นักเรียนนักศึกษาที่ต้องศึกษาวิชาการทางโลกต่างๆ เช่น วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ฯลฯ ส่วนใหญ่มักไม่ค่อยมีโอกาสได้ศึกษาพระธรรม และพวกเขาหรือเธอเหล่านั้นก็สาละวนวุ่นวายกับการเรียนถึงขนาดค่อนข้างเครียด เพราะต้องไปหาสถานศึกษาต่อในระดับชั้นที่สูงขึ้นไป ถามครับ

1. อย่างนี้เด็กในวัยเรียนส่วนใหญ่ ยังไม่ถึงเวลารับกุศลวิบาก คือ การได้รับฟังพระธรรมใช่หรือไม่?

2. หากเด็กบางคนละทิ้งการเรียน แล้วมุ่งความสนใจมาศึกษาพระธรรมมากกว่าจนผู้ปกครองติเตียน อย่างนี้ไม่ทราบว่ากุศลหรืออกุศล? แล้วควรทำอย่างนั้นหรือไม่?

3. เด็กนร. ที่รู้สึกว่าธรรมะเป็นเรื่องน่าเบื่อ เด็กที่คิดอย่างนั้นมีบาปหรือไม่?

ขออนุโมทนา

การศึกษาพระธรรมควรศึกษาตั้งแต่เด็กๆ ควบคู่กันไปกับการศึกษาวิชาการทางโลก เพราะโตขึ้นจะทำให้มีความรู้คู่กับคุณธรรม ผู้ใหญ่ควรเป็นแบบอย่างที่ดีและค่อยๆ สอนทีละเล็กทีละน้อย เด็กๆ จะค่อยๆ รับรู้ในสิ่งที่ดีเพราะมีแบบอย่างที่ดี การกระทำดังกล่าวไม่จำเป็นต้องละทิ้งการเรียนทางโลก การเรียนวิชาการทางโลกก็เป็นสิ่งจำเป็นในการดำรงชีวิต ถ้ารู้สึกว่าธรรมะเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์แสดงการดูหมิ่น ย่อมมีโทษเพราะขณะนั้นจิตเป็นอกุศล

ขออนุโมทนาครับ