พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 106

[๕๕] เทวดานั้นทูลว่า ข้าแต่พระองค์ ข้าพระองค์ทราบเนื้อความ

แห่งธรรมนี้ ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสโดยย่อให้ได้ความโดยพิสดารอย่างนี้ว่า

ไม่ควรทำบาปด้วยวาจา ด้วยใจ

และด้วยกาย อย่างไหนๆ ในโลกทั้งปวง

ควรละกามทั้งหลายเสียแล้ว มีสติ มี

สัมปชัญญะ ไม่ควรเสพทุกข์อันประกอบ

ด้วยโทษ ไม่เป็นประโยชน์.

จบนันทวรรคที่ ๒

.............................................

ข้อความนี้พระผู้มีพระภาคตรัสโดยย่อ แต่ดีมาก

การไม่ทำบาปด้วยกาย วาจา ใจ

คือ สุจริต ๓ ที่เป็นอาหารของ สติปัฏฐาน ๔

ละกามทั้งหลายนี่ยากที่สุด คือละตัณหา

มีสติ มีสัมปชัญญะ คือการเจริญมรรค

ไม่ควรเสพทุกข์อันประกอบด้วยโทษ ไม่เป็นประโยชน์ คือนิโรธ

ขณะเดียวกันก็เป็นการกำหนดรู้ทุกข์ไปด้วย

การกำหนดรู้ทุกข์ ละตัณหา นิโรธ มรรค เกืดพร้อมกัน เวลาตรัสรู้ ครับ

ถ้าผู้ที่มั่นคง เชื่อกรรมและผลของกรรม จะไม่ทำบาปแม้ในที่ลับค่ะ

คิดดี ทำดี พูดดี เป็นคนดี ไม่เบียดเบียนใคร ไม่คิดไม่ดีกับใคร ตั้งอยู่ใน กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต