ก็เป็นเรื่องที่แปลก คิดคนเดียว คนอื่นเขาจะเป็นยังไงก็ไปนั่งเดาใจเขาว่าไม่เห็นใจหรือว่าอะไรต่างๆ แต่ตามความจริงเพราะไม่รู้ว่าขณะนั้นเป็นธรรม นี่ไงคะที่เราจะต้องเน้นบ่อยๆ ว่าไม่ว่าอะไรห่อเหี่ยวก็ธรรม น้อยใจก็เป็นธรรม ไม่เห็นใจหรือจะคิดอะไรก็ชั่วขณะที่มีปัจจัยให้คิดอย่างนั้น คนที่ออกไปจากห้องนี้คงไม่คิดอย่างนี้ทุกคนใช่ไหม นี่ก็แสดงให้เห็นว่าแม้แต่ความคิดนี่บังคับไม่ได้เลย ใครจะคิดยังไงก็แล้วแต่ว่าสะสมมาที่จะให้คิดอย่างไร แต่ไม่ใช่เราทั้งหมด เป็นธรรม นี่คือการที่จะเบิกบาน การที่จะรู้ว่าไม่ใช่เราและก็ค่อยๆ เข้าใจความจริงจนกว่าจะประจักษ์แจ้งว่าไม่ใช่เรา แต่โลภะ (ความติดข้อง) ไม่ปล่อย อย่าลืม โลภะทำให้เราเกิดแล้วก็ตายๆ แล้วก็เกิด วนเวียนอยู่ในสังสารวัฏฏ์ แม้จะปล่อยให้คิดถูกก็ไม่ปล่อย แม้จะปล่อยให้เข้าใจหนทางที่ถูกก็ไม่ปล่อย แม้จะฟังว่าเป็นธรรมก็ไม่ปล่อย ยังให้คงเป็นเราอยู่ต่อไป ด้วยเหตุนี้พระผู้มีพระภาคจึงไม่ทรงน้อมพระทัยที่จะแสดงพระธรรมซึ่งตรงกันข้ามกับที่เคยเป็น เพราะที่เคยเป็นไม่เคยปล่อยอะไรเลย ต้องการหมดทุกอย่าง

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ยินดีในกุศลจิตครับ