูลเกิ้ลจากคำว่า '' ทำอย่างไรในวันที่สูญเสียน้องหมาอันเป็นที่รักยิ่ง '' เจอหลากหลาย กระทู้ อ่านแล้ว เข้าใจเลยว่า ไม่ใช่มีแค่เราคนเดียวที่เจ็บปวด แบบนี้ คนอื่นๆ เค้าก็เป็นกัน พอค้นไปอ่านไปช้าๆ มาเจออันนี้ .....คำๆ นี้ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม และคำสอนคำอ่าน หลายข้อความ เราค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ซึมซับ ค่อยๆ คิดตาม เรารู้สึกในใจ ค่อยๆ มีแสงสว่าง มีข้อคิด มีคติธรรม ขอขอบพระคุณทุกๆ ความคิด ทุกๆ ความแบ่งปัน มันช่วยเราได้จริงๆ ไม่มาก ก็ น้อย เรา ไม่ได้เจ็บปวด คนเดียวจริงๆ .....ได้อ่านเรื่องราวในวันนี้เพิ่งเข้ามาครั้งแรก ขอบคุณกูลเกิ้ล ที่ทำให้เราค้นพบ เวบบอร์ดนี้ ...... ขอขอบพระคุณทุกๆ ท่านที่มาส่งสารบอกต่อๆ กันให้เป็น กุศล ทางความคิด

หมาของเราชื่อถุงเงิน เพศเมีย เขาจากเราไปเมื่อวันที่ 21 กค.65 ด้วยสาเหตุค่าตับสูงไตวาย เราเสียใจมาก เพราะตลอดเวลาน้องจะแข็งแรงมากไม่เคยเจับป่วยน้องมีอาการท้องเสีย ไม่ทานข้าว ไม่ทานน้ำ อาเจียน เยอะมาก เราพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์ หมอตรวจเลือดแล้วแจ้งว่าน้องเป็นพยาธิในเลือดทำให้ค่าตับสูง เลือดจาง ไตอาจวายได้ และน้องก็จากเราไปจริงๆ เราทำใจไม่ได้ร้องไห้ตลอดเวลา เพราะมีแต่เรากับเขาแค่นั้นตลอด8ปี ยังคงกอดเสื้อและผ้าห่มเขาร้องไห้ทุกคืน มันยากที่จะทำใจว่าไม่มีเขาแล้ว พอได้เข้ามาอ่านหลายๆ บทความทำให้รู้ว่า เขาไปเกิดใหม่แล้ว เขาจะไม่เห็นและรับรู้ความเศร้าโศกของเราจึงทำให้เราได้คิดว่า เราต้องงนึกถึงสิ่งที่มีความสุขที่ทำร่วมกับเขา ขอบคุณนะคะ

น้องชื่อข้าวปั้นค่ะ เป็นน้องหมาของแฟน เมื่อตอนเจอกันน้องอายุได้ประมาน8 ปีแล้ว อยู่ด้วยกันจนอายุ 12 ปีค่ะ นอนด้วยกันทุกคืน ดูแลเหมือนเป็นสุนัขของตัวเองค่ะ

น้องมีอาการรับประทานอาหารไม่ได้ เป็นเวลา 5 วัน และได้จากไป วันศุกร์ที่ 20/01/2566 ช่วง19.00

ในช่วงวันแรก น้องมีอาการอ้วกหลายครั้ง ได้พาไปหาหมอทันที แต่ยังไม่ทราบสาเหตุ น้องทรุดลงเรื่อยๆ ในทุกวันช่วงกลางคืนน้องจะทรมานมาก ร้องไห้ทุกวันสงสารน้อง พยามสวดมนต์ให้หาสาเหตุเจอ และในที่สุดก็เจอพบว่า น้องกินพลาสติกเข้าไปแล้วไม่สามารถขับถ่ายออกได้ จนทำให้ลำไส้เน่า น้องเข้ารับการผ่าตัดแต่ น้องอายุมากทำให้ฟื้นตัวได้ไม่ดี น้องฟื้นจากยาสลบ และ รอ บอกลาเราเป็นครั้งสุดท้าย

ตอนนี้พยามทำใจอยู่ค่ะ ขอบคุณทุกๆ เรื่องราวของพี่ๆ ทุกท่าน ที่มาแชร์ว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่มีความทุกข์ และ เชื่อว่าธรรมะ ของพระพุทธเจ้า จะนำพาเราออกจากความทุกข์ ทุกข์ ในความไม่เข้าใจในการจากลา ว่าเป็นของธรรมดา