สวรรค์ชั้นดุสิตเป็นเทวภูมิชั้นที่ ๔ เทพผู้ปกครองสวรรค์ชั้นนี้มีชื่อว่า ท้าวสันดุสิต เทพชั้นนี้มีอายุ ๔๐๐๐ ปีทิพย์ เมื่อเทียบกับวันเดือนปี ๔๐๐ ปีของมนุษย์ เท่ากับ ๑ วัน ๑ คืน ของเทวดาชั้นดุสิต

เชิญคลิกอ่านที่นี่..

เวลาของสวรรค์ [อุโบสถสูตร]

คนที่ให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ตายแล้วจากโลกไปเกิดบนสรรค์ชั้นๆ แล้ว แต่ผลของกรรมที่ทำไว้กามสุคติภูมิมี 7 มนุษย์ 1 สรรค์มี 6 ชั้น มึความ ประณีตต่างกัน ชั้นจาตุมหาราชิการเสวยสุขความประณีตน้อยกว่าชั้นดาวดึงส์ ดาวดึงส์ความประณีตน้อยกว่ายามา ยามาน้อยกว่าดุสิต ดุสิตน้อยกว่านิมมานรดี นิมมานรดีน้อยกว่าปรนิมมิตวสวัตตี (พระโพธิสัตว์ส่วนมากชาติสุดท้ายจะเกิดที่ภพ ดุสิต)

ถึงแม้จะเป็นการเสวยสุขที่ประณีตขนาดไหน ถ้าตกอยู่ในความประมาทก็จะต้องกับมาเป็น เช่นนี้อีก แม้แต่เทวดาก็ยังมีคติไม่แน่นอน

จำได้ว่าเคยฟังเรื่องเหล่านางฟ้าบริวารของเทพบุตรองค์หนึ่ง ผู้กำลังบันเทิงกับการ ร้องเพลงและเก็บดอกไม้โปรยปรายอยู่ จู่ๆ ก็หายไปจากสวรรค์ แบบชนิดไม่มีใครได้ ทันตั้งตัว ฟังแล้วดิฉันว่าก็น่ากลัวอยู่ เพราะการหลงลืมสติกระทำกาละแล้วนั้น มีคติ ไม่แน่นอนรออยู่ข้างหน้า เป็นเทวดายังต้องจุติตกสวรรค์ อายุที่ว่านานกว่าโลกมนุษย์ เมื่อเปรียบเทียบกัน ถ้าจะนับเปรียบเทียบกับเวลาในสังสารวัฏฏ์กันจริงๆ แล้วก็ยังนับ ว่าสั้นสรุปแล้ว แม้ความสุขในสวรรค์จะประณีตปานใด ก็ยังไม่พ้นการเวียนเกิดเวียน ตายอยู่ดี ถ้าเป็นไปได้ ควรสะสมเหตุที่ถูก ที่จะสามารถนำไปสู่หนทางที่ถูก โดยเริ่ม จากการฟังธรรม ค่อยๆ ศึกษาไป ไม่รีบ ไม่ย่อหย่อน การเรียนรู้เรื่องภพภูมิต่างๆ ก็เป็น เรื่องดี หากจะเป็นการเรียนรู้เพื่อเปรียบเทียบผลของการสะสมเหตุ เพื่อรู้จักความ ละอายต่อบาป เพื่อการแยกแยะกุศลออกจากอกุศล เพื่อการเห็นถึงความไม่เที่ยงของ ความสุขในกามภพ แม้ว่าแสนจะประณีตอย่างมากในสุคติโลกสวรรค์ เพื่อความไม่ ประมาทในชีวิต และไม่ประมาทในพระธรรม

ขออนุโมทนากุศลด้วยคนค่ะ