ใน พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค เล่ม ๓ - หน้าที่ 90 มีข้อความว่า

ตนนั่นแลเป็นที่พึ่งของตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
เพราะเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า อนญฺญสรณา ไม่มีสิ่งอื่นเป็นสรณะ.
ถามว่า ก็ในที่นี้ อะไรชื่อว่าตน?
แก้ว่า ธรรมที่เป็นโลกิยะและเป็นโลกุตตระ (ชื่อว่าตน) .
ด้วยเหตุนั้นนั่นแล พระองค์จึงตรัสว่า ธมฺมทีปา ธมฺมสรณา อนญฺญสรณา
มีธรรมเป็นเกาะ มีธรรมเป็นสรณะ ไม่มีสิ่งอื่นเป็นสรณะ

ใคร่เรียนถามว่า ที่กล่าวว่า "ธรรมที่เป็นโลกิยะและเป็นโลกุตตระ ชื่อว่าตน" นั้น หมายความถึงอย่างไร

โลกียจิต คือ จิตที่เป็นไปในสภาพธรรมที่ยังอยู่ในโลก คือ การเกิดดับ ซึ่งมีจิตที่เป็นโลกียจิต 81 ดวง

ส่วนโลกุตตรจิต คือ จิตที่มีสภาพธรรมที่เหนือโลก โลกคือสภาพธรรมที่เกิดดับ เหนือโลก คือ ไม่เกิดดับ จิตที่มีสภาพธรรมที่ไม่เกิดดับเป็นอารมณ์อันเป็นไปเพื่อดับกิเลส หรือ มีพระนิพพาน เป็นอารมณ์นั่นเอง เป็นโลกุตตรจิต

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ