สุกัญญา : ศีล ที่ปรากฏในคำสอนทางพระพุทธศาสนามีหลากหลายนัย มีคำแปลหลายความหมาย หมายถึง การรวบรวมกาย วาจา จากที่เคยเป็นไปกับด้วยอกุศล ก็เป็นไปกับด้วยกุศลมากยิ่งขึ้น เป็นความประพฤติเรียบร้อยดีงาม หมายถึง เป็นที่รองรับกุศลธรรมทั้งหลาย นอกจากนั้นยังมีความหมายหลายอย่าง คือ ปกติ เกษม สำรวม ซึ่งโดยมากเรามักเข้าใจว่า ศีล คือ การกระทำทางกาย วาจา เป็นการวิรัติงดเว้นที่จะไม่กระทำบาป ทางกาย วาจา เท่านั้น เช่น งดเว้นจากการฆ่าสัตว์งดเว้นจากการลักทรัพย์ งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม งดเว้นจากการพูดเท็จ งดเว้นจากการดื่มสุราเมรัยอันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท ซึ่งเป็นศีล ๕ มีหลายนัย ถ้าขัดกันเองจะถูกต้องเหรอคะ

อ.อรรณพ :

* ศีล คือปกติของจิต (และเจตสิกที่เกิดร่วมกัน) ศีลจึงเป็นธรรมที่เป็นจิต (และเจตสิก)

- อกุศลจิต เป็นอกุศลศีล

- กุศลจิต เป็น กุศลศีล

- จิตของพระอรหันต์ (มหากิริยาจิต) เป็นอพยากตศีล (ไม่ใช่กุศลและอกุศล)

* คำสอนในพระพุทธศาสนา เป็นไปเพื่อการเจริญขึ้นของกุศลศีล ที่มีความเข้าใจถูกในธรรมที่ไม่ใช่ตัวตน และละคลายขัดเกลาอกุศลศีล จนถึงความเป็นพระอรหันต์ คือเป็นอพยากตศีล

* กุศลศีล คือกุศลจิต ที่ทำให้มีการวิรัติงดเว้นจากการกระทำที่เยียดเบียนผู้อื่น (วาริตศีล) และมีความประพฤติเป็นไปทางกาย วาจา ที่ดีงาม (จาริตศีล) เช่น การช่วยเหลือผู้อื่น

ค่อยๆ พิจารณานะครับ

ขออนุโมทนาครับ 

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ