บางครั้งนึกถึงความตาย แล้วก็ปลง ละคลายความเป็นเรา ไม่ยึดมั่นถือมั่น

บางครั้งนึกถึงความชรา ก็ไม่อยากที่จะเที่ยวเตร่สนุกสนาน

บางครั้งเห็นปฏิกูลของสรีระ ก็ไม่เห็นว่าไม่งาม ไม่อยากสัมผัส

บางครั้งก็เห็นว่ายศฐาบรรดาศักดิ์อยู่กับเราไม่นาน ไม่อยากแสดงอำนาจ

เห็นอย่างนี้ละคลายความเป็นเราใช่ไหม? แต่ใครๆ ก็เห็นได้นะครับ

ความเป็นเราคืออะไร..และอย่างไรเรียกว่าเป็นเราลองคลิกอ่าน...

กรุณาอธิบาย เป็นเรา ด้วยตัญหา ทิฏฐิ มานะ

การระลึกถึงความตาย ความชรา ความเป็นปฏิกูลของสรีระ และความไม่แน่นอนของโลกธรรม ทำให้ในบางครั้งบางคราวอาจเกิดความคิดเรื่องความไม่เป็นสาระของชีวิต และความไม่ใช่ตัวตน บังคับบัญชาไม่ได้ แต่ผู้ที่ยังเป็นปุถุชนนั้น ความคิดย่อมเปลี่ยนแปลงไปอยู่เสมอ วันนี้คิดอย่างนี้ วันหน้าอาจคิดเป็นอย่างอื่น ดังนั้น จึงไม่ควรประมาทในการละคลายความเป็นเรา ซึ่งจะต้องละคลายด้วยการศึกษาพระธรรม และสติระลึกลักษณะของสภาพธรรม โดยความไม่เป็นเราครับ

ธรรมทั้งหลาย ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ฯลฯ เป็นปรมัตถ์ย่อมแสดงสภาพอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาทีเดียว แต่ไม่ใช่สี เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธรรมารมย์ ที่จะกระทบตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจได้ถามว่าผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นอารมณ์ของกายานุปัสสนาอย่างไร ผม Post เป็นกระทู้ใหม่ด้วย เชิญสนทนาครับ

เพราะอาศัยรูป เป็นอารมณ์ของอรูปที่ไม่เที่ยง

ปุถุชนเห็นเป็นวัตถุ สิ่งของ เป็นสัตว์ เป็นบุคคล ตัวตน เป็นเรา เป็นเขา เพราะยังไม่ได้ละความเห็นผิด จนกว่าจะอบรมเจริญสติปัฏฐานแล้วได้บรรลุเป็นพระโสดาบันเมื่อไหร่ เมื่อนั้นจึงจะดับความเห็นผิดในสัตว์ บุคคล ตัวตน ตามลำดับของปัญญาค่ะ