อยากทราบความหมายของคำเหล่านี้ครับ มีความแตกต่างกันอย่างไรครับ?

ขอขอบพระคุณครับ

ความมักน้อย ภาษาบาลี คือ อัปปิจโฉ ในอรรถกถาอังคุตตรนิกายอธิบายไว้ว่า ผู้ไม่มีความปรารถนา คือ ไม่มีความโลภ (โลภะ)

ความสันโดษ ภาษาบาลี คือ สันตุฎฐี หมายถึงความยินดีตามมีตามได้ ความยินดีในของๆ ตนตามมีตามได้ คือ ความไม่โลภในของๆ คนอื่น

ความสลดใจและความสังเวชใจ ภาษาบาลี คือ สังเวคหรือสังเวข ในธรรมสังคณี ข้อ ๘๗๔ อธิบายว่า ญาณอันเห็นชาติโดยความเป็นภัย ญาณอันเห็นชรา พยาธิ มรณะ โดยความเป็นภัย ชื่อว่า ความสลดใจ (สงฺเวค)

อนัตตา ในอรรถกถาวิภังค์อธิบายด้วยอรรถว่า ไม่เป็นไปในอำนาจและเพราะเหตุ ๔ อย่าง คือ เป็นของสูญ ๑ ไม่มีเจ้าของ ๑ เป็นสิ่งทำตามใจชอบไม่ได้ ๑ เพราะปฏิเสธต่ออัตตา ๑

สุญญตา คือ สูญหรือว่างจากสัตว์ บุคคล ตัวตน อัตตาและจากกิเลส

เชิญคลิกอ่านได้ที่...

สุญญตา นี้เป็นชื่อของโลกุตรมรรค

ความมักน้อยมี 4 อย่าง

1. มักน้อยในปัจจัย ให้มากก็รับแต่น้อย

2. มักน้อยในธุดงธ์ ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตนเองสมาทานธุดงธ์

3. มักน้อยในปริยัติ เป็นพหูสูตรมีความรู้มาก ก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตนเองมีความรู้

4. มักน้อยในอธิคม เป็นพระโสดาบัน ก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตนเองเป็นพระโสดาบัน ทั้งหมดนี้เรียกว่ามักน้อยค่ะ

ส่วนสันโดษ คือความพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่แล้ว ไม่ยินดีที่จะแสวงหาเพิ่ม เช่น ยินดีในจีวรของตนเอง ไม่แสวงหาจีวรใหม่

ความสลดใจหรือสังเวช คือ เห็นคนอื่นเจ็บหรือตาย ก็เกิดความสลดใจว่าวันหนึ่งต้องเป็นเหมือนเขา ความสลดใจในที่นี้หมายถึงกุศลจิต ไม่ใช่เศร้าเสียใจ ไม่ใช่อกุศล แต่คือการสลดจากอกุศลค่ะ

อนุโมทนาครับ

การได้ฟังพระธรรมเป็นของยากเพราะหาผู้แสดงได้ยาก

ขออนุโมทนาครับ

อนุโมทนาครับ