พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๒ - หน้าที่ 196 ....... พระยายมถามอย่างนี้ว่า ดูก่อนพ่อมหาจำเริญ ท่านไม่ได้เห็นหญิงหรือชายที่ตายแล้ววันหนึ่ง หรือสองวัน หรือสามวัน ขึ้นพอง เขียวช้ำ มีน้ำเหลืองเยิ้มในหมู่มนุษย์หรือ. สัตว์นั้นทูลอย่างนี้ว่า เห็น เจ้าข้า. พระยายมถามอย่างนี้ว่า ดูก่อนพ่อมหาจำเริญ ท่านนั้นรู้ความ มีสติเป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้มีความดำริดังนี้บ้างไหมว่า แม้ตัวเราแล ก็มีความตายเป็นธรรมดาไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ ควรที่เราจะทำความดีทางกาย ทางวาจาและทางใจ........

...........................ในบทว่า ปญฺจมํ เทวทูตํ นี้ ความว่า สัตว์ผู้ตายแล้วย่อมกล่าวอย่างนี้โดยอรรถว่า ผู้เจริญพวกท่านจงดูเราที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้าผีดิบถึงความเป็นผู้ขึ้นอืดเป็นต้น เราก็เป็นเช่นนี้ เพราะไม่พ้นจากความตาย แต่ไม่ใช่เราเท่านั้น แม้พวกท่านก็ไม่พ้นจากความตายเหมือนกัน ความตายจักมาถึงแก่ท่านทั้งหลายเหมือนเรา พวกท่านจงทำความดีก่อนความตายนั้นจะมาถึงเพราะฉะนั้น สัตว์ผู้ตายนั้น ชื่อว่า เทวทูต.

เทวทูต หมายถึง เป็นทูตเหมือนเทวดา เวลาเทวดาพูด คำพูดของเทวดาเป็นจริง ควรเชื่อ

แม้ฉันใด คนแก่ คนเจ็บ คนตาย ก็เป็นเครื่องเตือนเหมือนกันว่า เรามีความแก่ ความเจ็บ

ความตายเป็นธรรมดา เหมือนกับคำพยากรณ์ของเทวดา

เทวทูต คือเครื่องหมายเตือนให้เราทำความดีค่ะ

จริงๆ แล้ว ไม่ต้องรอให้ถึงตาย อย่างนั้น แต่สภาพธรรมก็ตายอยู่ทุกขณะจิตอยู่แล้ว เพราะว่า คนเรานั้นอยู่เพียงชั่วขณะจิต เดียวเท่านั้น ไม่ต้องรอให้ถึงตายอย่างนั้น ก็ตายอยู่ทุกขณะจิตอยู่แล้ว

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

เมื่อถูกเตือนแต่ประมาทผลคือ....

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 152

ข้อความบางตอนจาก......

ทูตสูตร

คนเหล่าใดถูกเทวทูตเตือนแล้วยังประมาทอยู่ คนเหล่านั้น ย่อมเข้าถึงกายอัน

เลว โศกเศร้าสิ้นกาลนาน ฝ่ายคนเหล่าใด เป็นสัตบุรุษผู้สงบในโลกนี้ ถูกเทวทูต

เตือนแล้วไม่ประมาทในธรรมของพระอริยเจ้าเสมอไป เห็นภัย ในเพราะอุปาทานอัน

เป็นแดนเกิดแห่งชาติและมรณะ เลิกยึดถือ หลุดพ้นไป เพราะสิ้นชาติและมรณะคนเหล่านั้น ถึงความเกษมเป็นสุข ดับทุกข์ได้ในชาติปัจจุบัน พ้นเวรภัยทั้งปวง

ล่วงทุกข์ทั้งหมด.

เรื่อง ตายอยู่ทุกขณะ ถ้าจะเศร้าโศกถึงคนอื่นที่ตาย ก็ควรเศร้าโศกถึงตัวเองที่ตายอยู่ทุกขณะเช่นกัน

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 568

ข้อความบางตอนจาก...

อนนุโสจิยชาดก

[๖๑๑] ถ้าบุคุคลจะพึงเศร้าโศก ถึงความตาย

อันจะไม่เกิดมีแก่สัตว์ ผู้เศร้าโศกนั้น ก็ควร

จะเศร้าโศกถึงตน ซึ่งจะต้องตกไปสู่อำนาจ

ของมัจจุราชทุกเมื่อ.

[๖๑๒] อายุสังขารหาได้เป็นไปตามเฉพาะสัตว์

ที่ยืน นั่ง นอน หรือเดินอยู่เท่านั้นก็หาไม่

วัยย่อมเสื่อมไปทุกขณะที่ยังหลับตาและลืม

ตาอยู่.

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์