[เล่มที่ 54] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรีคาถา เล่ม ๒ ภาค ๔ - หน้าที่ 485

บัณฑิตทั้งหลาย เลือกเฟ้นโดยอุบายอันแยบคาย ว่า ขันธ์ ธาตุ อายตนะ อันปัจจัยปรุงแต่งแล้ว เป็นทุกข์ ที่มีชาติเป็นมูล ทำไม ลูกจึงยังจะปรารถนาวิวาหะเล่าเพคะ.

หอก ๓๐๐ เล่ม ใหม่เอี่ยม จะพึงตกต้องที่กายทุกๆ วัน ทิ่มแทงอยู่ถึง ๑๐๐ ปี ยังประเสริฐกว่า หากว่าความสิ้นทุกข์จะพึงมีได้ด้วยอาการอย่างนี้. ชนใด รู้คำสั่งสอนของพระศาสดาอย่างนี้ พึงยอมรับการทิ่มแทง [ดังกล่าว] สังสารวัฏฏ์ย่อมยืดยาว สำหรับ ชนเหล่านั้นซึ่งเดือดร้อนอยู่ร่ำไป.

ในเทวดา มนุษย์ ในกำเนิดสัตว์เดียรฉาน หมู่อสุรกาย เปรตและสัตว์นรก การทำร้ายกันยังปรากฏอยู่หาประมาณมิได้.

สำหรับสัตว์อยู่ในอบาย ทำกำลังถูกเบียดเบียนยังมีการทำร้ายกันเป็นอันมากในนรก แม้ในเทวดาทั้งหลายก็ช่วยไม่ได้ สุขนอกจากสุขคือ พระนิพพานไม่มีเลย.

ชนเหล่าใด ประกอบอยู่ในพระธรรมวินัยของพระทศพล ขวนขวายน้อย พากเพียรเพื่อละชาติมรณะ ชนเหล่านั้นก็ถึงพระนิพพาน.

ยินดีในกุศลจิตค่ะ