พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย จริยาปิฎก เล่ม ๙ ภาค ๓ - หน้าที่ 606

อนึ่ง ผู้อุปถัมภ์ตนด้วยกำลังปัญญาเป็นผู้ตั้งใจสมาทานไม่หวั่นไหวใน

บารมีทั้งปวงด้วยการถึงพร้อมด้วยปัญญา. ผู้มีปัญญาเท่านั้น ไม่ทำการแบ่ง

แยกคนที่รัก คนกลางและคนที่เป็นศัตรู เป็นผู้ฉลาดในการนำประโยชน์เข้า

ไปในที่ทั้งปวง. อนึ่ง เป็นผู้มีความเป็นกลางเพราะไม่มีความผิดปกติในการ

ประสบโลกธรรมมีลาภ เสื่อมลาภ เป็นต้น ด้วยอำนาจแห่งปัญญา. ปัญญาเท่า

นั้นเป็นเหตุแห่งความบริสุทธิ์ของบารมีทั้งปวง ด้วยประการฉะนี้ เพราะเหตุ-

นั้นควรพิจารณาคุณของปัญญา.

ขออนุโมทนาค่ะ