* มักพูดกันจนชินว่า ให้ละวาง หรือปล่อยวาง แต่เคยไตร่ตรองหรือไม่ว่า ละวางอะไร ละวางขณะไหน ละวางอย่างไร?

* ถ้ายังไม่รู้เลยว่า ยึดมั่นถือมั่นอะไร ขณะไหน อย่างไร แล้วจะละวางอะไร ได้อย่างไร?

* สภาพที่ยึดมั่นถือมั่นก็คือโลภะ (ความติดข้อง) และทิฏฐิ (คือความเห็นผิด)

* โลภะและทิฏฐิ ก็ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่กำลังปรากฏกับโลภะและทิฏฐินั่นเอง เช่น สี เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ...ความรู้สึกนึกคิดต่างๆ ในแต่ละขณะ ซึ่งเป็นไปด้วยความไม่รู้ความจริงของสิ่งที่ปรากฏ

* ดังนั้น ละวาง ก็คือ ละวางความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่กำลังปรากฏ ขณะนี้ ด้วยสติและปัญญา ที่ระลึกรู้ในลักษณะสภาพของสิ่งที่กำลังปรากฏตรงตามความเป็นจริง จนกว่าปัญญาจะมีกำลังจนประจักษ์ในการเกิดและดับของสภาพธรรมแต่ละอย่าง ที่ดับแล้วไม่กลับมาอีกเลย จึงจะเริ่มมีการละวาง และจะละวางกิเลสอกุศลได้จริงๆ ก็ต้องถึงระดับปัญญาที่รู้แจ้งพระนิพพาน เป็นพระอริยบุคคล

โดย อ.อรรณพ หอมจันทร์

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... คติธรรม

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ