คำกล่าวข้างต้นนี้

๑. มีความหมายที่ลึกซึ้ง โดยนัยต่างๆ อย่างไรบ้าง

๒.โดยเฉพาะนัยที่เกี่ยวกับการเจริญสติปัฏฐาน

๓. และโดยเฉพาะนัยที่เกี่ยวกับจิตที่มีกำลัง และจิตที่ไม่มีกำลัง

กรุณาแนะนำด้วยค่ะ

ปกติทุกๆ วัน เรามีโลภะ โมหะ ยืนพื้น โทสะก็มีบ้างเป็นบางครั้ง แต่เวลาที่สติปัฏฐานเกิดระลึกตรงลักษณะแข็งปรากฏนิดเดียว ดับไป ไม่ใช่เราระลึก และไม่ปนกับทวารอื่นเลย ขณะนั้นเป็นมหากุศลที่ประกอบด้วยปัญญาละโมหะ คือความไม่รู้ชั่วขณะค่ะ

ขออนุโมทนาด้วยครับ เจริญธรรม

อนุโมทนาค่ะ

อกุศลเกิดมาก สะสมไปในชีวิตประจำวัน มีคำถามว่า อกุศลมากอย่างนี้ แล้วปัญญาที่สะสมทีละเล็กละน้อย ไม่สมดุลกับกิเลสที่สะสมมามากจะดับกิเลสที่สะสมมามากได้อย่างไร

คำตอบ เพราะกุศลมีกำลังมากกว่าอกุศล ปัญญาเมื่อเกิดขึ้นจนมากขึ้น ก็สามารถดับกิเลสที่สะสมมานานนับไม่ถ้วนได้ นี้ก็เป็นอีกนัยหนึ่งของกุศลมีกำลังมากกว่าอกุศล

หากกุศลไม่มีกำลังมากกว่าอกุศล ปุถุชน จะเป็นพระอริยบุคคลไม่ได้เลยค่ะ

ขออนุโมทนาครับ